امام زمان بودن به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«[[امام]] دوازدهم [[شیعه]]، [[امام مهدی|حضرت مهدی]] صاحب الزمان{{ع}}، فرزند [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}}، که [[حجت]] [[الهی]] و [[امام]] زنده و [[معصوم]] و غایب است و روزی ظهور خواهد کرد و جهان را پر از عدل‌وداد خواهد ساخت. بحث [[مهدویت]] و عقیده به امام زمان در منابع اسلامی و روایات فراوان آمده و اختصاص به [[شیعه]] هم ندارد، بلکه عقیده‌ای اسلامی است و راویان [[اهل سنت]] و مؤلفان عامّه نیز احادیث آن را نقل کرده و در مورد او کتاب‌های متعدّد نوشته‌اند. او قائم [[آل محمد]]، موعود منتظر، [[بقیة اللّه]]، [[ابا صالح]]، [[خاتم الأوصیاء]]، آخرین حلقه از سلسلۀ [[امامان]] و ذخیرة اللّه است. [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: {{عربی|اندازه=100%|"ألمهدیّ من ولدی، أسمه إسمی و کنیته  کنیتی، أشبه النّاس بی خلقا و خلقا..."}}<ref>«مهدی از فرزندان من است، نام او نام من و کنیۀ او کنیۀ من است و در خلقت و اخلاق، شبیه‌ترین مردم به من است.» اکمال الدین، صدوق، ص ۲۸۶ ح ۱</ref><ref>دربارۀ آن حضرت و مباحث مهدویت، ان شاء اللّه در کتاب «فرهنگ انتظار» مطالب مبسوط خواهد آمد. در این زمینه از جمله ر. ک: «اکمال الدین» صدوق، «الغیبة» شیخ طوسی، «الغیبة» نعمانی، «بحار الأنوار» ج ۵۰ تا ۵۳، «منتخب الاثر» صافی، «تاریخ الغیبة الصغری» محمّد الصدر، «عصر الظهور» کورانی، «خورشید مغرب» محمّد رضا حکیمی و صدها کتاب و مقالۀ دیگر.</ref>»<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۹۵.</ref>.

::::::«امام به‌معناى پیشوا و مقتدا است و در اصطلاح امامیه، پیشواى [[معصوم]] و منصوب از طرف خدا است که مقام ریاست عامّه را دارا مى‌باشد. "امام زمان"، متخذ از کلمه "صاحب الزمان" است که در ادعیه و زیارات آمده است. در زیارتى که هرروز بعد از نماز صبح، [[حضرت ولى عصر]] {{ع}} به آن زیارت مى‌شود آمده است: {{عربی|اندازه=100%|"اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ. . . "}}. آیت الله [[وحید خراسانی]] درباره کلمه "امام زمان" چنین مى‌گوید: اگر درباره اضافه شدن کلمه "صاحب و امام" به "زمان" اندیشه کنید و در این‌که آن حضرت، جلوى زمان و پیش از زمان است و زمان، پشت سر اوست فکر کنید، تمام کمال معرفت را نسبت به [[امام مهدی|حضرت مهدى]] {{ع}} پیدا مى‌کنید. زیرا اصلا هیچ تعبیرى ادقّ‌ از این تعبیر نیست و این تعبیر، فقط‍‌ نسبت به حضرت [[حجت]] {{ع}} و در خصوص آن حضرت است. اگر کسى عمق این مطلب را بفهمد، خواهد دانست که چرا امام زمان {{ع}} پیر نمى‌شود. آن حضرت هم مقدّم بر "زمانیات" است و هم مقدّم بر "زمان"، و [[امامت]] زمان ممکن نیست مگر آن‌که به سرحدّ تجرّدى برسد که بتواند تمام زمان را امامت کند و آن‌چه همه فحول بشر را گیج کرده این است که او به مرحله تجرّدى است که تمام زمان را امامت مى‌کند و درعین‌حال، متجسّد است و اجتماع این تجسّد با آن تروّح، و آن تروّح با این تجسّد، از خصوصیات حضرت حجت {{ع}} است. امام است براى زمان.  

::::::این مطلب که براى بعضى کوتاه فکران مشکل شده که چگونه است همه پیر مى‌شوند و آن بزرگوار پیر نمى‌شود و چطور مرور زمان بر او اثرى نمى‌گذارد، که {{عربی|اندازه=100%|"الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ... "}} حل مى‌شود. زیرا وقتى شمس و قمر به آن‌جا مى‌رسد خاموش مى‌شود. مقام آن حضرت مقامى است که به مجرّد رسیدن شمس و قمرى که {{عربی|اندازه=100%|"يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ"}} به آن مقام این دو خاموش مى‌شوند. او شمس و قمر را کهنه مى‌کند، اما شمس و قمر او را پیر و فرسوده نمى‌سازد.