ایثار: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=100%|' به '{{عربی|')
جز (جایگزینی متن - '{{خرد}}' به '{{ویرایش غیرنهایی}}')
خط ۱: خط ۱:
{{خرد}}
{{ویرایش غیرنهایی}}
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">

نسخهٔ ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۱:۲۰

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ایثار (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

ایثار از بارزترین مفاهیم و درس‌های عاشورا، ایثار است. ایثار یعنی فداکاری و دیگری را بر خود مقدم داشتن و جان و مال خود را فدای چیزی برتر از خویش کردن[۱].

مقدمه

  • در کربلا، فداکردن جان در راه دین، فدا کردن خود در راه امام حسین(ع)، به خاطر حسین، تشنه جان دادن و ...دیده می‌شود. امام حسین جان خود را فدای دین می‌کند، اصحاب او، تا زنده‌اند، نمی‌گذارند کسی از بنی هاشم به میدان رود، تا بنی هاشم زنده‌اند، آسیبی به حسین(ع) نمی‌رسد. شب عاشورا که امام، بیعت را از آنان بر می‌دارد که جان خویش را نجات دهند، یکایک برخاسته، اعلام فداکاری می‌کنند و می‌گویند: زندگی پس از تو رانمی‌خواهیم و خود را فدای تو می‌کنیم[۲]. وقتی مسلم بن عوسجه بر زمین می‌افتد، درآخرین لحظات به حبیب بن مظاهر وصیت می‌کند که تا زنده‌ای مبادا دست از یاری حسین برداری، جانت را فدای او کن[۳] برخی از یاران امام حسین، هنگام نماز ظهر، جان خویش را سپر تیرهای دشمن می‌کنند و امام نماز می‌خواند. عباس بالب تشنه وارد فرات می‌شود و چون می‌خواهد آب بنوشد، یاد لب‌های تشنه حسین و اطفال افتاده، آب نمی‌نوشد و به خویش نهیب می‌زند که آیا آب بنوشی، در حالی که حسین(ع) تشنه و در آستانه مرگ است؟[۴] زینب، برای نجات جان امام سجاد(ع)، خویش را به خیمه آتش گرفته می‌زند. وقتی همه در مجلس یزید، فرمان می‌دهند که امام سجاد(ع) را بکشند، زینب جان خویش را سپر بلا قرار می‌دهد و ده‌ها صحنه دیگر که هر کدام زیباتر از دیگری الفبای ایثار را به آزادگان می‌آموزد. این که کسی حاضر باشد جان خویش را فدای جان دیگری و فدای مکتب کند، نشانه ایمان والا به آخرت و بهشت و پاداش الهی است. امام حسین نیز در آغاز حرکت به کربلا، فرمود هر که آماده است جان خویش را در راه ما نثار و ایثار کند، با ما حرکت کند: من کان باذلا فینا مهجته ...فلیرحل معنا همین فرهنگ بود که نوجوانی چون حضرت قاسم را وامی‌داشت که روز عاشورا خطاب به امام حسین(ع) بگوید: روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء[۵] جانم فدای جانت. در زیارت عاشورا نیز به صفت ایثار یاران حسین تصریح شده است: الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام[۶][۷].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.
  2. موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۱۰۰
  3. بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۲۰
  4. بحار الانوار،ج ۴۵،ص ۴۱
  5. موسوعة کلمات الامام الحسین،ص ۴۶۷
  6. «آنان که از جان و خون خویش در راه حسین گذشتند» بحار الانوار، ج ۹۸،ص ۲۹۳ و ۲۹۶، مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا
  7. ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۷۰.