زبور: تفاوت میان نسخهها
(تغییرمسیر به اشعیا حذف شد) برچسب: تغییرمسیر حذف شد |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
*[[کتابهای آسمانی]] بر دو دستهاند: یکی آنها که [[احکام]] [[تشریعی]] ویژهای دارند و از آیینی نو سخن میگویند و دیگر، کتابهایی که [[احکام]] جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیشتر به موضوعات و مسائل [[اخلاقی]] میپردازند. زبور از دسته دوم است<ref>تفسیر نمونه، ۴/ ۲۱۴.</ref>. [[گواه]] است بر این [[حقیقت]] آنکه هم اینک، [[مزامیر]] در ضمن [[عهد]] عتیق و پس از [[تورات]] جای دارد و حالت مستقل ندارد<ref>کتاب مقدس، ۸۳۰.</ref>.[[قرآن]] در جایی دیگر فرموده است: "برخی از [[پیامبران]] را بر برخی دیگر [[برتری]] بخشیدیم و به [[داوود]]، زبور را دادیم"<ref>{{متن قرآن|وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۵۵.</ref>. از این [[آیه]] بر میآید که زبور از [[دلایل]] [[برتری]] [[داوود]] {{ع}} بر بسیاری از [[پیامبران]] است. از [[منابع تاریخی]] و [[دینی]] بر میآید که [[داوود]] {{ع}} [[حکومت]] و کشوری [[عظیم]] داشته است؛ ولی [[خداوند]]، [[قدرت]] و هیبت و [[سلطنت]] [[داوود]] {{ع}} را [[دلیل]] [[برتری]] او نمیداند؛ بلکه در این باره از زبور یاد میکند<ref>تفسیر نمونه، ۱۲/ ۱۶۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 275.</ref>. | *[[کتابهای آسمانی]] بر دو دستهاند: یکی آنها که [[احکام]] [[تشریعی]] ویژهای دارند و از آیینی نو سخن میگویند و دیگر، کتابهایی که [[احکام]] جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیشتر به موضوعات و مسائل [[اخلاقی]] میپردازند. زبور از دسته دوم است<ref>تفسیر نمونه، ۴/ ۲۱۴.</ref>. [[گواه]] است بر این [[حقیقت]] آنکه هم اینک، [[مزامیر]] در ضمن [[عهد]] عتیق و پس از [[تورات]] جای دارد و حالت مستقل ندارد<ref>کتاب مقدس، ۸۳۰.</ref>.[[قرآن]] در جایی دیگر فرموده است: "برخی از [[پیامبران]] را بر برخی دیگر [[برتری]] بخشیدیم و به [[داوود]]، زبور را دادیم"<ref>{{متن قرآن|وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۵۵.</ref>. از این [[آیه]] بر میآید که زبور از [[دلایل]] [[برتری]] [[داوود]] {{ع}} بر بسیاری از [[پیامبران]] است. از [[منابع تاریخی]] و [[دینی]] بر میآید که [[داوود]] {{ع}} [[حکومت]] و کشوری [[عظیم]] داشته است؛ ولی [[خداوند]]، [[قدرت]] و هیبت و [[سلطنت]] [[داوود]] {{ع}} را [[دلیل]] [[برتری]] او نمیداند؛ بلکه در این باره از زبور یاد میکند<ref>تفسیر نمونه، ۱۲/ ۱۶۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 275.</ref>. | ||
*در جایی دیگر از [[قرآن کریم]] آمده است: "در [[حقیقت]]، در زبور پس از [[تورات]] نوشتیم: [[زمین]] را [[بندگان]] [[صالح]] من به [[ارث]] میبَرَند"<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. مضمون این [[آیه]] در [[کتاب مقدس]]، مزمور ۳۷ به چشم میآید<ref>کتاب مقدس، ۸۵۶.</ref>. از این [[حقیقت]] بر میآید که بخشهایی از زبور هنوز در [[کتاب مقدس]] وجود دارد و از [[تحریف]] دور مانده است<ref>تفسیر نمونه، ۱۳/ ۵۲۰.</ref>. [[یهودیان]] و [[مسیحیان]] خود معترفاند که از ۱۵۰ مزمور در [[عهد عتیق]]، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را میتوان به [[داوود]] {{ع}} نسبت داد و دیگر [[مزامیر]] در سالیان دیگر افزوده شدهاند<ref>قاموس کتاب مقدس، ۸۰۰- ۷۹۶؛ تاریخ مختصر ادیان بزرگ، ۲۷۹ و ۲۸۰.