علی ولی الله: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۹: خط ۹:


== مقدمه ==
== مقدمه ==
برگرفته از [[آیه ولایت]] و [[احادیث]] فراوانی است که [[پیامبر خدا]] آن حضرت را [[ولیّ خدا]] و [[ولیّ]] هرمؤمن معرفی کرده است. این [[شعار]]، در بناهای [[اسلامی]] و معماری‌های [[شیعی]] در کتیبه‌ها و کاشیکاری‌های [[مساجد]] و آثار قدیم و در سکّه‌های کهن نیز نقش می‌بست. در دوران [[حکومت]] [[سلطان]] [[محمّد]] خدابنده نیز، وقتی او با ارشادات [[علامه حلی]] شیعه شد، [[نام علی]]{{ع}} را بر سردر مساجد و اماکن مشرّفه ثبت کرد، حتّی در [[سال ۷۰۷ هجری]] نقش سکّه‌ها را عوض کرد و اسامی [[سه خلیفه]] را از آنها حذف کرد و سه جملۀ {{متن حدیث|لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}} را نقش سکّه‌ها قرار داد<ref>علامۀ حلّی رایت ولایت، محمّد حسن امانی، ص۸۰ به نقل از ارشاد الاذهان علامه حلی.</ref> سه جمله‌ای که طبق [[روایت]] [[پیغمبر]]، بر سردرهای هشتگانۀ [[بهشت]] نوشته شده است: {{متن حدیث|علی کلّ باب من أبواب الجنّة الثّمانیة: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۲۷ ص۱۱ ح ۲۴.</ref> و به فرمودۀ [[امام علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|انّ العرش لم یستقرّ حتّی کتب علیه بالنّور: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۲۵ ص۱۸۴.</ref> پیامبر خدا نیز آن حضرت را ولیّ خود و ولی خود را ولیّ خدا دانسته است: {{متن حدیث|انت ولیّی و ولیّی ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸ ص۱۳۵ ح ۹۱.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۲۲.</ref>
برگرفته از [[آیه ولایت]] و [[احادیث]] فراوانی است که [[پیامبر خدا]] آن حضرت را [[ولیّ خدا]] و [[ولیّ]] هرمؤمن معرفی کرده است. این [[شعار]]، در بناهای [[اسلامی]] و معماری‌های [[شیعی]] در کتیبه‌ها و کاشیکاری‌های [[مساجد]] و آثار قدیم و در سکّه‌های کهن نیز نقش می‌بست. در دوران [[حکومت]] [[سلطان]] [[محمّد]] خدابنده نیز، وقتی او با ارشادات [[علامه حلی]] شیعه شد، نام علی{{ع}} را بر سردر مساجد و اماکن مشرّفه ثبت کرد، حتّی در سال ۷۰۷ هجری نقش سکّه‌ها را عوض کرد و اسامی [[سه خلیفه]] را از آنها حذف کرد و سه جملۀ {{متن حدیث|لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}} را نقش سکّه‌ها قرار داد<ref>علامۀ حلّی رایت ولایت، محمّد حسن امانی، ص۸۰ به نقل از ارشاد الاذهان علامه حلی.</ref> سه جمله‌ای که طبق [[روایت]] [[پیغمبر]]، بر سردرهای هشتگانۀ [[بهشت]] نوشته شده است: {{متن حدیث|علی کلّ باب من أبواب الجنّة الثّمانیة: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۲۷ ص۱۱ ح ۲۴.</ref> و به فرمودۀ [[امام علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|انّ العرش لم یستقرّ حتّی کتب علیه بالنّور: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۲۵ ص۱۸۴.</ref> پیامبر خدا نیز آن حضرت را ولیّ خود و ولی خود را ولیّ خدا دانسته است: {{متن حدیث|انت ولیّی و ولیّی ولیّ اللّه}}<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸ ص۱۳۵ ح ۹۱.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۲۲.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۱

علی ولی الله از شعارهای بارز شیعه در اعتقاد به امامت و ولایت امیر المؤمنین(ع) است که در اذان و اقامه هم می‌گویند.

مقدمه

برگرفته از آیه ولایت و احادیث فراوانی است که پیامبر خدا آن حضرت را ولیّ خدا و ولیّ هرمؤمن معرفی کرده است. این شعار، در بناهای اسلامی و معماری‌های شیعی در کتیبه‌ها و کاشیکاری‌های مساجد و آثار قدیم و در سکّه‌های کهن نیز نقش می‌بست. در دوران حکومت سلطان محمّد خدابنده نیز، وقتی او با ارشادات علامه حلی شیعه شد، نام علی(ع) را بر سردر مساجد و اماکن مشرّفه ثبت کرد، حتّی در سال ۷۰۷ هجری نقش سکّه‌ها را عوض کرد و اسامی سه خلیفه را از آنها حذف کرد و سه جملۀ «لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه» را نقش سکّه‌ها قرار داد[۱] سه جمله‌ای که طبق روایت پیغمبر، بر سردرهای هشتگانۀ بهشت نوشته شده است: «علی کلّ باب من أبواب الجنّة الثّمانیة: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه»[۲] و به فرمودۀ امام علی(ع): «انّ العرش لم یستقرّ حتّی کتب علیه بالنّور: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه»[۳] پیامبر خدا نیز آن حضرت را ولیّ خود و ولی خود را ولیّ خدا دانسته است: «انت ولیّی و ولیّی ولیّ اللّه»[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. علامۀ حلّی رایت ولایت، محمّد حسن امانی، ص۸۰ به نقل از ارشاد الاذهان علامه حلی.
  2. بحار الأنوار، ج ۲۷ ص۱۱ ح ۲۴.
  3. بحار الأنوار، ج ۲۵ ص۱۸۴.
  4. بحار الأنوار، ج ۳۸ ص۱۳۵ ح ۹۱.
  5. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۴۲۲.