مناه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۵ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۶

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«مناة» قدیمی‌ترین بت عرب جاهلی است.^[۱] این بت بر کرانه دریای احمر و در ناحیه مشلل در قدید - میان مکه و مدینه -^[۲] و در ۷ میلی مدینه^[۳] نصب شده بود و عرب جملگی، آن را بزرگ می‌شمردند و پیرامونش قربانی می‌کردند.^[۴] در بزرگداشت این بت هیچ کس به پای اوس و خزرج نمی‌رسید.^[۵] اوس و خزرج و کسانی که پیرو آنان بودند، منات را تعظیم می‌کردند و به نامش قربانی می‌نمودند و برایش هدیه می‌فرستادند.^[۶] اعراب یثرب و غیر یثرب همراه با دیگر حجاج کعبه در مناسک حج حضور می‌یافتند و در همه مواقف با دیگر مردمان وقوف می‌کردند. آنان سر نمی‌تراشیدند تا این که بازگشته، به زیارت منات می‌شتافتند. ایشان نزد این بت، سر می‌تراشیدند و نزدش مقیم می‌شدند و حج شان را جز بدین گونه تمام نمی‌پنداشتند.^[۷] از منات همچنین به عنوان بت هذیل و خزاعه یاد شده و آن را همان بتی دانسته‌اند که خداوند درباره‌اش فرمود: «مناة الثالثة الاخری».^[۸] در سال هشتم هجری و پس از فتح مکه، رسول خدا(ص) امیرالمؤمنین(ع) را مأمور تخریب آن کردند. پس حضرت آن را نابود کردند و دو قبضه شمشیر به نام‌های «مخذم» و «رسوب» را که حارث بن ابی‌شمر غسانی - پادشاه غسان - به منات پیشکش کرده بوده به غنیمت گرفته، نزد پیامبر(ص) بازگشت. رسول خدا(ص) هر دو این شمشیرها را - که یکی از آن دو همان ذوالفقار شمشیر مشهور بود - به علی(ع) بخشیدند.^[۹] امروزه محل منات در تپه‌ای در نعف المشلّل واقع است لیکن از معبد آن اثری باقی نمانده است.^[۱۰]

منابع

بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة

پانویس

↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۸۵.
↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۴.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.
↑ سوره نجم، آیه ۲۰. ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۵.
↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۱۵.
↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۳۰۳.

[1] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.

[2] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۸۵.

[3] یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۴.

[4] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.

[5] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.

[6] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.

[7] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.

[8] سوره نجم، آیه ۲۰. ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۵.

[9] ابن کلبی، الاصنام، ص۱۵.

[10] بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۳۰۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 ==مقدمه==
-قدیمی‌ترین [[بت]] [[عرب جاهلی]] است.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> این بت بر کرانه [[دریای احمر]] و در ناحیه مشلل در [[قدید]] - میان [[مکه]] و [[مدینه]] -<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۸۵.</ref> و در ۷ میلی مدینه<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۴.</ref> [[نصب]] شده بود و [[عرب]] جملگی، آن را بزرگ می‌شمردند و پیرامونش [[قربانی]] می‌کردند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> در [[بزرگداشت]] این بت هیچ کس به پای [[اوس و خزرج]] نمی‌رسید.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> اوس و خزرج و کسانی که پیرو آنان بودند، [[منات]] را [[تعظیم]] می‌کردند و به نامش قربانی می‌نمودند و برایش [[هدیه]] می‌فرستادند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.</ref> [[اعراب]] یثرب و غیر یثرب همراه با دیگر [[حجاج]] [[کعبه]] در [[مناسک حج]] حضور می‌یافتند و در همه مواقف با دیگر [[مردمان]] وقوف می‌کردند. آنان سر نمی‌تراشیدند تا این که بازگشته، به [[زیارت]] منات می‌شتافتند. ایشان نزد این بت، سر می‌تراشیدند و نزدش مقیم می‌شدند و [[حج]] شان را جز بدین گونه تمام نمی‌پنداشتند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.</ref> از منات همچنین به عنوان بت [[هذیل]] و [[خزاعه]] یاد شده و آن را همان بتی دانسته‌اند که [[خداوند]] درباره‌اش فرمود: «[[مناة]] الثالثه الاخری».<ref>سوره نجم، آیه ۲۰. ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۵.</ref>
+«مناة» قدیمی‌ترین [[بت]] [[عرب جاهلی]] است.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> این بت بر کرانه [[دریای احمر]] و در ناحیه مشلل در [[قدید]] - میان [[مکه]] و [[مدینه]] -<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۸۵.</ref> و در ۷ میلی مدینه<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۴.</ref> [[نصب]] شده بود و [[عرب]] جملگی، آن را بزرگ می‌شمردند و پیرامونش [[قربانی]] می‌کردند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> در [[بزرگداشت]] این بت هیچ کس به پای [[اوس و خزرج]] نمی‌رسید.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۳.</ref> اوس و خزرج و کسانی که پیرو آنان بودند، [[منات]] را [[تعظیم]] می‌کردند و به نامش قربانی می‌نمودند و برایش [[هدیه]] می‌فرستادند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.</ref> [[اعراب]] یثرب و غیر یثرب همراه با دیگر [[حجاج]] [[کعبه]] در [[مناسک حج]] حضور می‌یافتند و در همه مواقف با دیگر [[مردمان]] وقوف می‌کردند. آنان سر نمی‌تراشیدند تا این که بازگشته، به [[زیارت]] منات می‌شتافتند. ایشان نزد این بت، سر می‌تراشیدند و نزدش مقیم می‌شدند و [[حج]] شان را جز بدین گونه تمام نمی‌پنداشتند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴.</ref> از منات همچنین به عنوان بت [[هذیل]] و [[خزاعه]] یاد شده و آن را همان بتی دانسته‌اند که [[خداوند]] درباره‌اش فرمود: «مناة الثالثة الاخری».<ref>سوره نجم، آیه ۲۰. ابن کلبی، الاصنام، ص۱۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۵.</ref>
 در [[سال هشتم هجری]] و پس از [[فتح مکه]]، [[رسول خدا]]{{صل}} [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} را [[مأمور]] [[تخریب]] آن کردند. پس حضرت آن را نابود کردند و دو قبضه [[شمشیر]] به نام‌های «مخذم» و «رسوب» را که [[حارث بن ابی‌شمر غسانی]] - [[پادشاه]] [[غسان]] - به منات پیشکش کرده بوده به [[غنیمت]] گرفته، نزد [[پیامبر]]{{صل}} بازگشت. رسول خدا{{صل}} هر دو این شمشیرها را - که یکی از آن دو همان [[ذوالفقار]] شمشیر مشهور بود - به علی{{ع}} بخشیدند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۱۵.</ref> امروزه محل منات در تپه‌ای در نعف [[المشلّل]] واقع است لیکن از [[معبد]] آن اثری باقی نمانده است.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص۳۰۳.</ref>