هواپرستی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از جمله آثار خودپرستی می‌‌توان به ایجاد [[تفرقه]] و [[اختلاف در دین]] اشاره کرد. کسانی که [[هوای نفس]] خویش را پرستش می‌‌کنند، می‌‌کوشند تا با [[دین‌زدایی]]، تاثیر [[دین]] را بکاهند و [[خداوند]] را از گردونه [[زندگی]] خویش در پرستش و [[ربوبیت]] و مانند آن بیرون رانند.<ref>شوری، آیات ۱۳ تا ۱۵</ref>

از دیگر آثار خودپرستی و [[هواپرستی]] می‌‌توان به [[استکبار]] در برابر [[حق]] و [[پیامبران]] [[دعوت]] کننده به حق اشاره کرد؛ چراکه چنین انسان‌هایی خود را حق می‌‌یابند و نفس خویش را در [[فهم]] و [[درک]] [[حق]] اولی می‌‌دانند و همین [[تکبر]] ذاتی در شکل استکبار نسبت به سخنان دیگران بروز و ظهور می‌‌کند.<ref>بقره، ایه ۸۷</ref>

بر پایه همین [[تفکر]] است که به [[استهزای پیامبران]] از جمله [[پیامبر]]{{صل}} می‌‌پردازند و تفکر [[الهی]] و [[عقلانی]] [[پرستش خدا]]، را به [[تمسخر]] می‌‌گیرند و آن را [[رفتاری]] بیرون از [[عقل]] و [[عقلانیت]] می‌‌شمارند.<ref>فرقان،‌آیات ۴۱تا ۴۳ و آیات دیگر</ref> بنابراین [[انکار]] [[رسالت پیامبر]]<ref>همان</ref> یا [[انحراف از حق]] <ref>نساء،‌آیه ۱۳۵</ref>، [[انحراف]] از [[راه خدا]] و [[آموزه‌های وحیانی]]<ref>ص، آیه ۲۶</ref>، و [[اعراض]] از [[قرآن]]<ref>قمر، ایات ۳ تا ۵</ref>، [[تکذیب]] [[آیات خدا]]<ref>انعام، ایه ۱۵۰</ref>، [[تکذیب پیامبران]]<ref>بقره، ایه ۸۷ و مائده،‌آیه ۷۰</ref>، تکذیب [[معجزات]]<ref>قمر، آیات ۱ تا ۳ و آیات دیگر</ref>، [[قتل]] [[پیامبران]]<ref>مائده، ایه ۳۰</ref>، [[افترا]] و [[سحر]] و [[جادو]] خواندن معجزات <ref>قمر، ایات ۱ تا ۳</ref> و مانند آن تنها بخشی از آثار این [[تفکر]] می‌‌باشد.

خودپرستان، انسان‌های [[بی‌بند و باری]] هستند<ref>نساء، آیه ۲۷</ref>؛ چراکه به دلیل و [[برهان]] توجهی ندارند <ref>تحریم، آیه ۲۳</ref> و پای بند به هیچ اصل [[عقلانی]] و [[حق]]<ref>نساء، آیه ۱۳۵ و آیات دیگر</ref> نیستند. این گونه است که [[اهل]] [[بی‌عدالتی]] در همه امور [[زندگی]] <ref>همان</ref>، [[امتیاز خواهی]] <ref>کهف، ایه ۲۸</ref>، [[پیمان شکنی]] <ref>مائده،‌آیه ۷۰</ref>، [[تعدی]] و [[تجاوزگری]] و [[اسراف]]<ref>کهف، آیه ۲۸</ref>، خردگریزی<ref>فرقان، ایات ۴۳ و ۴۴</ref>، [[ظلم و ستم]]<ref>بقره، ایه ۱۴۵</ref> و دیگر رفتارهای ضد هنجاری و [[ضد ارزشی]] و در یک کلمه [[گناه]] <ref>یوسف، ایه ۵۳</ref>هستند.

[[خودپرستی]] به جای [[خداپرستی]] آنان را ا زمقامات [[معنوی]] [[محروم]] می‌‌سازد<ref>اعراف، ایات ۱۷۵ و ۱۷۶</ref>، و از [[ولایت الهی]] به [[ولایت شیطان]] می‌‌راند<ref>بقره، ایه ۱۲۰ و رعد، آیه ۳۷</ref> و از هدایت‌های [[الهی]] محروم می‌‌سازد<ref>مائده، آیه ۷۷</ref> و به سبب فقدان و از دست دادن ابزارهای [[شناختی]]<ref>جاثیه، ایه ۲۳ و محمد، ایه ۱۴</ref>، [[درک]] صحیح و [[درستی]] از [[حقایق]] از جمله حقایق هستی و [[وحیانی]] <ref>محمد، آیه ۱۶</ref> نخواهند داشت و بر اساس همان [[هواپرستی]] و خودپرستی،‌ به [[انکار]] [[هدف‌مندی]] برای [[آفرینش]] و [[عبث]] و [[بیهودگی]] هستی می‌‌پردازند و [[معاد]] و [[رستاخیز]] را منکر می‌‌شوند.<ref>ص، آیات ۲۶ و ۲۷</ref> این گونه است که با [[کارهای زشت]] و [[گناهان]] دچار [[خسران]] عظیم می‌‌شوند<ref>مائده، آیه ۳۰</ref> و از [[مقام]] [[انسانیت]] [[سقوط]] می‌‌کنند.<ref>فرقان، آیات ۴۳ و ۴۴</ref>

بسیاری خواسته و ناخواسته در دام نفس [[شیطانی]] می‌‌افتند و در مسیری گام بر می‌‌دارند که از مقام انسانیت فرو می‌‌افتند و در مسیر شدن‌های غیر کمالی، نخست هواپرست و سپس نفس پرست و در نهایت [[شیطان]] پرست می‌‌شوند؛ چراکه [[ولایت]] نفس، بخشی از [[ولایت شیطان]] است و شیطان ولایت خویش را این گونه [[اعمال]] می‌‌کند. از این روست که [[خداوند]] از هر گونه [[رفتار]] بر اساس [[هوی و هوس]] باز می‌‌دارد تا [[انسان]] گرفتار [[هواپرستی]] و در نهایت نفس پرستی و [[شیطان پرستی]] نشود؛ چرا [[خداپرستی]] در گرو [[پرهیز]] از هواپرستی و [[تمایلات نفسانی]] است <ref>بقره، ایه ۸۷ و نیز مائده، آیه ۷۰</ref>.<ref>[[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[از پرستش حق تا پرستش نفس (مقاله)|از پرستش حق تا پرستش نفس]]</ref>