سلمان فارسی در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

سلمان فارسی از [[یاران]] و همراهان [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هنگام ظهور و پس از [[رجعت]] است. وی که شایستگی [[سرپرستی]] [[کارها]] را در روزگار [[پیامبر]] {{صل}} و [[امیر مؤمنان]] {{ع}} داشته، از مسؤولان برجسته [[حکومتی]] [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} نیز قرار می‌گیرد<ref>ارشاد مفید، ص ۳۶۵؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۵۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۶.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: [[خداوند]] مرا [[فرمان]] داد تا چهار تن را [[دوست]] بدارم: [[علی]] {{ع}}، [[مقداد]]، [[ابوذر]] و [[سلمان]]"<ref>معجم رجال الحدیث، ج ۸، ص ۳۱۴.</ref>.

[[سلمان]] از مشاهیر [[صحابه پیامبر]] {{صل}} بوده است. وی فارسی و روستازاده‌ای از ناحیه جی [[اصفهان]] یا کازرون یا رامهرمز بود. نام اصلی او "ماهو" یا "روزبه" است. در کودکی به [[دین]] عیسوی گرایید. بعدها [[اسلام]] آورد و [[رسول اکرم]] {{صل}} او را از خواجه‌اش خرید و آزاد کرد و از آن موقع، [[سلمان]]، ملازم [[رسول خدا]] بود و نزد او منزلتی خاص یافت. کندن [[خندق]] در [[جنگی]] که در تاریخ اسلام به [[غزوه]] [[خندق]] [[معروف]] است به اشارت سلمان بود. سلمان علاوه بر مقام بزرگی که نزد [[شیعیان]] دارد، نزد [[اهل سنت]] نیز دارای منزلتی والاست. [[حسن بصری]] می‌گوید: مستمری ماهیانه سلمان در دوران استانداری‌اش، پنج هزار درهم بود. در آن روزگار بر سی هزار مسلمان [[حکومت]] می‌کرد. دو جامه داشت که هنگام سخنرانی یکی را به زیر پای خود می‌گسترد و یکی را به دوش می‌افکند. همه مستمری خود را [[صدقه]] می‌داد و غذای خود را از مزد حصیربافی تأمین می‌نمود<ref>معارف و معاریف، ج ۶، ص ۳۱۵.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۸.</ref>