حکومت ری: تفاوت میان نسخهها
(←مقدمه) |
برچسب: پیوندهای ابهامزدایی |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
== حاکمان ری == | == حاکمان ری == | ||
=== | === مخنف بن سلیم ازدی === | ||
{{اصلی|مخنف بن سلیم ازدی}} | |||
مخنف بن سلیم ازدی از [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}}<ref>ر.ک: تهذیب التهذیب، ج۸ ص۹۳؛ اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ طبقات الکبری، ج۶، ص۳۵؛ تاریخ کبیر، ج۸، ص۵۲.</ref> و در زمرۀ [[شیعیان]] و یاران مخلص [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} درآمد. حضرت حکومت اصفهان، [[همدان]] و [[ری]]<ref>ر.ک: اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ تهذیب التهذیب، ج۸، ص۹۳؛ رجال طوسی، ص۵۸، ش۱۲.</ref> و نیز جمعآوری [[صدقات]] [[قبیله بکر بن وائل]] را به وی واگذار کرد<ref>بحارالانوار، ج۹۶، ص۸۵؛ نهج البلاغه، نامه ۲۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظمزاده|ناظمزاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۲۷۹-۱۲۸۰؛ [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص۴۷۰-۴۷۱.</ref> | |||
=== [[یزید بن قیس ارحبی]] === | === [[یزید بن قیس ارحبی]] === |
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۷
آشنایی اجمالی
ری شهری کنار تهران است که به واسطه قدمتش به شیخ البلاد شهرت داشته است[۱]. ری نیز دارای مکتب حدیثی همانند قم بود و محدثان و راویان احادیث اهل بیت مانند: سهل بن زیاد آدمی، محمد بن یعقوب کلینی و ... در آن حضور داشتند[۲]. قبر حضرت عبد العظیم حسنی در این شهر است[۳].
حاکمان ری
مخنف بن سلیم ازدی
مخنف بن سلیم ازدی از اصحاب رسول خدا (ص)[۴] و در زمرۀ شیعیان و یاران مخلص امیرالمؤمنین (ع) درآمد. حضرت حکومت اصفهان، همدان و ری[۵] و نیز جمعآوری صدقات قبیله بکر بن وائل را به وی واگذار کرد[۶].[۷]
یزید بن قیس ارحبی
یزید بن حجیه تیمی
منابع
پانویس
- ↑ معارف و معاریف، ج ۵، ص۷۴۱.
- ↑ تونهای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۲، حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۳۲۷-۳۲۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۰۷.
- ↑ ر.ک: تهذیب التهذیب، ج۸ ص۹۳؛ اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ طبقات الکبری، ج۶، ص۳۵؛ تاریخ کبیر، ج۸، ص۵۲.
- ↑ ر.ک: اسدالغابه، ج۴، ص۳۳۹؛ تهذیب التهذیب، ج۸، ص۹۳؛ رجال طوسی، ص۵۸، ش۱۲.
- ↑ بحارالانوار، ج۹۶، ص۸۵؛ نهج البلاغه، نامه ۲۶.
- ↑ ناظمزاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۲۷۹-۱۲۸۰؛ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۴۷۰-۴۷۱.