لغزش: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[لغزش در معارف دعا و زیارات]] - [[لغزش در معارف و سیره سجادی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[انسانها]] هماره در [[معرض]] لغزش و خطاکاری هستند؛ تا آنجا که جمله "[[انسان]] جایز الخطا است" ضربالمثل شده است. گویی [[زندگی]] [[آدمیان]] هیچگاه از این امر خالی نبوده است. [[امام علی]] {{ع}} که خود [[پیشوایی]] [[معصوم]] است، در مقابل [[عظمت]] نامتناهی [[خداوند]] و [[حکمت]] سترگ [[آفرینش]] عاجزانه از [[قصور]] انسان در محضر [[ربوبی]] چنین لب به [[اعتذار]] میگشاید: {{متن حدیث|وَ أَقِلْنِي عَثْرَتِي وَ اغْفِرْ زَلَّتِي}}<ref>دعای کمیل.</ref>؛ «و لغزشم را نادیده انگار و گناهم را ببخش». | [[انسانها]] هماره در [[معرض]] لغزش و خطاکاری هستند؛ تا آنجا که جمله "[[انسان]] جایز الخطا است" ضربالمثل شده است. گویی [[زندگی]] [[آدمیان]] هیچگاه از این امر خالی نبوده است. [[امام علی]] {{ع}} که خود [[پیشوایی]] [[معصوم]] است، در مقابل [[عظمت]] نامتناهی [[خداوند]] و [[حکمت]] سترگ [[آفرینش]] عاجزانه از [[قصور]] انسان در محضر [[ربوبی]] چنین لب به [[اعتذار]] میگشاید: {{متن حدیث|وَ أَقِلْنِي عَثْرَتِي وَ اغْفِرْ زَلَّتِي}}<ref>دعای کمیل.</ref>؛ «و لغزشم را نادیده انگار و گناهم را ببخش». |
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۷
مقدمه
انسانها هماره در معرض لغزش و خطاکاری هستند؛ تا آنجا که جمله "انسان جایز الخطا است" ضربالمثل شده است. گویی زندگی آدمیان هیچگاه از این امر خالی نبوده است. امام علی S که خود پیشوایی معصوم است، در مقابل عظمت نامتناهی خداوند و حکمت سترگ آفرینش عاجزانه از قصور انسان در محضر ربوبی چنین لب به اعتذار میگشاید: «وَ أَقِلْنِي عَثْرَتِي وَ اغْفِرْ زَلَّتِي»[۱]؛ «و لغزشم را نادیده انگار و گناهم را ببخش».
در مواجهه با لغزشها کار درست عذرخواهی و جبران است و تلاش برای اینکه مجدداً گرفتار چنان لغزشی نشویم. دعاهای صحیفه سجادیه به ما میآموزد که در چنین مواقعی چسان خدا را بخوانیم و اظهار پشیمانی کنیم: «وَ اجْعَلْ نَدَامَتِي عَلَى مَا وَقَعْتُ فِيهِ مِنَ الزَّلَّاتِ... تَوْبَةً تُوجِبُ لِي مَحَبَّتَكَ»[۲]؛ و پشیمانی مرا در آن لغزشها که دچار شدم... توبه من قرار ده، توبهای که دوستی تو را سبب شود. امام سجاد S در این مناجات به ما میآموزد که با رجوع به درگاه الهی و توبه میتوانیم از لغزشهایی که ناخواسته یا از روی خواهشهای نفسانی گرفتار آنها شدیم، سکّوی پرش به سوی محبت خدای سبحان بسازیم. هستند کسانی که پس از هر لغزش و گناهی فریب شیطان را خورده و از رحمت و بخشش خدا مأیوس میشوند و همین را بهانهای برای خطاکاریهای دیگر خود قرار میدهند. امام S از خداوند میخواهد که وی را در زمره فریفتهشدگان قرار ندهد: «(ای خداوند،)... و مرا میفکن چونان کسی که از چشم عنایت تو افتاده است و خواری و شوربختیاش فرا گرفته، بل دستم را بگیر تا چون... فریب خوردگان نلغزم و در گرداب هلاکشوندگان سرنگون نشوم»[۳].
اینگونه است که با لطف خدا، انسان تا بدانجا پیش میرود که عصمت الهی دستگیر او میشود: «ای خداوند، در شمار آنانم بَر (قرار ده) که... به یُمن تقوای تو از گناه و لغزش و خطا در امان ماندهاند و به طاعت تو به خیر و رشاد و صواب توفیق یافتهاند و به قدرت تو میان ایشان و گناهان مانع پدید آمده است، آن کسان که همه معاصی تو را ترک گفتهاند و در جوار رحمت تو خفتهاند»[۴]. امام سجاد S از خداوند مصونیت از لغزش در دنیا و آخرت را میطلبد[۵]. و از خداوند میخواهد به سبب قرآن (تلاوت و پیروی آن) گامهای ما را از لغزش مصون بدارد: (خدایا) به هنگام گذشتن از پل لرزان جهنم ما را به قرآن ثبات بخش که پاهایمان نلرزد![۶].[۷].[۸]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ دعای کمیل.
- ↑ دعای ۳۸.
- ↑ نیایش چهلوهفتم.
- ↑ نیایش بیستوپنجم.
- ↑ نیایش بیستودوم.
- ↑ نیایش چهلودوم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «لغزش»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۸۹.