بحث:حدیث سفینه نوح در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
|||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
*[[قرآن کریم]] فرموده است که در زمان [[نوح]] [[پیامبر]] {{ع}} طوفانی [[عظیم]] به پا شد و [[جهان]] را [[آب]] فرا گرفت و تنها کسانی [[جان]] به در بردند که به او [[ایمان]] آوردند و در [[کشتی]] نشستند<ref>هود/ ۴۸- ۳۲.</ref>. اینکه [[پیامبر]] {{صل}} [[نجات]] پناهندگان به [[اهل بیت]] {{ع}} را قطعی دانسته است، نشان از [[عصمت]] آنان نیز دارد<ref>اعیان الشیعة، ۳۷۰ و ۳۷۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 226.</ref>. | *[[قرآن کریم]] فرموده است که در زمان [[نوح]] [[پیامبر]] {{ع}} طوفانی [[عظیم]] به پا شد و [[جهان]] را [[آب]] فرا گرفت و تنها کسانی [[جان]] به در بردند که به او [[ایمان]] آوردند و در [[کشتی]] نشستند<ref>هود/ ۴۸- ۳۲.</ref>. اینکه [[پیامبر]] {{صل}} [[نجات]] پناهندگان به [[اهل بیت]] {{ع}} را قطعی دانسته است، نشان از [[عصمت]] آنان نیز دارد<ref>اعیان الشیعة، ۳۷۰ و ۳۷۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 226.</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۷
مقدمه
- حدیثی مشهور است از پیامبر (ص) که نقش خاندانش را در هدایت مردم بیان می‌فرماید[۱][۲].
- شیعیان این حدیث را کنار احادیث غدیر، ثقلین، منزلت و مانند آن جای می‌دهند و از اخبار متواتر و قطعی می‌شمارند. بنابر اعتقاد شیعه، حدیث سفینه، گواهی می‌دهد که پیامبر (ص) جانشینان خود را معرفی و تعیین کرده است[۳].
- این حدیث را همه علمای اسلام پذیرفته‌اند و محدثین ثقه با اسناد و طرق معتبر آن را روایت کرده‌اند[۴]. حدیث سفینه با الفاظی گوناگون از پیامبر (ص) نقل شده است؛ اما از همه آنها معنای وجوب اطاعت از امامان معصوم (ع) برمی‌آید. پیامبر (ص) در حدیث سفینه از شمار امامان (ع) سخن نگفته؛ ولی در احادیثی دیگر، شمار آنان را دوازده نفر دانسته است. حدیث سفینه، از گذر تمثیل، بیان می‌کند که پیروی از اهل بیت (ع) واجب است و رها ساختن آنها موجب گمراهی و تباهی. مراد از "سفینة نوح" همان کشتی مشهور حضرت نوح (ع) است[۵].
- قرآن کریم فرموده است که در زمان نوح پیامبر (ع) طوفانی عظیم به پا شد و جهان را آب فرا گرفت و تنها کسانی جان به در بردند که به او ایمان آوردند و در کشتی نشستند[۶]. اینکه پیامبر (ص) نجات پناهندگان به اهل بیت (ع) را قطعی دانسته است، نشان از عصمت آنان نیز دارد[۷][۸].
پانویس
- ↑ بحارالانوار، ۲۳/ ۱۰۵؛ الجامع الصغیر، ۲/ ۵۳۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 226.
- ↑ شیعه در اسلام، ۱۷۶.
- ↑ اعیان الشیعة، ۱/ ۳۷۰ و ۳۷۱؛ دائرة المعارف تشیع، ۶/ ۱۷۴.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 226.
- ↑ هود/ ۴۸- ۳۲.
- ↑ اعیان الشیعة، ۳۷۰ و ۳۷۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 226.