درست بن ابی‌منصور واسطی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Ali صفحهٔ درست بن منصور واسطی را به درست بن ابی‌منصور واسطی منتقل کرد) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[درست بن محمد واسطی]]، مشهور به [[ابن ابی منصور]] از [[اصحاب | [[درست بن محمد واسطی]]، مشهور به [[ابن ابی منصور]] از [[اصحاب امام صادق]] و [[امام کاظم]]{{عم}} بود<ref>رجال البرقی ۴۸ و ۴۹.</ref> و از آن دو [[بزرگوار]]<ref>رجال النجاشی ۱/۳۷۳.</ref> و افرادی چون [[ابن مسکان]]، [[ابراهیم بن عبدالحمید]] و [[اسحاق بن عمار]] [[روایت]] کرده است.<ref>معجم رجال الحدیث ۷/۱۴۱.</ref> کسانی مانند [[محمد بن عیسی عبیدی]]، [[یونس بن عبدالرحمان]] و [[اسماعیل بن مرار]] از وی روایت کرده‌اند.<ref>جامع الرواة ۱/۳۱۰.</ref> [[کشّی]] و [[شیخ طوسی]] او را [[واقفی]] خوانده‌اند.<ref>اختیار معرفة الرجال ۵۵۶ رجال الطوسی ۳۳۶.</ref> برخی از معاصرین به دلیل روایت [[علی بن حسین طاطری]] از وی استظهار کرده‌اند که واسطی واقفی است، اما از [[راویان موثق]] و مورد [[اعتماد]] می‌‌باشد.<ref>معجم رجال الحدیث ۷/۱۴۱.</ref> از واسطی اثری به نام کتاب الحدیث بر جای مانده است. [[آقابزرگ تهرانی]] ادعا کرده که نسخه ای از این کتاب را در [[کربلا]] [[مشاهده]] کرده که بر همان ترتیب و هیئت اولیه خود باقی است.<ref>الذریعه ۶/۳۳۰.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱، ص۳۲۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۴۷
آشنایی اجمالی
درست بن محمد واسطی، مشهور به ابن ابی منصور از اصحاب امام صادق و امام کاظم(ع) بود[۱] و از آن دو بزرگوار[۲] و افرادی چون ابن مسکان، ابراهیم بن عبدالحمید و اسحاق بن عمار روایت کرده است.[۳] کسانی مانند محمد بن عیسی عبیدی، یونس بن عبدالرحمان و اسماعیل بن مرار از وی روایت کرده‌اند.[۴] کشّی و شیخ طوسی او را واقفی خوانده‌اند.[۵] برخی از معاصرین به دلیل روایت علی بن حسین طاطری از وی استظهار کرده‌اند که واسطی واقفی است، اما از راویان موثق و مورد اعتماد می‌‌باشد.[۶] از واسطی اثری به نام کتاب الحدیث بر جای مانده است. آقابزرگ تهرانی ادعا کرده که نسخه ای از این کتاب را در کربلا مشاهده کرده که بر همان ترتیب و هیئت اولیه خود باقی است.[۷].[۸]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
