ابوجندب عتقی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابوجندب عتقی در تراجم و رجال]] - [[ابوجندب عتقی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل  = ابوجندب عتقی | مداخل مرتبط = [[ابوجندب عتقی در تراجم و رجال]] - [[ابوجندب عتقی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{جعبه اطلاعات اصحاب
| نام = ابوجندب عتقی
| مشهور به =
| نام تصویر = تصویر قدیمی مدینه.jpg   
| عرض تصویر =
| توضیح تصویر = تصویر قدیمی مدینه
| نام کامل = ابوجندب عتقی 
| نام‌های دیگر =
| جنسیت = مرد
| کنیه = 
| لقب = 
| اهل =
| از قبیله =   
| از تیره =
| پدر =     
| مادر =     
| همسر =     
| پسر =           
| دختر = 
| خواهر = 
| برادر = 
| خویشاوندان = 
| وابستگان =
| تاریخ تولد = 
| محل تولد = 
| محل زندگی = 
| تاریخ درگذشت =
| محل درگذشت =   
| تاریخ شهادت =   
| محل شهادت = 
| طول عمر =   
| محل دفن = 
| دین =
| مذهب =
| از اصحاب = [[پیامبر خاتم]]
| از طبقه =
| در جنگ = [[فتح مصر]]
| نقش‌ها =
| فعالیت‌ها =   
| علت شهرت =
| علت درگذشت = 
| علت شهادت =
| راوی از =
| روایات مشهور = 
| مشایخ او = 
| راویان از او =
| آخرین راوی از او =
}}


== مقدمه ==
== مقدمه ==

نسخهٔ ‏۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۳۶

ابوجندب عتقی
تصویر قدیمی مدینه
نام کاملابوجندب عتقی
جنسیتمرد
از اصحابپیامبر خاتم
حضور در جنگفتح مصر

مقدمه

منسوب به عُتَقی‌ها که از یک قبیله نیستند، بلکه افرادی از چند قبیله چون: حجر، حمیر، کنانه، سعد‌العشیره و غیره را به این نسبت می‌شناسند[۱] و نیز عُتُق گفته‌اند بدان سبب حضرت که آنان برای کشتن رسول خدا (ص) توطئه کردند، اما آن حضرت بر آنان پیروز شد و آزادشان کرد[۲]. وی از صحابیانی بود که در فتح مصر شرکت داشت[۳] یا در مصر سکونت گزید[۴]. بیشتر منابع اشاره کرده‌اند که از او روایتی نقل نشده است[۵][۶]

منابع

پانویس

  1. سمعانی، ج۴، ص۱۵۱؛ ابن حزم، ص۴۶۱.
  2. ابن حزم، ص۴۶۱.
  3. ابن یونس، ج۱، ص۵۱۸؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۶۱؛ ابن اثیر، ج۶، ص۵۳؛ ابن حجر، ج۷، ص۵۸.
  4. ذهبی، ج۲، ص۱۵۶.
  5. ابن یونس، ج۱، ص۵۱۸؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۶۱؛ ابن اثیر، ج۶، ص۵۳؛ ابن حجر، ج۷، ص۵۸.
  6. خانجانی، قاسم، مقاله «ابوجندب عتقی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۲۱۸.