سیر تاریخی منجی‌باوری در یهود چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| نمایه وابسته     =  

| مدخل اصلی         = [[مهدویت]]

| موضوعات وابسته    =  

| پاسخ‌دهنده        =  

| پاسخ‌دهندگان      = [[نگین آفرینش (کتاب)|نویسندگان کتاب «نگین آفرینش»]]

::::::«در دوره‌های اولیه تاریخ یهود و تا قبل از تأسیس نهاد پادشاهی و [[حکومت]] [[حضرت داوود]]{{ع}}، این خداست که بر اساس عهدی که با موسی بسته است، "منجی بنی اسرائیل" است؛ ولی پس از به قدرت رسیدن [[حضرت داوود]]{{ع}} به عنوان پادشاه بنی اسرائیل و تأیید او به وسیلۀ "یهوه" جریان منجی در شکل ماشیح که همان مسیحِ منجی است شکل می‌گیرد و این مسیحاست که با تأیید یهوه، موظف است حاکمیت قوم بنی اسرائیل را بر سرزمینِ مقدس تداوم بخشد؛ بنابراین، منجی، همان پادشاهِ حاکم و موجود است، نه کسی که خواهد آمد و نجات خواهد داد؛ ولی پس از پادشاهی [[حضرت سلیمان]]{{ع}} پسر [[حضرت داوود]]{{ع}}، پادشاهی متحّد یهود به اختلاف گرایید و از آن پس بنی اسرائیل از شوکت و عزت خود به زیر آمد و پیوسته در حسرت آینده‌ای آرمانی که با ظهور شاهی از نسل داوود شکل می‌گیرد، نشست. این دوره حدود دو قرن پیش از میلاد مسیح و ظهور مسیحیت است که بحث منجی موعود آرمانی آشکارا مطرح می‌شود و دانیال [[حضرت نبی]]{{ع}} به دنبال رنج‌های پی در پی قوم یهود، پایان زجرها و آوارگی‌ها را به قوم یهود نوید می‌دهد و موضوعِ ظهورِ "نجات‌بخش قوم خدا" در افکار یهود توسعه می‌یابد.<ref> گونه‌شناسی اندیشه منجی موعود در ادیان، ص ۱۷۰ تا ۱۸۲.</ref> از آن زمان، یهودیان همواره در انتظار یک رهبر الهی فاتح بوده‌اند که اقتدار و شکوه قوم خدا را به عصر درخشان [[حضرت داوود]]{{ع}} و [[حضرت سلیمان]]{{عم}} برگرداند. شخصیت مورد انتظار یهود، "ماشیح" (مسیح، مسح‌شده) خوانده می‌شد. ماشیح –چنان‌که گفتیم- لقب پادشاهان قدیم بنی اسرائیل بود زیرا مرسوم بود که پیامبران در حضور جمع، اندکی روغن بر سر آنان می‌مالیدند و بدین وسیله نوعی قداست برای ایشان پدید می‌آمد. این لقب در زمان‌های بعد به پادشانه آرمانی یهود اطلاق شد.<ref> گونه‌شناسی اندیشه منجی موعود در ادیان، ص ۱۷۲.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۵۲ - ۵۳.</ref>.