تجدید دین: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '{{خرد}}' به '{{ویرایش غیرنهایی}}')
جز (جایگزینی متن - '''']].' به '''']]')
خط ۱۸: خط ۱۸:
{{جستارهای وابسته}}
{{جستارهای وابسته}}
==منابع==
==منابع==
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۱۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۸

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • در بسیاری از روایات، از تجدید دین و آمدن آیین جدید توسط‍‌ امام مهدی (ع) سخن رفته است[۱]. تجدید دین به هریک از این معانی تصور شده: تصحیح انحراف‌ها و تحریف‌ها، آشکار کردن فراموش‌شده‌های دینی، شرح احکام واقعی و فهم درست دین، متناسب با فرهنگ زمان و... همه این‌ها در تجدید حیات دین، از این حکایت می‌کند که پیش از ظهور، اندیشه دینی به‌گونه‌ای به کاستی‌ها و پیرایه‌ها آمیخته خواهد شد که از حرکت‌های مهم امام(ع)، پاکسازی و پیراستن ذهن‌ها از رسوبات فکری گذشته و بازسازی فکر دینی و در نهایت، احیای دوباره تعالیم اسلام راستین خواهد بود. حضرت علی (ع) می‌فرماید: "مهدی(ع) کتاب و سنت مرده و از میان رفته را زنده می‌کند"[۲]. راوی می‌گوید: خدمت امام صادق (ع) عرض کردم: سیره و رفتار مهدی(ع) چیست‌؟ فرمود: "همان کاری را که رسول خدا(ص) انجام داد، مهدی(ع) هم انجام می‌دهد. بدعت‌های موجود را خراب می‌کند چنان‌چه رسول خدا هم اساس جاهلیت را منهدم نمود، ان‌گاه اسلام را از نو بنا می‌کند"[۳].
  • پس تجدید دین در زمان ظهور حضرت، یعنی احیای سنت پیامبر اکرم(ص)[۴].

پرسش‌های وابسته


منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۳؛ غیبة نعمانی، ص ۲۳۱.
  2. نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸.
  3. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  4. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۱۸.