فلسفه بعثت: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی دیگر از کارهای [[پیامبران]]، یادآوری نعمت‌های الهی است؛ نعمت‌هایی که اگر [[نیک]] در آنها بنگریم، سر [[تعظیم]] در برابر [[آفریدگار]] فرو می‌آوریم و برای [[سپاس]] از او جز در راهی که وی می‌پسندد، به کارشان نمی‌گیریم. پیامبران همواره بر این [[حقیقت]] پای می‌فشارند که [[سپاس‌گزاری]] از آفریدگار [[آدمی]] را به [[خداشناسی]] فرامی‌خواند و با این همه [[نعمت]]، راهی برای عذر و بهانه بر جای نمی‌ماند. [[امام علی]]{{ع}} - که رهرو راه پیامبران و راهنمای [[مردمان]] است - خود نیز با یادآوری نعمت‌های الهی، [[سرسپردگی]] در برابر [[خدا]] را با [[شکرگزاری]] [[نعمت‌ها]] پیوند زده، می‌فرماید: «اگر [حتی] [[خداوند]] از [[نافرمانی]] خود [[بیم]] نمی‌داد، [[واجب]] بود به شکرانه نعمت‌هایش نافرمانی نشود»<ref>{{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اللَّهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ لَكَانَ يَجِبُ أَنْ لَا يُعْصَى شُكْراً لِنِعْمَتِهِ}}، نهج البلاغه، حکمت ۲۹۰، ص۴۱۵.</ref>. آنچه [[اولیای الهی]] را به [[پرستش خدا]] می‌کشاند، انگیزه سپاس‌گزاری از نعمت‌های او است<ref>بر این اساس خداوند از پیامبران خود می‌خواهد که با یادآوری نعمت‌های الهی، بذر [[محبت خدا]] را در [[دل]] [[مردم]] بنشانند. ر.ک: [[بحار الانوار]]، ج۶۷، ص۲۲.</ref>، نه [[شوق]] رسیدن به [[بهشت]] و نه [[ترس]] از فرو غلتیدن در [[دوزخ]]. [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}}، چندان به [[نماز]] پرداخت که پاهایش ورم کرد و رنگ رخسارش به زردی‌گرایید و چنان می‌گریست که گاه به [[بی‌حالی]] می‌انجامید و آن‌گاه که درباره این همه [[عبادت]]، از او سؤال می‌کردند، در پاسخ می‌فرمود: {{متن حدیث|أَ فَلَا أَكُونُ عَبْداً شَكُوراً}}<ref>بحار الانوار، ج۱۰، ص۴۰.</ref> و پیشوای [[پرهیزگاران]] علی{{ع}}، تنها چنین عبادتی را سزاوار آزادمردان می‌شمارد و می‌فرماید: «مردمی [[خدا]] را به [[امید]] [[بخشش]] پرستیدند، این [[پرستش]] [[بازرگانان]] است، و گروهی او را از روی [[ترس]] [[عبادت]] کردند و این عبادت [[بردگان]] است، و گروهی وی را برای [[سپاس]] پرستیدند و این پرستش آزادگان است»<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۳۷، ص۴۰۰.</ref>.<ref>[[حسن یوسفیان|یوسفیان]] و [[احمد حسین شریفی|شریفی]]، [[بعثت و نبوت (مقاله)| مقاله «بعثت و نبوت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۳ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۳]]، ص ۱۷.</ref>