←مقدمه
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
{{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره بقره، آیه ۲۰۷.</ref>. | {{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره بقره، آیه ۲۰۷.</ref>. | ||
[[علی]] {{ع}} در آن شب زیباترین صحنه‌های [[مواسات]] را جلوه بخشید. در خبر مشهور [[فریقین]] آمده است که در آن شب [[خداوند]] به [[جبرئیل]] و [[میکائیل]] خطاب فرمود که اگر من برای یکی از شما [[مرگ]] و برای دیگری [[زندگی]] را مقدر سازم، کدام یک حاضرید مرگ را بپذیرید و زندگی را به دیگری واگذارید؟ هیچ کدام آمادگی این را نداشتند. پس خداوند به آنان خطاب فرمود که بر [[زمین]] فرود آیند تا صحنه مورد بحث را | [[علی]] {{ع}} در آن شب زیباترین صحنه‌های [[مواسات]] را جلوه بخشید. در خبر مشهور [[فریقین]] آمده است که در آن شب [[خداوند]] به [[جبرئیل]] و [[میکائیل]] خطاب فرمود که اگر من برای یکی از شما [[مرگ]] و برای دیگری [[زندگی]] را مقدر سازم، کدام یک حاضرید مرگ را بپذیرید و زندگی را به دیگری واگذارید؟ هیچ کدام آمادگی این را نداشتند. پس خداوند به آنان خطاب فرمود که بر [[زمین]] فرود آیند تا صحنه مورد بحث را مشاهده کنند. آنان فرود آمدند و دیدند که [[امیرمؤمنان]] بر بستر [[رسول خدا]] خوابیده و [[جان]] خود را فدای [[زندگی پیامبر]] کرده است. با دیدن این صحنه گفتند: {{متن حدیث|بَخٍ بَخٍ، هذِهِ المُوَاسَاةَ بِالنَّفْسِ}}<ref>اثبات الوصیة، ص۱۰۳.</ref>. | ||
علی {{ع}} در سختی‌های دوران | علی {{ع}} در سختی‌های دوران مدنی، مواسات را به تمامی جلوه بخشید، و آن‌گاه که ربع قرن پس از [[رحلت پیامبر]]، خود زمام [[حکومت]] را به دست گرفت، مواسات را در عرصه [[اجتماعی]] و [[مدیریتی]] جاری ساخت. در خطبه‌ای که پس از [[بیعت]] ایراد کرد چنین فرمود: {{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا كَتَمْتُ وَشْمَةً وَ لَا كَذَبْتُ كِذْبَةً}}<ref>«به خدا سوگند، کلمه‌ای از حق را نپوشانم، و دروغی بر زبان نراندم». نهج‌البلاغه، کلام ۱۶.</ref>. | ||
آن حضرت در نامه‌ای که به سران [[سپاه]] خود نوشت، فرمود: {{متن حدیث|أَلَا وَ إِنَّ لَكُمْ عِنْدِي أَلَّا أَحْتَجِزَ دُونَكُمْ سِرّاً إِلَّا فِي حَرْبٍ وَ لَا أَطْوِيَ عَنْكُمْ أَمْراً إِلَّا فِي حُكْمٍ}}<ref>«بدانید حق شماست بر من که چیزی را از شما نپوشانم جز راز جنگ [که از پوشاندن آن ناگذرانم]؛ و کاری را جز در حکم شرع بی‌مشورت با شما انجام ندهم». نهج‌البلاغه، نامه ۵۰.</ref>. | آن حضرت در نامه‌ای که به سران [[سپاه]] خود نوشت، فرمود: {{متن حدیث|أَلَا وَ إِنَّ لَكُمْ عِنْدِي أَلَّا أَحْتَجِزَ دُونَكُمْ سِرّاً إِلَّا فِي حَرْبٍ وَ لَا أَطْوِيَ عَنْكُمْ أَمْراً إِلَّا فِي حُكْمٍ}}<ref>«بدانید حق شماست بر من که چیزی را از شما نپوشانم جز راز جنگ [که از پوشاندن آن ناگذرانم]؛ و کاری را جز در حکم شرع بی‌مشورت با شما انجام ندهم». نهج‌البلاغه، نامه ۵۰.</ref>. | ||
[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در نحوه زیست، در خوراک و پوشاک و نوشاک با [[مردم]] خود [[مواسات]] می‌کرد<ref>ر. ک: سیره نبوی، دفتر اول، سیره فردی، ص۳۴۲-۳۵۱(بحث ساده‌زیستی و مواسات).</ref>. همه آنان که | [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در نحوه زیست، در خوراک و پوشاک و نوشاک با [[مردم]] خود [[مواسات]] می‌کرد<ref>ر. ک: سیره نبوی، دفتر اول، سیره فردی، ص۳۴۲-۳۵۱(بحث ساده‌زیستی و مواسات).</ref>. همه آنان که تربیت نبوی را به [[جان]] گرفته بودند، مواسات نیز در رفتارشان دیده می‌شد، همان‌گونه که [[انصار]] با [[مهاجران]] به مواسات [[رفتار]] کردند<ref>[[م‍ص‍طف‍ی دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی، م‍ص‍طف‍ی]]، [[سیره نبوی ج۲ (کتاب)|سیره نبوی ج۲]]، ص ۶۷۲.</ref>. | ||
== پرسش مستقیم == | == پرسش مستقیم == | ||