جده (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۱:۵۳

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در نهج البلاغه | امام مهدی در معارف دعا و زیارات | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

مادربزرگ حضرت مهدی(ع)
پس از شهادت امام حسن عسکری(ع) مشهور است که امور شیعیان به طور عمده بر دوش مادر آن حضرت؛ یعنی، مادربزرگ حضرت مهدی(ع)‏ بود و در روایات، از او به "جدّه" یاد شده است. وی نقشی مهم و اساسی در نگهداری شیعه داشت.
روزی احمد بن ابراهیم نزد حکیمه خاتون رفت، ضمن پرسش‏‌هایی از او پرسید: "شیعیان به چه کسی مراجعه کنند؟ حکیمه گفت: به جده او، مادر امام یازدهم گفتم: وصیت خود را به زنی واگذاشته است؟ حکیمه گفت:

پیروی از حسین بن علی بن ابی طالب(ع) کرده است؛ زیرا آن حضرت، به حسب ظاهر وصایای خود را به خواهرش زینب، دختر علی بن ابی طالب(ع) سپرد برای پنهان کردن امامت پسرش علی بن الحسین سپس فرمود: شما مردمی آگاه از اخبار هستید. آیا در روایات به شما نرسیده که نهمین فرزند حسین(ع) زنده است و میراثش تقسیم می‌‏شود؟"^[۱]^[۲].

جده در موعودنامه

مادر امام حسن عسکری (ع) است که در دوران غیبت صغری، نقش ویژه‌ای داشت^[۳]^[۴].

پرسش‌های وابسته

مادربزرگ امام مهدی کیست؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ " إنّکم قوم أصحاب أخبار أما روّیتم أنّ التّاسع من ولد الحسین بن علیّ علیهما السّلام یقسم میراثه و هو فی الحیاة‏‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۷، ح ۲۴
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۴۳ - ۱۴۸.
↑ نشریه موعود، شماره ۲۷، ص ۷۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۴۳.

[1] " إنّکم قوم أصحاب أخبار أما روّیتم أنّ التّاسع من ولد الحسین بن علیّ علیهما السّلام یقسم میراثه و هو فی الحیاة‏‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۷، ح ۲۴

[2] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۴۳ - ۱۴۸.

[3] نشریه موعود، شماره ۲۷، ص ۷۴.

[4] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۴۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 *پس از [[شهادت]] [[امام حسن عسکری]]{{ع}} مشهور است که امور [[شیعیان]] به طور عمده بر دوش مادر آن حضرت؛ یعنی، مادربزرگ [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ بود و در [[روایات]]، از او به "جدّه" یاد شده است.  وی نقشی مهم و اساسی در نگهداری [[شیعه]] داشت.
 *روزی [[احمد بن ابراهیم]] نزد [[حکیمه خاتون]] رفت، ضمن پرسش‏‌هایی از او پرسید: "[[شیعیان]] به چه کسی مراجعه کنند؟ [[حکیمه]] گفت: به [[جده]] او، مادر [[امام یازدهم]] گفتم: [[وصیت]] خود را به زنی واگذاشته است؟ [[حکیمه]] گفت:
-[[پیروی]] از [[حسین بن علی بن ابی طالب]]{{ع}} کرده است؛ زیرا آن حضرت، به حسب ظاهر وصایای خود را به خواهرش زینب، دختر [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} سپرد برای [[پنهان]] کردن [[امامت]] پسرش [[علی بن الحسین]] سپس فرمود: شما مردمی [[آگاه]] از [[اخبار]] هستید. آیا در [[روایات]] به شما نرسیده که نهمین [[فرزند]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} زنده است و میراثش تقسیم می‌‏شود؟"<ref> {{عربی|" إنّکم قوم أصحاب أخبار أما روّیتم أنّ التّاسع من ولد الحسین بن علیّ علیهما السّلام یقسم میراثه و هو فی الحیاة‏‏‏‏‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۷، ح ۲۴</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۱۴۳ - ۱۴۸.</ref>.
+[[پیروی]] از [[حسین بن علی بن ابی طالب]]{{ع}} کرده است؛ زیرا آن حضرت، به حسب ظاهر وصایای خود را به خواهرش زینب، دختر [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} سپرد برای [[پنهان]] کردن [[امامت]] پسرش [[علی بن الحسین]] سپس فرمود: شما مردمی [[آگاه]] از [[اخبار]] هستید. آیا در [[روایات]] به شما نرسیده که نهمین [[فرزند]] [[امام حسین|حسین]]{{ع}} زنده است و میراثش تقسیم می‌‏شود؟"<ref> {{عربی|" إنّکم قوم أصحاب أخبار أما روّیتم أنّ التّاسع من ولد الحسین بن علیّ علیهما السّلام یقسم میراثه و هو فی الحیاة‏‏‏‏‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۷، ح ۲۴</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۴۳ - ۱۴۸.</ref>.
 ==جده در موعودنامه==
 *مادر [[امام حسن عسکری]] {{ع}} است که در دوران [[غیبت صغری]]، نقش ویژه‌ای داشت<ref>نشریه موعود، شماره ۲۷، ص ۷۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۴۳.</ref>.