نوحه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{سوگواری امام حسین}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط =  
| موضوع مرتبط = عزاداری
| عنوان مدخل  =  
| عنوان مدخل  =  
| مداخل مرتبط = [[نوحه در حدیث]] - [[نوحه در تاریخ اسلامی]] - [[نوحه در معارف و سیره حسینی]]
| مداخل مرتبط = [[نوحه در تاریخ اسلامی]] - [[نوحه در معارف و سیره حسینی]]
| پرسش مرتبط  = امام حسین (پرسش)
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}
{{سوگواری امام حسین}}
== مقدمه ==
== مقدمه ==
* '''نوحه:''' ماتم سرایی در سوگ عزیزان، شیون و [[زاری]] و [[گریه]] در [[مرگ]] کسی همراه با کلمات و اشعاری حزین. گرچه نوحه‌گری بر مردگان چندان [[پسندیده]] نیست، اما به توصیه [[پیشوایان دینی]] [[نوحه‌خوانی]] و [[گریستن]] در عزای [[حضرت]] [[سید الشهدا]] {{ع}} که مایه زنده ماندن آن واقعه دردناک و [[همدلی]] با [[اهل بیت]] و [[الهام]] از آن [[حماسه]] است، امری [[پسندیده]] است و [[ثواب]] دارد.
* '''نوحه:''' ماتم سرایی در سوگ عزیزان، شیون و [[زاری]] و [[گریه]] در [[مرگ]] کسی همراه با کلمات و اشعاری حزین. گرچه نوحه‌گری بر مردگان چندان [[پسندیده]] نیست، اما به توصیه [[پیشوایان دینی]] [[نوحه‌خوانی]] و [[گریستن]] در عزای [[حضرت]] [[سید الشهدا]] {{ع}} که مایه زنده ماندن آن واقعه دردناک و [[همدلی]] با [[اهل بیت]] و [[الهام]] از آن [[حماسه]] است، امری [[پسندیده]] است و [[ثواب]] دارد.
خط ۳۷: خط ۳۷:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:نوحه]]
[[رده:عزاداری]]

نسخهٔ ‏۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۵

مقدمه

نوحه‌سرایی

نوحه‌سرایی به صورت خواندن اشعار سوزناک و پر معنی در مصائب امام حسین(ع) و یارانش می‌باشد و سبب تحریک احساسات و عواطف مسلمین و تبیین حوادث و خاطرات عاشورا است، شیوه‌ای معمول و مرسوم در عزاداری است. این شیوه، ریشه در عصر ائمه(ع) دارد. امامان اهل بیت(ع) با تشویق نوحه‌سرایان و مرثیه‌خوانان، آنان را به سرودن اشعار و نوحه‌سرایی و بیان حوادث کربلا و فجایع بنی امیه ترغیب کرده و پاداش فراوانی را برای چنین اعمالی ذکر می‌کردند[۲]. امیرمؤمنان(ع) و حضرت زهرا(س) نیز پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام(ص) اشعاری را در رثای آن حضرت سرودند[۳].

برخی از دانشمندان اهل سنت نیز اشعاری را از زهرای مرضیه(س) در فراق پدر بزرگوارش نقل کرده‌اند. «حاکم نیشابوری» می‌نویسد: هنگامی که رسول خدا(ص) را به خاک سپردند، فاطمه(س) خطاب به «انس» فرمود: «یَا أَنَسُ أَطَابَتْ أَنْفُسُکُمْ أَنْ تَحْثُوا التُّرَابَ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ»؛ «ای انس آیا قلبتان رضایت داد که بر بدن رسول خدا(ص) خاک بریزید؟».

سپس ادامه داد: «يَا أَبَتَاهْ أَجَابَ رَبّاً دَعَاهُ يَا أَبَتَاهْ مِنْ رَبِّهِ مَا أَدْنَاهُ يَا أَبَتَاهْ جَنَّةُ الْفِرْدَوْسِ مَأْوَاهُ يَا أَبَتَاهْ إِلَى جَبْرَئِيلَ أَنْعَاهُ‌» «پدر جان ای آن‌که دعوت پروردگارش را اجابت کردی؛ پدر جان ای آن‌که به پروردگار خویش نزدیک (و ملحق) شدی. پدرجان! بهشت برین جایت باد؛ پدرجان! رحلت تو را به جبرئیل خبر می‌دهم»[۴]. همچنین «ام سلمه» در محضر رسول خدا(ص) در مرگ پسرعمویش، نوحه‌سرایی کرد و با حزن و اندوه اشعاری را خواند[۵]. امام باقر(ع) به فرزندش امام صادق(ع) سفارش کرد که مقداری از مالم را وقف کن برای آن‌که به مدت ده سال جمعی از نوحه‌سرایان در «منا» برایم نوحه سرایی کنند[۶].[۷]

منابع

پانویس

  1. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.
  2. در فصل‌های گذشته به برخی از احادیث در این زمینه اشاره شده است.
  3. رجوع کنید به: بحارالانوار، ج۲۲، ص۵۲۳ و ۵۴۷؛ ج۷۹، ص۱۰۶.
  4. مستدرک حاکم، ج۱، ص۳۸۲. همین ماجرا، جملات و اشعار، با اندکی تفاوت در صحیح بخاری، کتاب المغازی، باب مرض النبی و وفاته، حدیث ۳۰ آمده است.
  5. وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۸۹، ح۲.
  6. وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۸۸.
  7. مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها ص ۸۱.