[[خطبه]] ۲۲۶ درددلی حزن‌انگیز است که [[امام علی]] {{ع}} هنگام به‌خاک‌سپاری [[پیامبر]] {{صل}} با او در میان می‌نهد. [[امام علی]] {{ع}} در تمام لحظات [[زندگی]] [[پیامبر]] و نیز لحظات [[بیماری]] و [[احتضار]] در کنار [[پیامبر]] {{صل}} حضور داشت و دمی از آن وجود [[نورانی]] غافل نشد. او در تمام دوران حیات [[پیامبر]]، با وجود [[دانش]] و خِرَد فراوانی که داشت، امّا [[ادب]] [[علمی]] او چنین ایجاب می‌کرد که در زمان [[پیامبر]] همه گوش باشد و چشم. [[پیامبر]] در حالی [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] کرد که سر در دامان [[علی]] داشت. پس از [[ارتحال]] آن بزرگوار، [[امام]] به [[غسل]] [[پیامبر]] و خاک‌سپاری آن پیکر [[پاک]] پرداخت. در این هنگام برخی در [[فکر]] [[جانشینی پیامبر]] و بر تن کردن قبای [[خلافت]]، امر تجهیز را فراموش کردند و ابتدا در [[مسجد]] سخن از زنده بودن و بازگشت [[پیامبر]] بر زبان راندند و پس از آن با اجتماع در [[سقیفه بنی‌ساعده]] قبای [[خلافت]] را از [[امام]] گرفتند و بر تن کردند.
== فرازی از [[خطبه]] ==
پدر و مادرم فدایت ای [[رسول خدا]]، به [[راستی]] که با ارتحالت رشته‌هایی گست که با [[مرگ]] هیچ کس نمی‌گسست، یعنی "[[نبوّت]]"، "[[اخبار غیبی]]" و "[[وحی]] آسمانی" همه از دست شد. [[مرگ]] تو از سویی ویژه است، یعنی به اندازه‌ای جان‌کاه و بزرگ است که دیگر [[مصیبت‌ها]] در برابر آن سهل و کوچک، و هر مصیبت‌زده، [[مصیبت]] خود را از یاد برَد؛ و از دیگر سو یکسان با دیگران، که [[اولاد آدم]] از عالی و دانی باید شربت [[مرگ]] بچشند و از این [[دنیا]] کوچ کنند. اگر نبود [[فرمان]] تو بر [[شکیبایی]] و [[نهی]] از بی‌تابی و ناشکیبایی، چشمه‌های اشکمان در ماتم تو می‌خشکید و [[بیماری]] [[فراق]] تو به درازا می‌کشید و اندوع و [[غم]] مقیم می‌شد، که این هر دو ناچیزند. امّا چه می‌شود کرد که این ناموس [[الهی]] است و گریز و گریزی از آن نیست. [[پدر]] و مادرم به فدایت، ما را در پیشگاه پروردگارت به یاد آر و در خاطرت نگاه دار<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 367-368.</ref>.
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]
