غریم: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۲۸

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

این واژه در کتاب‌‏های لغت، هم به معنای طلبکار آمده است و هم به معنای بدهکار^[۱]. در روایات فراوانی آن را یکی از القاب حضرت مهدی(ع)‏ یاد کرده‏‌اند. بیشتر به نظر می‏‌رسد مقصود، معنای نخست آن باشد. این لقب نیز، از روی تقیه بوده که هرگاه شیعیان می‏‌خواستند مالی نزد آن حضرت یا وکیلان ایشان بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، این لقب را به کار می‏‌بردند.
شیخ مفید به این نکته تصریح کرده، می‏‌نویسد: "کلمه غریم، رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی(ع)‏ را از روی تقیه یاد می‌‏کردند، از آن‏ استفاده می‏‌نمودند"^[۲].
بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی(ع)- آن هم در طول غیبت صغرا- بوده است^[۳].
محمد بن صالح گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"^[۴]^[۵].

غریم در موعودنامه

"غریم" علمای رجال تصریح کرده‌اند که از القاب خاصه آن حضرت است. "غریم" هم به‌معنای طلبکار است و هم بدهکار، ولی در این‌جا به‌معنای اول از روی تقیه بوده است. هرگاه شیعیان می‌خواستند مالی را نزد آن حضرت یا وکلایش بفرستند یا وصیت کنند، حضرت را می‌خواندند و ایشان از بیشتر صاحبان کشاورزی، تجارت و صنعت طلبکار بود. شیخ مفید می‌گوید: این رمزی بود که شیعه در قدیم، آن را میان خود می‌شناختند و خطاب کردن غریم به آن حضرت، برای تقیه بوده است^[۶]^[۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ طریحی، مجمع البحرین، ج ۶، ص ۱۲۵؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱۲، ص ۴۳۶
↑ شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۵۴
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۵
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۲۱، ح ۱۵
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۳ - ۳۱۴.
↑ نجم الثاقب، باب دوم.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۱۷.

[1] طریحی، مجمع البحرین، ج ۶، ص ۱۲۵؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱۲، ص ۴۳۶

[2] شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۵۴

[3] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۵

[4] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۲۱، ح ۱۵

[5] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۳۱۳ - ۳۱۴.

[6] نجم الثاقب، باب دوم.

[7] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۱۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 *[[شیخ مفید]] به این نکته تصریح کرده، می‏‌نویسد: "کلمه غریم، رمزی بود بین [[شیعه]] که وقتی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ را از روی تقیه یاد می‌‏کردند، از آن‏ استفاده می‏‌نمودند"<ref>  شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۵۴</ref>.
 *بنابراین استفاده از این لقب، بیشتر در ارتباطات مالی شیعیان با [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}- آن هم در طول غیبت صغرا- بوده است<ref>  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۵، ح ۵</ref>.
-*[[محمد بن صالح]] گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"<ref>  محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۲۱، ح ۱۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۳۱۳ - ۳۱۴.</ref>.
+*[[محمد بن صالح]] گوید: " وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، حواله‌‏هایی نزد پدرم بود که نشان می‏داد، مربوط به اموال غریم است"<ref>  محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۲۱، ح ۱۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۳۱۳ - ۳۱۴.</ref>.
 ==غریم در موعودنامه==