ذکر امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام حسین | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} '''ذاکر''': یادآورنده، کسی که از مصایب اهل بیت می‌‌گوید و مردم را می‌‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه واعظ و منبری. “ذاکر اهل بیت”، عنوانی افتخارآمیز است...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
'''ذاکر''': یادآورنده، کسی که از [[مصایب]] [[اهل بیت]] می‌‌گوید و [[مردم]] را می‌‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه [[واعظ]] و منبری. “ذاکر [[اهل]] بیت”، عنوانی افتخارآمیز است برای آنان که با مدّاحی و مرثیه‌خوانی، نام و یاد و [[فضایل]] و مظلومیّت‌های [[خاندان پیامبر]] را زنده نگه می‌‌دارند و نقشۀ [[دشمنان]] را در به | '''ذاکر''': یادآورنده، کسی که از [[مصایب]] [[اهل بیت]] می‌‌گوید و [[مردم]] را می‌‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه [[واعظ]] و منبری. “ذاکر [[اهل]] بیت”، عنوانی افتخارآمیز است برای آنان که با مدّاحی و مرثیه‌خوانی، نام و یاد و [[فضایل]] و مظلومیّت‌های [[خاندان پیامبر]] را زنده نگه می‌‌دارند و نقشۀ [[دشمنان]] را در به فراموشی سپردن ظلم‌های خود به دودمان رسالت، خنثی می‌‌سازند. | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
ذکر و یاد [[ائمّه]] و [[شهدای کربلا]]، مورد [[تشویق]] [[امامان]] بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ [[کربلا]] و | ذکر و یاد [[ائمّه]] و [[شهدای کربلا]]، مورد [[تشویق]] [[امامان]] بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ [[کربلا]] و مظلومیّت [[اهل بیت]] بودند و بر آن می‌‌گریستند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَيْنَاهُ حَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَهُ عَلَى النَّارِ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۸۵.</ref>. هرکس که نزد او یاد شویم و چشمانش [[اشک]] آلود شود، [[خداوند]] چهره‌اش را بر [[آتش]] [[حرام]] می‌‌کند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۹۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۸
ذاکر: یادآورنده، کسی که از مصایب اهل بیت می‌‌گوید و مردم را می‌‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه واعظ و منبری. “ذاکر اهل بیت”، عنوانی افتخارآمیز است برای آنان که با مدّاحی و مرثیه‌خوانی، نام و یاد و فضایل و مظلومیّت‌های خاندان پیامبر را زنده نگه می‌‌دارند و نقشۀ دشمنان را در به فراموشی سپردن ظلم‌های خود به دودمان رسالت، خنثی می‌‌سازند.
مقدمه
ذکر و یاد ائمّه و شهدای کربلا، مورد تشویق امامان بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ کربلا و مظلومیّت اهل بیت بودند و بر آن می‌‌گریستند. امام صادق (ع) فرمود: «مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَيْنَاهُ حَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَهُ عَلَى النَّارِ»[۱]. هرکس که نزد او یاد شویم و چشمانش اشک آلود شود، خداوند چهره‌اش را بر آتش حرام می‌‌کند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۸۵.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۹۴.