نامۀ ۴۶ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
بخش‌هایی از نامه‌ای است که [[امام]] به یکی از [[کارگزاران]] خویش نوشته است. [[امام]] {{ع}} در آغاز [[نامه]]، او<ref>شاید مراد از این کارگزار همان مالک اشتر، صحابی بزرگ علی {{ع}} باشد.</ref> را از جمله کسانی می‌داند که برای [[حفظ دین]] از آنان کمک می‌طلبد و به کمک آنان سرکشی تبه‌کاران را درهم می‌شکند و مرزها را ایمن می‌کند. سپس فضایلی را برمی‌شمرد که یک حکم‌ران باید به آن متصف شود: | بخش‌هایی از نامه‌ای است که [[امام]] به یکی از [[کارگزاران]] خویش نوشته است. [[امام]] {{ع}} در آغاز [[نامه]]، او<ref>شاید مراد از این کارگزار همان مالک اشتر، صحابی بزرگ علی {{ع}} باشد.</ref> را از جمله کسانی می‌داند که برای [[حفظ دین]] از آنان کمک می‌طلبد و به کمک آنان سرکشی تبه‌کاران را درهم می‌شکند و مرزها را ایمن می‌کند. سپس فضایلی را برمی‌شمرد که یک حکم‌ران باید به آن متصف شود: | ||
نخست در کارهای مهم و بزرگ از [[خدا]] کمک بخواهد، زیرا [[استمداد]] از او [[بهترین]] وسیله برای رفع گرفتاری‌هاست | نخست در کارهای مهم و بزرگ از [[خدا]] کمک بخواهد، زیرا [[استمداد]] از او [[بهترین]] وسیله برای رفع گرفتاری‌هاست. | ||
دوم، [[سختی]] و درشتی را با [[نرمی]] و [[ملایمت]] درآمیزد و هر سخن را در جای خود به‌کار بندد؛ آن‌گاه که [[مدارا]] و [[نرمش]] مناسب است، [[نرمی]] و [[مدارا]] کند و هنگام درشتی و [[سختی]]، آن‌گونه باشد. | دوم، [[سختی]] و درشتی را با [[نرمی]] و [[ملایمت]] درآمیزد و هر سخن را در جای خود به‌کار بندد؛ آن‌گاه که [[مدارا]] و [[نرمش]] مناسب است، [[نرمی]] و [[مدارا]] کند و هنگام درشتی و [[سختی]]، آن‌گونه باشد. | ||
سوم، در برابر [[مردم]]، فروتن و متواضع و [[مهربان]] و گشاده‌رو باشد | سوم، در برابر [[مردم]]، فروتن و متواضع و [[مهربان]] و گشاده‌رو باشد. | ||
چهارم، بر [[مردمان]] آسان گیرد | چهارم، بر [[مردمان]] آسان گیرد. | ||
پنجم، بین [[مردم]] [[تبعیض]] روا ندارد و با آنان با [[عدالت]] [[رفتار]] کند | پنجم، بین [[مردم]] [[تبعیض]] روا ندارد و با آنان با [[عدالت]] [[رفتار]] کند. | ||
بخش‌هایی از این [[نامه]] را [[بلاذری]] در [[انساب الاشراف]] و [[ابراهیم بن محمد]] در [[الغارات]] گزارش کرده‌اند | بخش‌هایی از این [[نامه]] را [[بلاذری]] در [[انساب الاشراف]] و [[ابراهیم بن محمد]] در [[الغارات]] گزارش کرده‌اند. | ||
== فرازی از [[نامه]] == | == فرازی از [[نامه]] == | ||
