سیف الاسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ه. ق)' به 'ﻫ.ق)') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
سیف الاسلام، لقبی بود که به [[سرداران]] [[جنگی]] [[اسلام]] می‌دادند و همواره میان [[سرداران]] [[حکومت‌ها]] مرسوم بود. درباره [[زبیر]] آمده است: {{عربی|و هو أول من سلّ سيفه في الإسلام}}<ref>الاعلام، ج۳، ص۴۳؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۲۶۸.</ref>. بعدها این [[لقب]]، [[لقب]] "[[ظهیرالدین طغتگین]]" مؤسس اتابکان [[دمشق]] (۴۹۷ ﻫ.ق) گردید<ref>فرهنگ معین، ج۵، ص۱۱۲۰.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۴.</ref> | سیف الاسلام، لقبی بود که به [[سرداران]] [[جنگی]] [[اسلام]] می‌دادند و همواره میان [[سرداران]] [[حکومت‌ها]] مرسوم بود. درباره [[زبیر]] آمده است: {{عربی|و هو أول من سلّ سيفه في الإسلام}}<ref>الاعلام، ج۳، ص۴۳؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۲۶۸.</ref>. بعدها این [[لقب]]، [[لقب]] "[[ظهیرالدین طغتگین]]" مؤسس اتابکان [[دمشق]] (۴۹۷ ﻫ.ق) گردید<ref>فرهنگ معین، ج۵، ص۱۱۲۰.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:مفاهیم]] | ||
نسخهٔ ۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۱۶
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
سیف الاسلام، لقبی بود که به سرداران جنگی اسلام می‌دادند و همواره میان سرداران حکومت‌ها مرسوم بود. درباره زبیر آمده است: و هو أول من سلّ سيفه في الإسلام[۱]. بعدها این لقب، لقب "ظهیرالدین طغتگین" مؤسس اتابکان دمشق (۴۹۷ ﻫ.ق) گردید[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ الاعلام، ج۳، ص۴۳؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۲۶۸.
- ↑ فرهنگ معین، ج۵، ص۱۱۲۰.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۲۴.