علی بن محمد سمری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۴: خط ۱۴:
*شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی [[امام مهدی|امام دوازدهم]] به دستش رسید که مرگ وی را پیشگویی و زمان مرگ را نیز تعیین کرده بود. متن این توقیع شریف، نمایان‌گر پایان غیبت صغرا و نیابت خاص و آغاز غیبت کبرا و نیابت عام است<ref>  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶</ref>.  
*شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی [[امام مهدی|امام دوازدهم]] به دستش رسید که مرگ وی را پیشگویی و زمان مرگ را نیز تعیین کرده بود. متن این توقیع شریف، نمایان‌گر پایان غیبت صغرا و نیابت خاص و آغاز غیبت کبرا و نیابت عام است<ref>  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶</ref>.  
*علی بن محمد در سال ۳۲۹ ق درگذشت و در بغداد به خاک سپرده شد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۳۱۱.</ref>.
*علی بن محمد در سال ۳۲۹ ق درگذشت و در بغداد به خاک سپرده شد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۳۱۱.</ref>.
==سمری در موعودنامه==
*لقب نایب چهارم [[امام زمان]] {{ع}} -علی بن محمد- سمری (به فتح سین و میم) یا سیمری (به فتح سین و سکون یاء و ضمّ‌ یا فتح میم) و یا صیمری (به فتح صاد و سکون یاء و ضمّ‌ یا و فتح میم) می‌باشد؛ لیکن مشهور، اولی است<ref>تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۱۲.</ref>. به نظر می‌رسد که سمری (به فتح میم) صحیح‌تر باشد، چون این لقب به "سمر" که یکی از قراء بصره، که بین بصره و واسط‍‌ قرار گرفته، منسوب است و شیخ آغا بزرگ تهرانی او را به فتح میم "سمر" ثبت نموده است<ref>نوابغ الرّواة، ص ۲۰۰.</ref>. در معجم البلدان نیز اشاره‌ای به این موضوع شده است<ref>معجم البلدان، ج ۳، ص ۲۶۴.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۴۰۹.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{پرسش‌های وابسته}}
{{پرسش‌های وابسته}}
خط ۳۳۷: خط ۳۴۰:
==منابع==
==منابع==
* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].


==پانویس==
==پانویس==
خط ۳۴۶: خط ۳۵۰:
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:علی بن محمد سمری]]
[[رده:علی بن محمد سمری]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]

نسخهٔ ‏۱۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۵۷

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • ابو الحسن علی بن محمد سمری "یا صیمری‏ "[۱]، چهارمین و آخرین سفیر حضرت ولی عصر(ع) است. وی پس از درگذشت حسین بن روح به مقام سفارت رسید و مدت سه سال عهده‌‏دار این جایگاه بود. سمری از خاندانی دیندار و شیعه بود که در خدمت‌گزاری به سازمان امامیه شهرت فراوانی داشت. همین اصالت خانوادگی او باعث شد در امر سفارت، با مخالفت چندانی روبه ‏رو نشود[۲].
  • سمری، فرصت زیادی برای فعالیت نداشت؛ به همین دلیل، مانند نایب‌‏های پیش از خود، نتوانست فعالیت‌‏های گسترده‌‏ای انجام داده، تغییرات قابل ملاحظه‌‏ای در روابط خود و وکلا پدید آورد؛ لیکن اعتقاد شیعیان به بزرگواری و مورد اطمینان بودن او، مثل سایر نایبان بود و وی مورد پذیرش عموم شیعیان قرار گرفت[۳].
  • شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی امام دوازدهم به دستش رسید که مرگ وی را پیشگویی و زمان مرگ را نیز تعیین کرده بود. متن این توقیع شریف، نمایان‌گر پایان غیبت صغرا و نیابت خاص و آغاز غیبت کبرا و نیابت عام است[۴].
  • علی بن محمد در سال ۳۲۹ ق درگذشت و در بغداد به خاک سپرده شد[۵].

سمری در موعودنامه

  • لقب نایب چهارم امام زمان (ع) -علی بن محمد- سمری (به فتح سین و میم) یا سیمری (به فتح سین و سکون یاء و ضمّ‌ یا فتح میم) و یا صیمری (به فتح صاد و سکون یاء و ضمّ‌ یا و فتح میم) می‌باشد؛ لیکن مشهور، اولی است[۶]. به نظر می‌رسد که سمری (به فتح میم) صحیح‌تر باشد، چون این لقب به "سمر" که یکی از قراء بصره، که بین بصره و واسط‍‌ قرار گرفته، منسوب است و شیخ آغا بزرگ تهرانی او را به فتح میم "سمر" ثبت نموده است[۷]. در معجم البلدان نیز اشاره‌ای به این موضوع شده است[۸].[۹].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. شیخ طوسی، رجال، ص ۴۰۰، رقم ۵۸۶۰
  2. داود الهامی، آخرین امید، ص ۱۰۹
  3. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۷
  4. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶
  5. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۱.
  6. تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۱۲.
  7. نوابغ الرّواة، ص ۲۰۰.
  8. معجم البلدان، ج ۳، ص ۲۶۴.
  9. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۰۹.