سلفی‌گری در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
«سَلَفِی»، «سَلَفِیت» یا «سلفی‌گری» به معنای [[پیروی]] از [[اندیشه]] و رویۀ [[اندیشمندان]] برجستۀ گذشته، نام و صفتی است که گروهی از [[اندیشمندان مسلمان]] در سدۀ چهارم | «سَلَفِی»، «سَلَفِیت» یا «سلفی‌گری» به معنای [[پیروی]] از [[اندیشه]] و رویۀ [[اندیشمندان]] برجستۀ گذشته، نام و صفتی است که گروهی از [[اندیشمندان مسلمان]] در [[سدۀ چهارم هجری]] برای خود برگزیدند. در آغاز شکل‌گیری [[تفکر سلفی]]، [[مذهب فقهی حنبلی]]، بستر اصلی این [[تحول فکری]] بوده است و بانیان آن سعی بر آن داشتند که اندیشه‌های خود را به [[احمد بن حنبل]] نسبت دهند. | ||
«احمد بن حنبل» [[امام]] مذهب فقهی حنبلی محسوب می‌شود (۲۴۱- ۱۶۴ هـق) [[آرای فقهی]] او از راه شاگردانش و نیز کتاب معروف «[[مسند احمد بن حنبل]]» به دست آمده است. سبک [[علمی]] او به [[حدیث]] بیشتر [[تمایل]] دارد، تا [[رأی]] و [[اجتهاد]]. | |||
[[سلفی‌ها]] معتقدند احمد بن حنبل، نخستین [[محدث]] و فقیهی بود که اندیشۀ [[اسلام]] [[خالص]] [[صحابه]] را [[احیا]]، و در این راه [[رنج]] مبارزۀ علمی را بر خود همراه کرد. | [[سلفی‌ها]] معتقدند احمد بن حنبل، نخستین [[محدث]] و فقیهی بود که اندیشۀ [[اسلام]] [[خالص]] [[صحابه]] را [[احیا]]، و در این راه [[رنج]] مبارزۀ علمی را بر خود همراه کرد. | ||
آنچه که به نام اندیشۀ سلفی نامیده می‌شود در واقع [[انتخاب]] تعدادی آرای [[کلامی]] و فقهی است و ایجاد [[ارتباط]] منطقی بین آنها، به طوری که هر کدام از آنها اشارتی به دیگری و در جمع سامانی بر یک اندیشۀ منسجم باشد. هر چند که این تیمیه این ساماندهی را معکوس انجام داده و براساس یک نظریه از پیش ساخته عناصر لازم آن را از میان آرای گذشتگان انتخاب و بر اساس دلخواه [[تفسیر]] و تجزیه و تحلیل کرده است. | آنچه که به نام [[اندیشۀ سلفی]] نامیده می‌شود در واقع [[انتخاب]] تعدادی آرای [[کلامی]] و [[فقهی]] است و ایجاد [[ارتباط]] منطقی بین آنها، به طوری که هر کدام از آنها اشارتی به دیگری و در جمع سامانی بر یک اندیشۀ منسجم باشد. هر چند که این تیمیه این ساماندهی را معکوس انجام داده و براساس یک نظریه از پیش ساخته عناصر لازم آن را از میان آرای گذشتگان انتخاب و بر اساس دلخواه [[تفسیر]] و تجزیه و تحلیل کرده است. | ||
اگر پیدایش اندیشۀ سلفی را در سدۀ هفتم و ساماندهی آن توسط [[ابن تیمیه]] را بپذیریم، دومین مرحله تحلیل [[تاریخی]] این اندیشه، جست‌وجوی علل و عواملی است که چنین بازتاب فکری را در آن عصر | اگر پیدایش اندیشۀ سلفی را در [[سدۀ هفتم]] و ساماندهی آن توسط [[ابن تیمیه]] را بپذیریم، دومین مرحله تحلیل [[تاریخی]] این اندیشه، جست‌وجوی علل و عواملی است که چنین بازتاب فکری را در آن عصر به‌وجود آورده است. | ||
