امامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

*'''امامیه''' یکی از [[مذاهب]] [[شیعه]] است. و '''امامی''' منسوب به [[امام]]. در اصطلاح رجال، حدیث و کلام، به کسی که [[شیعه]] و معتقد به [[امامت]] بلافصل [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} باشد گفته می‌شود، به اینگونه اشخاص، [[خاصه]] هم می‌گویند، در مقابل [[عامه]] که مقصود [[اهل سنت‌]]اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۱۰۰.</ref>.

*باورمندان به پیشوایی معصومان{{عم}} پس از [[پیامبر]]{{صل}}<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۷۲.</ref>.

*امامیه، نام عمومی فرقه‌‏هایی است که به [[امامت]] [[امام علی|علی بن ابی طالب]]{{ع}} و فرزندان او{{عم}} معتقدند<ref>  شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۱۷۹</ref>. از دیدگاه آنان، جهان، نمی‏‌تواند از [[امام]] تهی باشد. آنان، چشم به راه خروج واپسین [[امام]] هستند که در [[آخر الزمان]] ظهور می‏‌کند و جهان را پس از آن‏که پر از ستم و بیداد شده است، سرشار از عدل ‏و داد می‌‏فرماید<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۷۲.</ref>.

*به [[شیعیان]] و [[پیروان اهل بیت]]{{عم}} که به [[امامت بلافصل]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} [[عقیده]] دارند و [[امامت]] را [[منصب الهی]] می‌شمارند که با [[نصب الهی]] و [[نص]] [[خدا]] و [[رسول]] [[تعیین]] می‌شود '''امامیّه''' گفته می‌شود. [[شیخ مفید]] گوید: امامیه معتقد به [[وجوب امامت]] و [[عصمت]] و نصّ‌اند و از آن جهت به این نام خوانده می‌شوند که به همه این اصول معتقدند و هرکه همۀ اینها را معتقد باشد، امامی است.<ref>بحار الانوار، ج ۳۷ ص ۱</ref> مبنای این عقیده، آیات [[قرآن]] و احادیث [[پیامبر|رسول]] است و در [[امام]]، شرایطی همچون [[عصمت]]، [[نص]]، اعلم و افضل بودن و... قائلند و [[امامت]] را در فرزندان [[امام علی|علی]]{{ع}} می‌دانند و به [[امام]] غایب منتظر عقیده دارند. چون محور این بر عقیده به انتصابی بودن امام از سوی خدا و رسول است، نه انتخاب مردم و امامت را با نصّ خاص می‌دانند نه رأی دیگران، به پیروان این اعتقاد امامیّه گفته‌اند. دهخدا می‌نویسد: امامیه، نام عموم فرقه‌هایی که به نصّ جلی، [[امام علی|علی بن ابی طالب]]{{ع}} را جانشین [[پیامبر خاتم|پیغمبر اسلام]]{{صل}} می‌دانند و معتقدند که امامت در فرزندان [[امام علی|علی]] باقی است و دنیا هیچ‌گاه از امام خالی نیست و منتظرند که یکی از علویان در آخر الزمان ظهور و خروج کند و دنیا را پر از عدل‌وداد و قسط کند. در مقابل اینان، [[اهل سنت]] و جماعت پس از پیغمبر، امر خلافت را به شورای مسلمانان و تصویب آنان منوط می‌دانند.<ref>لغت‌نامه، ج ۲ واژۀ امامیّه</ref> البته در امامیه نیز مثل مذاهب دیگر [[اسلام]]، فرقه‌های مختلفی وجود دارد که کامل‌ترین آنان "امامیۀ اثنی عشریه" است.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۱۰۰.</ref>

*امامیه در مقاطع مختلف تاریخ به فرقه‌های متعدد منشعب شده‌اند: فرقه‌ای امامت را پس از [[امام حسین]] {{ع}} به محمد حنفیه ختم می‌دانند و او را [[امام مهدی]] می‌خوانند و آنان کیسانیه‌اند. فرقه‌ای پس از [[امام سجاد|امام علی بن الحسین]] {{عم}}، به [[امامت]] زید، فرزند آن حضرت قائلند و آن‌ها را زیدیه گویند. گروهی امام پس از [[امام صادق|حضرت جعفر بن محمد]] {{عم}} را، اسماعیل فرزند آن حضرت می‌دانند، و آن‌ها را اسماعیلیه می‌شناسند. جمعی [[امام کاظم|امام موسی بن جعفر]] {{عم}} را آخرین امام می‌دانند و آنان واقفه‌اند. [[امامیه]] [[اثنی عشریه]]، [[شیعه]] جعفری‌مذهب که از [[امام علی|علی بن ابی طالب]] {{ع}} تا [[امام مهدی|حضرت مهدی]] فرزند [[امام حسن عسکری]] {{عم}} را امام واجب الطاعة می‌دانند، اکثریت امامیه را تشکیل می‌دهند. این گروه تنها گروهی بودند که بر صفحه تاریخ [[تشیع]] باقی ماند و این نشانگر آن است که اقدامات صورت گرفته و مقدماتی برای غیبت، به اندازه‌ای حساب شده بود که توانست شیعه را از گرفتاری‌های شک و تردید پس از رحلت [[امام عسکری]] {{ع}} نجات دهد. نمایندگان ویژه حضرت با حرکت‌های سنجیده و رهبریت مدبّرانه خود، اوضاع نابسامان اجتماع [[شیعه]] را سامان بخشیده و مردم را از سرگردانی نجات دادند و اختلافات و انشعابات را به تدریج از بین بردند. شیخ مفید تأیید می‌کند که از آن فرقه‌های چهارده‌گانه، تنها امامیه باقی مانده است. به نوشته وی این گروه، بزرگ‌ترین فرقه شیعه از نظر جمعیت، علماء، متکلّمان، نظّار، صالحان، عابدان، فقیهان، محدّثان، ادیبان و شاعران هستند. انان آبروی شیعه امامیه، سرپرستان اجتماع و در دین، مورد اعتماد شیعیان می‌باشند<ref>الفصول المختاره، ص ۲۶۱؛ حیات مرکزی سیاسی امامان شیعه، ج ۲، ص ۲۲۰. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۱۹.</ref>.