</ref>. [[مزامیر]] از آغاز تا انجام به صورت [[شعر]] است و بخش بزرگ آن به [[دعا]] و [[پرستش]] میپردازد.[[مزامیر]] را نمیتوان مجموعهای مدون از آموزههای الهیاتی دانست. الهیات [[مزامیر]]، بیشتر بر حالت اعتراف و مبتنی بر [[حمد]] و ثنا است نه نظاممند و استدلالی. از این رو، نمیتوان با خلاصه کردن این الهیات یا بیان آن به گونه عینی، تصویری درست از آن به دست داد. وانگهی، هر گونه جمعبندی [[مزامیر]]، مشکلاتی بیشتر میآفریند. | *در جایی دیگر از [[قرآن کریم]] آمده است: "در [[حقیقت]]، در زبور پس از [[تورات]] نوشتیم: [[زمین]] را [[بندگان]] [[صالح]] من به [[ارث]] میبَرَند"<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ }}؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. مضمون این [[آیه]] در [[کتاب مقدس]]، مزمور ۳۷ به چشم میآید<ref>کتاب مقدس، ۸۵۶.</ref>. از این [[حقیقت]] بر میآید که بخشهایی از زبور هنوز در [[کتاب مقدس]] وجود دارد و از [[تحریف]] دور مانده است<ref>تفسیر نمونه، ۱۳/ ۵۲۰.</ref>. [[یهودیان]] و [[مسیحیان]] خود معترفاند که از ۱۵۰ مزمور در [[عهد عتیق]]، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را میتوان به [[داوود]] {{ع}} نسبت داد و دیگر [[مزامیر]] در سالیان دیگر افزوده شدهاند<ref>قاموس کتاب مقدس، ۸۰۰- ۷۹۶؛ تاریخ مختصر ادیان بزرگ، ۲۷۹ و ۲۸۰.</ref>. [[مزامیر]] از آغاز تا انجام به صورت [[شعر]] است و بخش بزرگ آن به [[دعا]] و [[پرستش]] میپردازد.[[مزامیر]] را نمیتوان مجموعهای مدون از آموزههای الهیاتی دانست. الهیات [[مزامیر]]، بیشتر بر حالت اعتراف و مبتنی بر [[حمد]] و ثنا است نه نظاممند و استدلالی. از این رو، نمیتوان با خلاصه کردن این الهیات یا بیان آن به گونه عینی، تصویری درست از آن به دست داد. وانگهی، هر گونه جمعبندی [[مزامیر]]، مشکلاتی بیشتر میآفریند. | ||
[[مزامیر]]، مجموعهای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شدهاند. | *[[مزامیر]]، مجموعهای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شدهاند. | ||
فراهم آوردن تلخیصی از [[مزامیر]] نه تنها کامل نمینماید که از پارهای جهات تصنعی نیز جلوه میکند<ref>دائرة المعارف کتاب مقدس، ۱۹۶.</ref>. این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمیتوان یک کتاب [[شریعت]] و کاملًا آسمانی پنداشت<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 276.</ref>. | فراهم آوردن تلخیصی از [[مزامیر]] نه تنها کامل نمینماید که از پارهای جهات تصنعی نیز جلوه میکند<ref>دائرة المعارف کتاب مقدس، ۱۹۶.</ref>. این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمیتوان یک کتاب [[شریعت]] و کاملًا آسمانی پنداشت<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 276.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۵۵
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل زبور (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از نظر لغوی به معنای نوشته و کتاب است و در اصطلاح نام کتابی است که بر حضرت داوود (ع) از پیامبران بنیاسرائیل نازل گشت. زبور به زبان عبری است و سراسر، اندرز و دعا و مناجات با ایزد متعال و تجلیل مقام ربوبی است و پس از تورات نزول یافته است[۱]. بنابر روایات اسلامی، وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعهای مکتوب بر الواح فرود آمده است[۲]. قرآن کریم سه بار از زبور یاد کرده و از برخی ویژگیهای آن سخن گفته است. در آیات قرآنی تصریح شده است که زبور، کتاب داوود (ع) است[۳][۴].
