دلایل ازدواج امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (حذف پیوند از عنوان منبع‌شناسی جامع مهدویت توسط ربات)
خط ۲۹: خط ۲۹:
==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==


==[[:رده:آثار مهدویت|منبع‌شناسی جامع مهدویت]]==
==منبع‌شناسی جامع مهدویت==
{{پرسش‌های وابسته}}
{{پرسش‌های وابسته}}
{{ستون-شروع|3}}
{{ستون-شروع|3}}

نسخهٔ ‏۱۷ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۹:۲۱

الگو:پرسش غیرنهایی

دلایل ازدواج امام مهدی چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / آشنایی با امام مهدی / معرفت امام مهدی (شناخت امام مهدی)
مدخل اصلیازدواج امام مهدی
مدخل وابسته؟

دلایل ازدواج امام مهدی(ع) چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

ابراهیم شفیعی سروستانی
آقای دکتر ابراهیم شفیعی سروستانی، در کتاب «پرسش از موعود» در این‌باره گفته است:
« کسانی که معتقدند امام مهدی (ع) ازدواج کرده است، به دو دسته دلیل استناد می‌کنند:
  1. روایاتی که در فضیلت ازدواج وارد شده و در آنها تأکید شده است که ازدواج، سنت پیامبر اکرم (ص) است و هر کس از آن روی گرداند، از پیامبر نیست[۱]. محدث نوری در پاسخ کسانی که می‌گویند: "معلوم نیست حضرت حجت (ع) اولاد و عیال داشته باشد"، می‌نویسد: چگونه ترک خواهند فرمود چنین سنت عظیمه جد اکرم خود را با آن همه ترغیب و تحریص[۲] که در فعل آن و تهدید و تخویف[۳] در ترکش شده و سزاوارترین امت در اخذ به سنت پیغمبر (ص)، امام هر عصر است و تاکنون کسی ترک آن را از خصایص آن جناب نشمرده [است] [۴].
  2. روایات، دعاها و زیارت‌هایی است که در آنها به نوعی به همسر و فرزند داشتن آن حضرت تصریح یا اشاره شده است. از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
    1. شیخ طوسی درباره غیبت امام مهدی (ع)، به نقل از مفضل بن عمر، روایتی را از امام صادق (ع) را نقل کرده است که شاید از آن بتوان دریافت که آن حضرت فرزند دارد: همانا صاحب این امر دارای دو غیبت است: یکی از آن دو چندان به درازا می‌کشد که برخی از مردم می‌گویند: او مرده است و بعضی می‌گویند: او کشته شده است و عده‌ای از ایشان می‌گویند: او رفته است. تا این که از یارانش جز افراد اندکی، کسی بر امر او باقی نمی‌ماند و از جایگاهش نه کسی از فرزندانش و نه دیگری آگاهی دارد، مگر همان خدمت‌گزاری که به کارهای او می‌رسد[۵]. به نظر می‌رسد استدلال به روایت یاد شده چندان درست نباشد؛ زیرا نعمانی نیز در کتاب خود همین روایت را نقل کرده است، ولی پایان آن، با آنچه از شیخ طوسی نقل شد، متفاوت است و نمی‌توان از آن استفاده کرد که آن حضرت فرزندی دارد. متن روایت چنین است: " و از جایگاهش هیچ کس از دوست و بیگانه آگاهی نمی‌یابد، مگر همان خدمت گزاری که به کارهای او می‌رسد"[۶]. علامه سید جعفر مرتضی عاملی در این زمینه می‌نویسد: با توجه به یکی بودن روایت از نظر طوسی و نعمانی و وجود چنین اختلافی در محل مورد استشهاد، روایت زبور قابل استدلال نیست[۷]. اشکال‌های دیگری نیز به متن روایت شیخ طوسی وارد شده است که برای رعایت اختصار به همین مقدار بسنده می‌کنیم[۸].
    2. ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل می‌کند که فرمود: گویا می‌بینم که قائم (ع) با خانواده و فرزندانش در مسجد سهله فرود آمده است[۹].
    3. در بخشی از صلوات معروف به ضراب اصفهانی که از امام عصر (ع) نقل شده و خواندن آن در عصر روز جمعه سفارش گشته، چنین آمده است: بار خدایا، به او درباره خودش، فرزندانش، شیعیانش، رعیتش، خاصش، عامش، دشمنش و همه اهل دنیا، عطا فرما آنچه را که دیده‌اش را روشن و دلش را مسرور گرداند[۱۰].
    4. در یکی از دعاهای عصر غیبت که از امام رضا (ع) نقل شده، عبارتی مشابه صلوات ضراب اصفهانی آمده است[۱۱]. محدث نوری، ادعیه و زیارات دیگری را نیز نقل می کند که در آنها تعابیری چون "ذریته"، "ولده"، "اهل بیته" به کار رفته است و به نوعی به همسر و فرزند داشتن امام عصر (ع) اشاره دارد[۱۲]»[۱۳].

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک: محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، تصحیح و تحقیق: عبدالرحیم ربانی شیرازی، چاپ هشتم: تهران، اسلامیه، ۱۳۷۳، ج ۱۴، باب ۱و ۲ از ابواب مقدمات النکاح و آدابه، صص ۲ - ۹
  2. تشویق کردن.
  3. برحذر داشتن.
  4. میرزا حسین نوری، نجم الثاقب، چاپ نهم: قم، مسجد مقدس جمکران، ۱۳۸۴، ص۴۰۳.
  5. کتاب الغیبة (طوسی)، ص ۱۰۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، صص ۱۵۲ و ۱۵۳، ح ۵.
  6. کتاب الغیبه (نعمانی)، باب ۱۰، ص ۱۷۲، ح ۵.
  7. سید جعفر مرتضی عاملی، دراسة فی علامات الظهور و الجزیره الخضراء، چاپ اول: بیروت، دار البلاغه، ۱۴۱۲ ه.ق، ص ۲۳۰؛ سید جعفر مرتضی عاملی، جزیره خضرا در ترازوی نقد، ترجمه: محمد سپهری، چاپ سوم: قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۷، ص ۲۱۸؛ شیخ محمد تقی شوشتری، الأخبار الدخیله، تصحیح: علی اکبر غفاری، تهران، مکتبة الصندوق، ۱۴۰۱ ه.ق، ج ۱، ص ۱۵۰؛ سید محمد صدر، تاریخ الغیبه الکبری، بیروت، دار التعارف، ۱۳۹۵ هـ ق، ص ۷۰.
  8. ر.ک: ابوالفضل طریقه‌دار (ترجمه و تحقیق)، جزیره خضرا، افسانه یا واقعیت؟!، چاپ هفتم: قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲، ص ۲۱۸.
  9. بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷، ح ۱۳
  10. بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۲۲، ح ۱۴.
  11. ر.ک: بحارالأنوار، ج ۱۵، ص ۳۳۲
  12. ر.ک: نجم الثاقب، صص ۴۰۳ - ۴۰۶.
  13. شفیعی سروستانی؛ ابراهیم، پرسش از موعود، ص ۳۱-۳۴.