اسم اصلی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

نام اصلی حضرت، "محمد" است. نامی که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} برای ایشان گذارده و فرمود: "[[مهدی]] از [[فرزندان]] من است. اسم او اسم من و [[کنیه]] او کنیه من است"<ref>کمال الدین، ج ۲، ص۲۸۶</ref>. در اینکه آیا می‌توان به نام اصلی حضرت، یعنی "محمد" تصریح کرد یا نه، در میان [[علمای شیعه]] اختلاف‌نظر است. و اما یاد کردن نام [[شریف]] معهود آن حضرت بر چندگونه متصوّر است:

# یاد کردن آن در کتاب‌ها، که در جایز بودنش تردید نیست؛ زیرا [[دلایل]] منع، شامل آن نمی‌شود و نیز شیوه علمای [[صالح]] و عامل از [[زمان]] [[کلینی]] تاکنون بر این بوده که نام آن حضرت را در کتاب‌های خود ذکر کرده‌اند؛ بدون اینکه کسی بر آنان [[اعتراض]] نماید.  

# یاد کردن نام آن حضرت با اشاره و کنایه، مانند اینکه گفته شود: اسم او، اسم [[رسول خدا]]{{صل}} است، و کنیه‌اش، کنیه آن حضرت می‌باشد؛ این نیز جایز است، به همان دلایلی که در گونه اول گذشت. به اضافه [[روایات]] متعدّدی از [[طرق شیعه]] و [[سنی]] از [[پیامبر اسلام]]{{صل}} که در آنها تصریح فرموده است: "مهدی از فرزندان من است. نام او نام من و کنیه‌اش کنیه من می‌باشد"<ref>همان. </ref>. گفتنی است که جایز بودن در این دو مورد مذکور، به غیر [[حال]] [[ترس]] اختصاص دارد؛ زیرا ترس از جمله عناوین عارضی است که مایه [[حرام]] شدن هر جایزی می‌گردد.  

# یاد کردن آن حضرت در مجامع و غیره به‌طور سرّی و به‌عنوان درددل، که در این صورت نیز جایز است؛ زیرا دلایل منع از این قسم منصرف است، پس اصل جواز و دلایل جواز، بدون معارض باقی می‌مانند. ضمن این که در [[روایت نبوی]] آمده: "اوست کسی که نامش به‌طور آشکارا پیش از قیامش [[نبرد]] مگر [[کافر]] به او"<ref>مستدرک الوسائل، ج ۲، ص۳۸۰. </ref>.  

# یاد کردن نام آن حضرت در مجالس و مجامعی که ترس و تقیّه‌ای در آنها نباشد. این مورد است که معرکه آراء و جای بحث و [[گفت‌وگو]] است. بعضی می‌گویند: [[اخبار]] گوناگونی در دست است که دلالت بر حرمت این نوع دارد. از جمله روایات، این است که [[امام هادی]]{{ع}} فرموده: "[[جانشین]] بعد از من، پسرم حسن است، پس چگونه خواهید بود در جانشین پس از جانشین من‌؟" [[راوی]] می‌گوید: عرض کردم: [[خداوند]] مرا فدای شما گرداند، چرا؟ فرمود: "زیرا شما شخص او را نمی‌بینید و بردن نامش برای شما روا نیست. " گفتم: پس چگونه او را یاد کنیم‌؟ فرمود: "بگویید [[حجت آل محمد]]{{عم}}. "<ref>اصول کافی، ج ۱، ص۳۲۸</ref> نیز در [[توقیع]] آن حضرت است که: "[[ملعون]] است ملعون است کسی که در محفلی از [[مردم]]، اسم مرا ببرد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص۱۸۴.</ref>.

عده‌ای می‌گویند: منظور از حرمت بردن اسم صریح [[امام]]، در مورد تقیّه است؛ زیرا روایاتی داریم که به جهت جایز دانستن ذکر نام آن امام، در مقابل روایاتحرمت قرار دارند، و تنها راه جمع بین روایات[[حرمت]] و جواز همین است. و [[دلایل]] دیگری هم می‌آورند که منطقی می‌نماید.  

در این رابطه عالم بزرگ [[تشیع]]، [[علی بن عیسی اربلی]] می‌گوید: فتوای من این است که منع تلفظ‍‌ به نام [[مهدی]]{{ع}} از روی تقیّه بوده است، ولی اکنون اشکال ندارد. <ref>کشف الغمّه، ج ۲، ص۵۲۰. </ref> همان‌گونه که [[محدث]] کبیر [[شیخ حر عاملی]] در وسایل الشیعه [[اختیار]] کرده است. پس ذکر نام شریف [[حضرت مهدی]]{{ع}} که عبارت از امام محمد [[فرزند امام حسن]] [[عسکری]]{{عم}} می‌باشد، در امثال [[زمان]] ما که [[تقیه]] لازم نیست، جایز است. <ref>یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان{{ع}}، علیرضا رجالی تهرانی، ص۶۶</ref> البته با توجّه به فتوای علمای بزرگی به [[حرمت]] مسأله، جای احتیاط‍‌ است و اصولاً از مسائل [[فقهی]] و [[اجتهادی]] محل [[اختلاف]] می‌باشد<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۱.</ref>.

عبدالله اسم [[مبارک]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} است. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: "اسم [[مهدی]]، [[احمد]] و عبدالله و مهدی{{ع}} است"<ref>نجم الثاقب، باب دوم</ref>.<ref>مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه (کتاب)|موعودنامه، ص۴۷۹.</ref>.