حرملة بن خالد: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل = حرملة بن خالد | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == نسبش حرملة بن خالد بن هوذة بن خالد بن ربیعة، از بنو عامر بن صعصعه<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۴.</ref>، از تیره‌های بنو قیس عیلان بن م...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
خط ۱۲: خط ۱۲:
* [[بنو عامر بن صعصعه]] (قبیله)
* [[بنو عامر بن صعصعه]] (قبیله)
* [[خالد بن هوذة بن خالد بن ربیعة]] (پدر)
* [[خالد بن هوذة بن خالد بن ربیعة]] (پدر)
* [[حرمله بن هوذة بن خالد بن ربیعة]] (عمو)
* [[عداء بن خالد]] (برادر)
* [[عداء بن خالد]] (برادر)
* [[عمرو بن خالد]] (برادر)
* [[عمرو بن خالد]] (برادر)

نسخهٔ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۲

آشنایی اجمالی

نسبش حرملة بن خالد بن هوذة بن خالد بن ربیعة، از بنو عامر بن صعصعه[۱]، از تیره‌های بنو قیس عیلان بن مضر، از قبایل عدنانی است[۲]. ابن حجر[۳] وی را برادر عداء بن خالد دانسته و به نقل از ابن کلبی گوید: این دو برادر از کسانی بودند که پیامبر(ص) برای تألیف قلوبشان به آنان کمک کرد و از قول ابن عبدالبر نقل می‌کند که اصمعی می‌گوید: حرمله، برادرش عداء و پدرشان خالد اسلام آوردند و این دو برادر، بزرگان قوم خود بودند. البته در کتاب الاستیعاب موجود، نام چنین شخصی نیامده است و ابن عبد البر فقط از خالد و برادرش حرمله، فرزندان هوذه نام می‌برد[۴]، در جمهره النسب ابن کلبی[۵] نیز سخن از خالد و برادرش حرمله است و خبری از حرمله فرزند خالد نیست. بر این اساس، می‌توان گفت شخصی به نام حرملة بن خالد وجود نداشته و وی همان حرملة بن هوذه، برادر خالد بن هوذه است، نه حرملة بن خالد. البته ابن سعد[۶] معتقد است دو برادری که به محضر پیامبر نه وفود داشته‌اند، عداء و عمرو، فرزندان خالد بوده‌اند، که بر این اساس، حرملة بن خالد، تصحیف شده «عمرو بن خالد» است، نه حرمله و خالد فرزندان هوذه.[۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۴.
  2. ابن سلام، کتاب النسب، ص۲۶۳؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۲۸۱.
  3. ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۴.
  4. ر.ک: ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۷.
  5. ابن کلبی، جمهرة النسب، ج۲، ص۵۴.
  6. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۰۹.
  7. ابوالقاسمی، عظیم، مقاله «حرملة بن خالد»، دانشنامه سیره نبوی ج۳، ص۳۵.