مبانی اولیۀ [[نظام فکری]] ابن تیمیه از دو عامل فقهی و کلامی شکل گرفت. در [[فقه]]، [[مذهب حنبلی]] را که [[خاندان]] وی سخت به آن پایبند بودند، پذیرفت و در [[کلام]] به [[مذهب اشعری]] که در محیط علمی [[دمشق]] در عصر وی به مذهب [[سنت]] [[شهرت]] داشت، پیوست<ref>فقه سیاسی، ج۱۰، ص۲۸۲ – ۲۷۹.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، | مبانی اولیۀ [[نظام فکری]] ابن تیمیه از دو عامل فقهی و کلامی شکل گرفت. در [[فقه]]، [[مذهب حنبلی]] را که [[خاندان]] وی سخت به آن پایبند بودند، پذیرفت و در [[کلام]] به [[مذهب اشعری]] که در محیط علمی [[دمشق]] در عصر وی به [[مذهب]] [[سنت]] [[شهرت]] داشت، پیوست<ref>فقه سیاسی، ج۱۰، ص۲۸۲ – ۲۷۹.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص۱۴۴ و [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۱]]، ص۳۷۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۵ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سلفی‌گری است. سلفی‌گری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سلفی‌گری در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
«سَلَفِی»، «سَلَفِیت» یا «سلفی‌گری» به معنای پیروی از اندیشه و رویۀ اندیشمندان برجستۀ گذشته، نام و صفتی است که گروهی از اندیشمندان مسلمان در سدۀ چهارم هجری برای خود برگزیدند. در آغاز شکل‌گیری تفکر سلفی، مذهب فقهی حنبلی، بستر اصلی این تحول فکری بوده است و بانیان آن سعی بر آن داشتند که اندیشه‌های خود را به احمد بن حنبل نسبت دهند.
«احمد بن حنبل» امام مذهب فقهی حنبلی محسوب می‌شود (۲۴۱- ۱۶۴ هـق) آرای فقهی او از راه شاگردانش و نیز کتاب معروف «مسند احمد بن حنبل» به دست آمده است. سبک علمی او به حدیث بیشتر تمایل دارد، تا رأی و اجتهاد.
سلفی‌ها معتقدند احمد بن حنبل، نخستین محدث و فقیهی بود که اندیشۀ اسلام خالص صحابه را احیا، و در این راه رنج مبارزۀ علمی را بر خود همراه کرد.
آنچه که به نام اندیشۀ سلفی نامیده می‌شود در واقع انتخاب تعدادی آرای کلامی و فقهی است و ایجاد ارتباط منطقی بین آنها، به طوری که هر کدام از آنها اشارتی به دیگری و در جمع سامانی بر یک اندیشۀ منسجم باشد. هر چند که این تیمیه این ساماندهی را معکوس انجام داده و براساس یک نظریه از پیش ساخته عناصر لازم آن را از میان آرای گذشتگان انتخاب و بر اساس دلخواه تفسیر و تجزیه و تحلیل کرده است.
اگر پیدایش اندیشۀ سلفی را در سدۀ هفتم و ساماندهی آن توسط ابن تیمیه را بپذیریم، دومین مرحله تحلیل تاریخی این اندیشه، جست‌وجوی علل و عواملی است که چنین بازتاب فکری را در آن عصر به‌وجود آورده است.
مبانی اولیۀ نظام فکری ابن تیمیه از دو عامل فقهی و کلامی شکل گرفت. در فقه، مذهب حنبلی را که خاندان وی سخت به آن پایبند بودند، پذیرفت و در کلام به مذهب اشعری که در محیط علمی دمشق در عصر وی به مذهب سنت شهرت داشت، پیوست[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ فقه سیاسی، ج۱۰، ص۲۸۲ – ۲۷۹.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۲، ص۱۴۴ و دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص۳۷۶.