احسان در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

“حسن” در مورد هر چیزی که [[احساس]] “خوشی”، “رضایت”، “تحسین” و “زیبایی” خواهی [[انسان]] را برانگیز‌اند، به کار برده می‌شود. این واژه مانند واژه “خیر” در [[امور دینی]] و [[دنیایی]] به کار می‌رود<ref>توشیهیکو ایزوتسو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۲۷۸.</ref>. این واژه در مورد مطلق [[کار نیک]] و [[پسندیده]] به کار می‌رود و در برخی موارد، مرادف کامل واژه “خیر” در هر دو زمینه [[دینی]] و دنیایی است<ref>توشیهیکو ایزوتسو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۲۷۹.</ref>. “احسن” و “احسان” عموماً به معنای [[نیکی]] در مقابل [[بدی]] به کار می‌رود. به بیان [[المیزان]]: “حسنات” به اموری گفته می‌شود که انسان به حسب طبع خود آنها را [[حسن]] و [[محبوب]] می‌داند از قبیل: [[عافیت]]، [[نعمت]]، [[امنیت]] و [[آسایش]] که همه از ناحیه [[خدای سبحان]] است و “سیئات” اموری از قبیل: [[مرض]]، [[ذلت]]، [[فقر]]، [[مسکنت]]، [[فتنه]] و [[ناامنی]] است که انسان از آنها [[تنفر]] دارد و منشأ همه خود انسان است نه خدای سبحان<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۹.</ref>. “احسان” نیز گاه به معنی [[بخشش]] به دیگران و گاه در یک معنای عام بر هر کار نیک و پسندیده اطلاق می‌گردد؛ از این‌رو، همه [[اعمال]] و اقدام‌های مثبت و مفید و دارای [[ارزش اخلاقی]]، از مصداق‌های این واژه در کاربرد دوم آن شمرده می‌شوند.