←توفیق در هدایت
(←مقدمه) |
|||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== توفیق در [[هدایت]] == | == توفیق در [[هدایت]] == | ||
[[امام سجاد]] {{ع}} در کسب [[توفیق الهی]] این چنین [[دعا]] میکند: “ای خداوند، زبانم به هدایت بگشای و [[پرهیزگاری]] را به من [[الهام]] کن و مرا به هر کاری که پاکیزهتر است [[توفیق]] ده و به هر چه [[خشنودی]] تو در آن است برگمار”<ref>نیایش بیستم.</ref>، و در دعایی دیگر از [[خداوند]] چنین میخواهد: «خداوندا... نفسهای ما را به [[اختیار]] خود وامگذار، که نفسهای ما اگر توفیق خویش | [[امام سجاد]] {{ع}} در کسب [[توفیق الهی]] این چنین [[دعا]] میکند: “ای خداوند، زبانم به هدایت بگشای و [[پرهیزگاری]] را به من [[الهام]] کن و مرا به هر کاری که پاکیزهتر است [[توفیق]] ده و به هر چه [[خشنودی]] تو در آن است برگمار”<ref>نیایش بیستم.</ref>، و در دعایی دیگر از [[خداوند]] چنین میخواهد: «خداوندا... نفسهای ما را به [[اختیار]] خود وامگذار، که نفسهای ما اگر توفیق خویش رفیق آنها نگردانی راه [[باطل]] گزینند... پس به توفیق خود یاریمان بخش و به [[راه راست]] خویش [[ارشاد]] فرمای»<ref>نیایش نهم.</ref>. و در نیایشی دیگر دارد: «پس ای خداوند، چه کسی از تو کریمتر است؟... آنچه مرا آرزوست بر من ارزانی دار و بر [[هدایت]] من بیفزای تا توفیق عملم نصیب گردد»<ref>نیایش سیوهفتم.</ref>. | ||
[[امام سجاد]] {{ع}} سرمنشأ تمام [[خیرات]] و توفیقات را خدای [[مهربان]] معرفی میکند: «ای خداوند، من آن [[بنده]] توام که هم پیش از [[آفریدن]] او، او را از [[نعمت]] خود برخوردار ساختی و هم پس از آن، او را در زمره کسانی آوردهای که آنان را به [[دین]] خود راه نمودهای و به گزاردن [[حق]] خویش توفیق دادهای»<ref>نیایش چهلوهفتم.</ref>.<ref>[[آرزو زارعزاده|زارعزاده، آرزو]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «توفیق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۶۶.</ref> | [[امام سجاد]] {{ع}} سرمنشأ تمام [[خیرات]] و توفیقات را خدای [[مهربان]] معرفی میکند: «ای خداوند، من آن [[بنده]] توام که هم پیش از [[آفریدن]] او، او را از [[نعمت]] خود برخوردار ساختی و هم پس از آن، او را در زمره کسانی آوردهای که آنان را به [[دین]] خود راه نمودهای و به گزاردن [[حق]] خویش توفیق دادهای»<ref>نیایش چهلوهفتم.</ref>.<ref>[[آرزو زارعزاده|زارعزاده، آرزو]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «توفیق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۶۶.</ref> |