نامۀ ۵۷ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[امام]] {{ع}} وقتی خبر عزیمت [[یاران]] [[جمل]] را از [[مکه]] به سمت [[بصره]] شنید و از [[نیت]] آن‌ها [[آگاهی]] یافت، به همراه عده‌ای از [[یاران]] و برای [[مذاکره]] و بازداشتن آن‌ها از [[جنگ]] و [[خون‌ریزی]] به راه افتاد، اما پس از چندی، زمانی‌که [[امام]] به منطقه [[رَبَذه]] رسیده بود، از رسیدن آن‌ها به [[بصره]] [[آگاهی]] یافت و در نامه‌ای به [[کوفیان]] از آن‌ها برای [[یاری]] [[حق]] [[یاری]] طلبید. زمان صدور [[نامه]] سال ۳۶ ق است | [[امام]] {{ع}} وقتی خبر عزیمت [[یاران]] [[جمل]] را از [[مکه]] به سمت [[بصره]] شنید و از [[نیت]] آن‌ها [[آگاهی]] یافت، به همراه عده‌ای از [[یاران]] و برای [[مذاکره]] و بازداشتن آن‌ها از [[جنگ]] و [[خون‌ریزی]] به راه افتاد، اما پس از چندی، زمانی‌که [[امام]] به منطقه [[رَبَذه]] رسیده بود، از رسیدن آن‌ها به [[بصره]] [[آگاهی]] یافت و در نامه‌ای به [[کوفیان]] از آن‌ها برای [[یاری]] [[حق]] [[یاری]] طلبید. زمان صدور [[نامه]] سال ۳۶ ق است. | ||
== فرازی از [[نامه]] == | == فرازی از [[نامه]] == | ||
اما بعد، من از [[جایگاه]] قبیله‌ام بیرون شدم و از دو حال بیرون نیست: یا ستمگرم یا ستم‌دیده، یا متجاوزم یا بر من [[تجاوز]] شده. در هر صورت من [[خدا]] را به یاد کسانی می‌آورم که نامه‌ام به آنان می‌رسد که به جانب من بیایند، تا اگر نیکوکارم یاری‌ام دهند و اگر بدکارم مرا به بازگشت به راه [[حق]] وادارند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، | اما بعد، من از [[جایگاه]] قبیله‌ام بیرون شدم و از دو حال بیرون نیست: یا ستمگرم یا ستم‌دیده، یا متجاوزم یا بر من [[تجاوز]] شده. در هر صورت من [[خدا]] را به یاد کسانی می‌آورم که نامه‌ام به آنان می‌رسد که به جانب من بیایند، تا اگر نیکوکارم یاری‌ام دهند و اگر بدکارم مرا به بازگشت به راه [[حق]] وادارند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۸۰۲.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۰
مقدمه
امام (ع) وقتی خبر عزیمت یاران جمل را از مکه به سمت بصره شنید و از نیت آن‌ها آگاهی یافت، به همراه عده‌ای از یاران و برای مذاکره و بازداشتن آن‌ها از جنگ و خون‌ریزی به راه افتاد، اما پس از چندی، زمانی‌که امام به منطقه رَبَذه رسیده بود، از رسیدن آن‌ها به بصره آگاهی یافت و در نامه‌ای به کوفیان از آن‌ها برای یاری حق یاری طلبید. زمان صدور نامه سال ۳۶ ق است.
فرازی از نامه
اما بعد، من از جایگاه قبیله‌ام بیرون شدم و از دو حال بیرون نیست: یا ستمگرم یا ستم‌دیده، یا متجاوزم یا بر من تجاوز شده. در هر صورت من خدا را به یاد کسانی می‌آورم که نامه‌ام به آنان می‌رسد که به جانب من بیایند، تا اگر نیکوکارم یاری‌ام دهند و اگر بدکارم مرا به بازگشت به راه حق وادارند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۸۰۲.