باب حطه: تفاوت میان نسخهها
(←پانویس) |
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
*'''باب حطّه:''' از درهای مسجدالاقصی و جایگاهی مقدس برای توبه در میان بنیاسرائیل<ref>[[حسین علی یوسفزاده|یوسفزاده، حسین علی]] و [[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، | *'''باب حطّه:''' از درهای مسجدالاقصی و جایگاهی مقدس برای توبه در میان بنیاسرائیل<ref>[[حسین علی یوسفزاده|یوسفزاده، حسین علی]] و [[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص۲۱۷ - ۲۲۲.</ref> | ||
==واژهشناسی لغوی== | ==واژهشناسی لغوی== | ||
*حطه را در لغت، برگرفته از ریشه "ح ـ ط ـ ط" میدانند<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹، «حطط»؛ مقاییس اللغه، ج۲، ص۱۳؛ المصباح، ج۱، ص۱۴۱، «حط».</ref>. معانی گوناگون و در عین حال قابل جمعی که در واژهنامههای عربی برای ریشه یاد شده آمده است، نشان میدهد که فرونهادن و پایین آوردن چیزی یا کسی از جای و جایگاه بالای آن، اعم از اینکه مادی یا معنوی باشد، اصلیترین مؤلّفه معنایی آن است<ref>مفردات، ص۲۴۲؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶، «حطط»؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط».</ref>، ازاینرو بر زمین نهادن بار چارپایان<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط»؛ النهایه، ج۱، ص۴۰۲، «حطط».</ref>، تنزل مقام، برداشتن بار و سنگینی تکلیف یا گناه از دوش انسان<ref>ترتیب العین، ص۱۸۶؛ القاموس المحیط، ج۲، ص۸۹۴ـ۸۹۵، «حط»؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶ـ۲۱۷، «حطط».</ref>، پایین آمدن بهای کالا<ref>لسان العرب، ج۳، ص۲۲۶؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶؛ مجمع البحرین، ج۱، ص۵۳۳، «حطط».</ref> و ... از مصادیق گوناگون این معنا در کاربردهای متفاوت آن است<ref>[[حسین علی یوسفزاده|یوسفزاده، حسین علی]] و [[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، | *حطه را در لغت، برگرفته از ریشه "ح ـ ط ـ ط" میدانند<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹، «حطط»؛ مقاییس اللغه، ج۲، ص۱۳؛ المصباح، ج۱، ص۱۴۱، «حط».</ref>. معانی گوناگون و در عین حال قابل جمعی که در واژهنامههای عربی برای ریشه یاد شده آمده است، نشان میدهد که فرونهادن و پایین آوردن چیزی یا کسی از جای و جایگاه بالای آن، اعم از اینکه مادی یا معنوی باشد، اصلیترین مؤلّفه معنایی آن است<ref>مفردات، ص۲۴۲؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶، «حطط»؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط».</ref>، ازاینرو بر زمین نهادن بار چارپایان<ref>الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط»؛ النهایه، ج۱، ص۴۰۲، «حطط».</ref>، تنزل مقام، برداشتن بار و سنگینی تکلیف یا گناه از دوش انسان<ref>ترتیب العین، ص۱۸۶؛ القاموس المحیط، ج۲، ص۸۹۴ـ۸۹۵، «حط»؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶ـ۲۱۷، «حطط».</ref>، پایین آمدن بهای کالا<ref>لسان العرب، ج۳، ص۲۲۶؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶؛ مجمع البحرین، ج۱، ص۵۳۳، «حطط».</ref> و ... از مصادیق گوناگون این معنا در کاربردهای متفاوت آن است<ref>[[حسین علی یوسفزاده|یوسفزاده، حسین علی]] و [[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۵، ص۲۱۷ - ۲۲۲.</ref> | ||
==باب حطه در [[قرآن]]== | ==باب حطه در [[قرآن]]== |
نسخهٔ ۵ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۳۱
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل باب حطه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
- باب حطّه: از درهای مسجدالاقصی و جایگاهی مقدس برای توبه در میان بنیاسرائیل[۱]
واژهشناسی لغوی
- حطه را در لغت، برگرفته از ریشه "ح ـ ط ـ ط" میدانند[۲]. معانی گوناگون و در عین حال قابل جمعی که در واژهنامههای عربی برای ریشه یاد شده آمده است، نشان میدهد که فرونهادن و پایین آوردن چیزی یا کسی از جای و جایگاه بالای آن، اعم از اینکه مادی یا معنوی باشد، اصلیترین مؤلّفه معنایی آن است[۳]، ازاینرو بر زمین نهادن بار چارپایان[۴]، تنزل مقام، برداشتن بار و سنگینی تکلیف یا گناه از دوش انسان[۵]، پایین آمدن بهای کالا[۶] و ... از مصادیق گوناگون این معنا در کاربردهای متفاوت آن است[۷]
باب حطه در قرآن
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ یوسفزاده، حسین علی و اسدی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۵، ص۲۱۷ - ۲۲۲.
- ↑ الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹، «حطط»؛ مقاییس اللغه، ج۲، ص۱۳؛ المصباح، ج۱، ص۱۴۱، «حط».
- ↑ مفردات، ص۲۴۲؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶، «حطط»؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط».
- ↑ الصحاح، ج۳، ص۱۱۱۹؛ ترتیب العین، ص۱۸۶، «حط»؛ النهایه، ج۱، ص۴۰۲، «حطط».
- ↑ ترتیب العین، ص۱۸۶؛ القاموس المحیط، ج۲، ص۸۹۴ـ۸۹۵، «حط»؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶ـ۲۱۷، «حطط».
- ↑ لسان العرب، ج۳، ص۲۲۶؛ تاجالعروس، ج۱۰، ص۲۱۶؛ مجمع البحرین، ج۱، ص۵۳۳، «حطط».
- ↑ یوسفزاده، حسین علی و اسدی، علی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۵، ص۲۱۷ - ۲۲۲.