تو از کسانی هستی که من به [[پشتیبانی]] آن‌ها [[دین]] را به‌پا دارم و بینیِ سرکشان و تبه‌کاران را به [[خاک]] مالم، و کوره‌راه‌های مخوف مرز را بدون بندم. پس در هر کاری که تصمیم‌گیری از [[خدا]] کمک گیر و قاطعیت را با چاشنیِ [[نرمی]] به‌کار بر؛ و [[مدارا]] کن آن‌جا که [[سازگاری]] کارسازتر است و آن‌جا که جز شدت و [[خشونت]] به‌کار نیاید، دست به دامن آن شو. پر و بالت را باری توده [[مردم]] بگشای و با آنان نرم‌خوی و فروتن باش و چهره بگشای و [[مهربانی]] کن. همگان را به یک چشم بنگر و با یک روش پاسخ‌گوی، تا زورمداران قدرت‌طلب [[طمع]] در [[ظلم]] کردنت نکنند و ناتوانان از عدالتت [[ناامید]] نشوند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، | تو از کسانی هستی که من به [[پشتیبانی]] آن‌ها [[دین]] را به‌پا دارم و بینیِ سرکشان و تبه‌کاران را به [[خاک]] مالم، و کوره‌راه‌های مخوف مرز را بدون بندم. پس در هر کاری که تصمیم‌گیری از [[خدا]] کمک گیر و قاطعیت را با چاشنیِ [[نرمی]] به‌کار بر؛ و [[مدارا]] کن آن‌جا که [[سازگاری]] کارسازتر است و آن‌جا که جز شدت و [[خشونت]] به‌کار نیاید، دست به دامن آن شو. پر و بالت را باری توده [[مردم]] بگشای و با آنان نرم‌خوی و فروتن باش و چهره بگشای و [[مهربانی]] کن. همگان را به یک چشم بنگر و با یک روش پاسخ‌گوی، تا زورمداران قدرت‌طلب [[طمع]] در [[ظلم]] کردنت نکنند و ناتوانان از عدالتت [[ناامید]] نشوند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص۷۹۲ ـ ۷۹۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۱
مقدمه
بخش‌هایی از نامه‌ای است که امام به یکی از کارگزاران خویش نوشته است. امام (ع) در آغاز نامه، او[۱] را از جمله کسانی می‌داند که برای حفظ دین از آنان کمک می‌طلبد و به کمک آنان سرکشی تبه‌کاران را درهم می‌شکند و مرزها را ایمن می‌کند. سپس فضایلی را برمی‌شمرد که یک حکم‌ران باید به آن متصف شود:
نخست در کارهای مهم و بزرگ از خدا کمک بخواهد، زیرا استمداد از او بهترین وسیله برای رفع گرفتاری‌هاست.
دوم، سختی و درشتی را با نرمی و ملایمت درآمیزد و هر سخن را در جای خود به‌کار بندد؛ آن‌گاه که مدارا و نرمش مناسب است، نرمی و مدارا کند و هنگام درشتی و سختی، آن‌گونه باشد.
سوم، در برابر مردم، فروتن و متواضع و مهربان و گشاده‌رو باشد.
چهارم، بر مردمان آسان گیرد.
پنجم، بین مردم تبعیض روا ندارد و با آنان با عدالت رفتار کند.
بخش‌هایی از این نامه را بلاذری در انساب الاشراف و ابراهیم بن محمد در الغارات گزارش کرده‌اند.
فرازی از نامه
تو از کسانی هستی که من به پشتیبانی آن‌ها دین را به‌پا دارم و بینیِ سرکشان و تبه‌کاران را به خاک مالم، و کوره‌راه‌های مخوف مرز را بدون بندم. پس در هر کاری که تصمیم‌گیری از خدا کمک گیر و قاطعیت را با چاشنیِ نرمی به‌کار بر؛ و مدارا کن آن‌جا که سازگاری کارسازتر است و آن‌جا که جز شدت و خشونت به‌کار نیاید، دست به دامن آن شو. پر و بالت را باری توده مردم بگشای و با آنان نرم‌خوی و فروتن باش و چهره بگشای و مهربانی کن. همگان را به یک چشم بنگر و با یک روش پاسخ‌گوی، تا زورمداران قدرت‌طلب طمع در ظلم کردنت نکنند و ناتوانان از عدالتت ناامید نشوند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ شاید مراد از این کارگزار همان مالک اشتر، صحابی بزرگ علی (ع) باشد.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۷۹۲ ـ ۷۹۳.