- کتابهای آسمانی بر دو دستهاند: یکی آنها که احکام تشریعی ویژهای دارند و از آیینی نو سخن میگویند و دیگر، کتابهایی که احکام جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیشتر به موضوعات و مسائل اخلاقی میپردازند. زبور از دسته دوم است[۵]. گواه است بر این حقیقت آنکه هم اینک، مزامیر در ضمن عهد عتیق و پس از تورات جای دارد و حالت مستقل ندارد[۶].قرآن در جایی دیگر فرموده است: "برخی از پیامبران را بر برخی دیگر برتری بخشیدیم و به داوود، زبور را دادیم"[۷]. از این آیه بر میآید که زبور از دلایل برتری داوود (ع) بر بسیاری از پیامبران است. از منابع تاریخی و دینی بر میآید که داوود (ع) حکومت و کشوری عظیم داشته است؛ ولی خداوند، قدرت و هیبت و سلطنت داوود (ع) را دلیل برتری او نمیداند؛ بلکه در این باره از زبور یاد میکند[۸][۹].
- در جایی دیگر از قرآن کریم آمده است: "در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم: زمین را بندگان صالح من به ارث میبَرَند"[۱۰]. مضمون این آیه در کتاب مقدس، مزمور ۳۷ به چشم میآید[۱۱]. از این حقیقت بر میآید که بخشهایی از زبور هنوز در کتاب مقدس وجود دارد و از تحریف دور مانده است[۱۲]. یهودیان و مسیحیان خود معترفاند که از ۱۵۰ مزمور در عهد عتیق، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را میتوان به داوود (ع) نسبت داد و دیگر مزامیر در سالیان دیگر افزوده شدهاند[۱۳]. مزامیر از آغاز تا انجام به صورت شعر است و بخش بزرگ آن به دعا و پرستش میپردازد.مزامیر را نمیتوان مجموعهای مدون از آموزههای الهیاتی دانست. الهیات مزامیر، بیشتر بر حالت اعتراف و مبتنی بر حمد و ثنا است نه نظاممند و استدلالی. از این رو، نمیتوان با خلاصه کردن این الهیات یا بیان آن به گونه عینی، تصویری درست از آن به دست داد. وانگهی، هر گونه جمعبندی مزامیر، مشکلاتی بیشتر میآفریند.
- مزامیر، مجموعهای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شدهاند.
فراهم آوردن تلخیصی از مزامیر نه تنها کامل نمینماید که از پارهای جهات تصنعی نیز جلوه میکند[۱۴]. این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمیتوان یک کتاب شریعت و کاملًا آسمانی پنداشت[۱۵].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ اعلام القرآن، ۳۴۶ و ۳۴۷؛ معارف و معاریف، ۳/ ۱۱۱۳.
- ↑ بحار الانوار، ۱۴/ ۳۳.
- ↑ ﴿ إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِن بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴾؛ سوره نساء، آیه ۱۶۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 275.
- ↑ تفسیر نمونه، ۴/ ۲۱۴.
- ↑ کتاب مقدس، ۸۳۰.
- ↑ ﴿وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴾؛ سوره اسراء، آیه ۵۵.
- ↑ تفسیر نمونه، ۱۲/ ۱۶۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 275.
- ↑ ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ﴾؛ سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
- ↑ کتاب مقدس، ۸۵۶.
- ↑ تفسیر نمونه، ۱۳/ ۵۲۰.
- ↑ قاموس کتاب مقدس، ۸۰۰- ۷۹۶؛ تاریخ مختصر ادیان بزرگ، ۲۷۹ و ۲۸۰.
- ↑ دائرة المعارف کتاب مقدس، ۱۹۶.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 276.