آتش‌زدن خانه حضرت فاطمه در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس [[گواهی]] [[تاریخ]]، [[مردم مدینه]] پیش از [[هجرت پیامبر]]، دائم گرفتار [[جنگ‌های داخلی]] بودند تا جایی که حتی شبها در وقت [[استراحت]]، [[سلاح]] [[جنگی]] را از خود دور نمی‌کردند، تا اینکه [[خداوند]] با [[بعثت پیامبر]]{{صل}} بر آنان [[منت]] نهاد و [[صلح]] و [[آشتی]] را میان‌شان به ارمغان آورد.<ref>اعلام‌الوری، ج۱، ص۱۳۶ به بعد؛ بحارالانوار، ج۱۹، ص۸ به بعد.</ref>

حال با توجه به چنین وضعیتی، آیا باور کردنی است مردمانی که دائم حتی در وقت [[خواب]] از [[آزار]] [[همسایه]] خویش در [[امان]] نیستند، برای خانه‌هایشان در نگذارند و تنها به پرده اکتفا کنند؟!

«[[دکین بن سعید المزنی]]» می‌گوید: «نزد [[پیامبر]]{{صل}} رفتیم و از او درخواست طعام نمودیم، فرمود: ای [[عمر]]! برو به آنها [[غذا]] بده، سپس می‌گوید: {{عربی|فارتقى بنا إلى علية فأخذ المفتاح من حجزته، ففتح}}؛ پس با ما برخاست و به سوی خانه‌اش رفتیم، پس کلید را از دامنش درآورد و در را باز کرد.»..<ref>مسند احمد، ج۴، ص۱۷۴؛ سنن ابی داود، ج۲، ص۵۲۷.</ref>. برابر نقل مرحوم [[ثقه الاسلام کلینی]]، هنگامی که [[قریش]] تصمیم به [[قتل پیامبر]]{{صل}} گرفتند، [[ابوطالب]] به فرزندش علی{{ع}} گفت: پسرم، نزد عمویت «[[ابولهب]]» برو و در خانه‌اش را بزن، اگر در را باز کرد داخل شو و اگر باز نکرد، آن را بشکن و داخل شو و به او بگو: پدرم برایت پیغام داد: مردی که عمویش زنده است [[ذلیل]] نخواهد شد<ref>الکافی، ج۸، ص۲۲۷. ۲</ref>. تعبیر به «در زدن و شکستن» به روشنی گویای این [[واقعیت]] است که جنس آن نمی‌تواند از نوع پارچه و پرده باشد.

[[بلاذری]] (م (۲۷۰) - از [[دانشمندان اهل سنت]] - می‌نویسد:

«[[ابوبکر]] به دنبال علی{{ع}} فرستاد تا [[بیعت]] کند ولی علی{{ع}} از بیعت با وی [[امتناع]] ورزید. آن‌گاه می‌افزاید: {{عربی|فجاء عمرو معه فتيلة فتلقته فاطمة على الباب. فقالت فاطمة: يابن الخطّاب! أتراك محرّقاً على بابي؟ قال: نعم و ذلك أقوى فيما جاء به أبوك}}؛ آن‌گاه [[عمر]] با فتیله‌ای (آتش‌زا) حرکت کرد و با [[فاطمه]]{{س}} در مقابل در [[خانه]] روبه‌رو شد. فاطمه{{س}} گفت: ای فرزند خطّاب! آیا درصدد [[آتش زدن خانه]] من هستی؟ عمر پاسخ داد: آری! زیرا این کار کمک به کاری است که پدرت برای آن [[مبعوث]] شده است»<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۵۸۶.</ref>.

این ادعا که منازل [[مکه]] و [[مدینه]] در [[صدر اسلام]] دارای در چوبی نبودند تا مهاجمان [[بیت]] زهرا{{س}} آن را [[آتش]] بزنند یا آن حضرت را بین در و [[دیوار]] قرار دهند، سخنی [[سست]] و بی‌پایه است؛ زیرا تمام شواهد و قرائن [[تاریخی]] حکایت از آن دارد که در آن [[زمان]] درهایی از جنس چوب خرما، ساج و غیره متداول بوده است، بلکه برابر [[اسناد]] تاریخی نه تنها [[خانه‌ها]] در آن [[روزگار]] دارای در چوبی بوده‌اند بلکه قفل و کلید نیز داشتند، گذشته از آن‌که گزارش‌های [[هجوم]] به بیت زهرا{{س}} و ضرب و [[جرح]] آن حضرت، چیزی نیست که بتوان آن را با یک توهم ساده، از صفحه [[تاریخ]] زدود و با [[فلسفه]] بافی از کنارش گذشت.<ref>[[مهدی رستم‌نژاد|رستم‌نژاد، مهدی]]، [[پاسخ به شبهات وهابیان علیه شیعه (کتاب)|پاسخ به شبهات وهابیان علیه شیعه]] ص ۴۳۳.</ref>