بنی‌زبید در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پس از شهادت علی]] {{ع}} و [[سلطه]] یافتن [[معاویه]] بر [[کوفه]] [[قبایل]] [[طرفدار علی]] {{ع}} و [[شیعیان]] ایشان مورد هجمه و فشار شدید [[حکومت بنی امیه]] قرار گرفتند. [[امویان]] پس از [[شهادت]] [[هانی بن عروه]] در جریان [[جنبش]] [[مسلم بن عقیل]]، امویان [[ریاست]] [[قبیله مذحج]] را به [[عمرو بن حجاج زبیدی]] سپردند و او را [[مأمور]] کردند تا با عشیره‌اش به جنگ [[سید]] و [[سالار شهیدان]] {{ع}} برود. اما جز عده‌ای معدود کسی از قبیله مذحج او را [[همراهی]] نکرد و دلیل این حضور اندک مذحجیان -و در کل، قبایل [[یمن]]- در [[کربلا]] سهم ناچیز آنان از سرهای شهدای کربلاست که تعداد آن را تنها هفت سر از جمیع [[سرهای شهدا]] گفته‌اند.<ref>أبومخنف، مقتل الحسین {{ع}}، ص۲۳۳؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۵، ص۴۶۸؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۰۷؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۹۱؛ لازم به ذکر است که در این واقعه نیز چونان دیگر وقایع و حوادث پس از مرگ عمرو بن معدیکرب زبیدی به طور مستقل جر در مواردی معدود نامی از زبید و بسیاری دیگر از طوایف مذحج دیده نمی‌شود اما دور از واقع نخواهد بود که زبیدی‌ها هم چونان حوادث دیگر در سایه سار نام بزرگ این قبیله بدون آنکه نامی از آنان در جایی ثبت شود، نقش آفرین حوادث بوده باشند.</ref> گرچه ده در صد [[اصحاب]] [[سیدالشهداء]] {{ع}} <ref>بر فرض این که تعداد شهدای کربلا ۷۲ تن باشد. </ref> را در [[کربلا]] مذحجی‌ها تشکیل داده بودند،<ref>شهدای مذحج در جریان کربلا عبارتند از:هانی بن عروه مرادی، حجاج بن مسروق جعفی، زید بن معقل جعفی(یزید بن مغفل جعفی)، عمرو بن مطاع جعفی، عمیر بن عبد الله مذحجی، مجمع بن عبد الله عائذی مذحجی و پسرش عائذ، نافع بن هلال جملی مرادی و واضح غلام ترک حارث مذحجی. </ref> اما اثری از نسبت زبیدی در پی نام این [[شهدا]] دیده نمی‌شود که این امر می‌‌تواند حاکی از [[انفعال]] این [[قبیله]] در مواجهه با این فاجعه [[عظیم]] باشد خصوص آنکه [[رییس]] [[قبیله مذحج]] از ایشان – یعنی [[زبید]] - بود. اما بی‌گمان، چهره برجسته و ممتاز زبیدی‌ها در [[نهضت]] عظیم [[عاشورا]] [[عمرو بن حجاج زبیدی]] است. وی که در ایام [[امارت]] [[زیاد بن ابیه]] بر [[کوفه]]، با امضای شهادت‌نامه [[دروغین]] [[تمرد]] [[حجر بن عدی]] از [[حکومت معاویه]]، دست خود را به [[خون]] [[حجر]] -این [[یار]] [[صدیق]] [[حضرت علی]] {{ع}}- [[آلوده]] بود،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۲۵۴.</ref> این بار با [[نوشتن نامه به امام حسین]] {{ع}}، از ایشان جهت آمدن به کوفه [[دعوت]] به عمل آورد.<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۵، ص۳۵۳؛ ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۳۰.</ref> اما با آمدن [[عبیدالله بن زیاد]] به [[کوفه]]، [[عمرو بن حجاج]] به [[خدمت]] او در آمد و در کشاندن [[هانی بن عروه]] به قصر و در نتیجه [[اسارت]] و بعد [[شهادت]] او توسط [[عبیدالله بن زیاد]]، نقش ایفا کرد.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، خامسه۱، ص۴۶۲؛ ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۴۴.</ref> وی همچنین در پراکنده کردن [[یاران]] [[مسلم بن عقیل]] تلاش بسیار کرد.<ref>دینوری، الاخبار الطوال، ص۲۳۸. </ref>