مظلومیت شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


'''مظلومیت شیعه''' ستمی که بر [[اهل بیت]] و [[پیروان]] [[حق]] و [[شیعیان]] [[عترت]] صورت گرفت، مانند "[[مظلومیّت]] [[حق]]" در [[تاریخ]] همۀ انبیاست. در همۀ [[امّت‌ها]] ابتلای هواداران واقعی به دسیسه‌های [[دشمنان]] و [[قهر]] و غلبۀ [[پیروان]] [[باطل]] و سیطره بر [[سرنوشت]] [[اهل]] [[ایمان]] وجود داشته است. [[آیات قرآن]] هم از وقوع [[فتنه‌ها]] و رجعت‌ها و بازگشت به [[جاهلیت]] خبر داده است. آنچه در [[قرآن]] با تعبیر {{متن قرآن|انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ}}<ref> آل‌عمران، آیه ۱۴۴. به مدخل «رجعت» (معنای دوم) مراجعه کنید</ref> آمده، اشاره به همین [[رجعت سیاسی]] و بازگشت به دوران پیش از [[اسلام]] است.
'''مظلومیت شیعه''' ستمی که بر [[اهل بیت]] و [[پیروان]] [[حق]] و [[شیعیان]] [[عترت]] صورت گرفت، مانند "مظلومیّت [[حق]]" در [[تاریخ]] همۀ انبیاست. در همۀ [[امّت‌ها]] ابتلای هواداران واقعی به دسیسه‌های [[دشمنان]] و قهر و غلبۀ [[پیروان]] [[باطل]] و سیطره بر [[سرنوشت]] [[اهل]] [[ایمان]] وجود داشته است. [[آیات قرآن]] هم از وقوع [[فتنه‌ها]] و رجعت‌ها و بازگشت به [[جاهلیت]] خبر داده است. آنچه در [[قرآن]] با تعبیر {{متن قرآن|انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ}}<ref> آل‌عمران، آیه ۱۴۴. به مدخل «رجعت» (معنای دوم) مراجعه کنید</ref> آمده، اشاره به همین [[رجعت سیاسی]] و بازگشت به دوران پیش از [[اسلام]] است.


== مقدمه ==
== مقدمه ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۴

مظلومیت شیعه ستمی که بر اهل بیت و پیروان حق و شیعیان عترت صورت گرفت، مانند "مظلومیّت حق" در تاریخ همۀ انبیاست. در همۀ امّت‌ها ابتلای هواداران واقعی به دسیسه‌های دشمنان و قهر و غلبۀ پیروان باطل و سیطره بر سرنوشت اهل ایمان وجود داشته است. آیات قرآن هم از وقوع فتنه‌ها و رجعت‌ها و بازگشت به جاهلیت خبر داده است. آنچه در قرآن با تعبیر ﴿انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ[۱] آمده، اشاره به همین رجعت سیاسی و بازگشت به دوران پیش از اسلام است.

مقدمه

پس از رسول خدا شجرۀ ملعونۀ امویان مسلّط شدند و بنای بدعت و انحراف و احیای جاهلیت را پایه گذاشتند و مظلومیت شیعه و اهل بیت در طول تاریخ ادامه یافت. یکی از محققان معاصر، ریشه‌های تاریخی انحرافات فکری و ستم فرهنگی به مسلمانان و مظلومیّت امامان شیعه را در پانزده موج تقسیم‌بندی کرده و تاریخ مظلومیت آنان را به این امواج پانزده‌گانه رسانده است:

  1. موج اوّل: موج سقیفه و هجوم قریش بر خاندان پیامبر.
  2. موج دوم: شورش قریش بر ضد اسلام، با سردمداری عایشه و طلحه و زبیر.
  3. موج سوم: فتنۀ بنی‌امیه، موجی که به شهادت امام علی و امام حسن و تسلّط معاویه انجامید.
  4. موج چهارم: شهادت امام حسین (ع) و نقشۀ بنی‌امیه برای نابود ساختن خاندان نبوی و شیعه تا زمان امام باقر (ع).
  5. موج پنجم: موج منصور دوانقی و پایه‌گذاری بنی عباس و تقدیس شیخین و آزار پیروان علی (ع) و آل علی و تأسیس مذاهب ضدّ شیعه و شهادت امام صادق (ع).
  6. موج ششم: تلاش‌های هارون الرشید و استحکام روش منصور و کشتن امام کاظم و امام رضا (ع) به دست او و پسرش مأمون.
  7. موج هفتم: فعالیت‌های معتصم با نقض تعهدات مأمون و ابراز نرمش نسبت به اهل بیت و در نهایت به شهادت رساندن امام جواد (ع).
  8. موج هشتم: فعالیت‌های متوکّل عباسی و خلفای پس از او با هدف ریشه‌کن ساختن و کشتن امامان تا زمان امام عسکری (ع).
  9. موج نهم: تلاش‌های حزب متوکل و حنبلیان بغداد در شیعه‌کشی و هجوم به مراسم دینی عاشورا و امتداد این موج تا حکومت سلجوقیان.
  10. موج دهم: فعالیت سلجوقیان و پشتیبانی از حنبلی‌های حزب متوکّل تا یک‌ونیم قرن.
  11. موج یازدهم: تلاش‌های صلاح الدّین ایّوبی و از بین بردن حکومت فاطمیان در مصر و شام و نابود ساختن شیعه.
  12. موج دوازدهم: تلاش‌های پاشاها و ممالیک در مصر در به قدرت رساندن مذاهب چهارگانه و نابودی شیعه.
  13. موج سیزدهم: فعالیت ترک‌های عثمانی بر ضدّ شیعه و مبارزه با تشیع.
  14. موج چهاردهم: تلاش‌های روس و انگلیس و غربی‌ها بخصوص بر ضد شیعه.
  15. موج پانزدهم: فعالیت‌های پیروان جدید "ابن تیمیّه" که احیاگر حزب متوکّل و نشر دهندۀ خصومت با اهل بیت و تکفیر مخالفان و هدر دانستن خون آنان بخصوص شیعه و هجوم به مراسم مذهبی و حرم‌های امامت...[۲]. این سیاست ضد شیعه و تبلیغات علیه مذهب اهل بیت و پیروانشان به گسترده‌ترین شکل و با بهره‌گیری از جدیدترین شیوه‌ها و امکانات ارتباطی ادامه دارد و ادامۀ همان موج‌های نخستین است که در امتداد تاریخ گسترده می‌شود[۳].

منابع

پانویس

  1. آل‌عمران، آیه ۱۴۴. به مدخل «رجعت» (معنای دوم) مراجعه کنید
  2. نقل به تلخیص از: «جواهر التاریخ»، علی الکورانی، ج ۱، ص ۶۳
  3. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۴۶.