آثار تربیتی انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
==مقدمه==
==مقدمه==
==تربیت اعتقادی==
==تربیت اعتقادی==
#'''پرورش شناخت باور به [[مهدویت]]:''' مقصود از تقویت [[باور به مهدویت]] آن است که افراد اگر تردید یا شبهاتی در این زمینه در ذهن دارند یا با پرسش‏‌هایی مواجه هستند، باید درصدد رفع آن برآیند؛ چراکه [[اندیشه]] و [[باور]] نقش اساسی در شکل‏‌گیری شخصیت و چگونگی [[رفتار]] [[انسان]] دارد. کسی [[منتظر]] آمدن مهمان یا شخصیت دیگری خواهد بود که [[باور]] به آمدن او داشته باشد، وگرنه [[منتظر واقعی]] نخواهد بود؛ چه اینکه رابطه عمیقی میان [[باور]] و عمل برقرار می‌‏باشد و [[ایمان]] درونی است که [[انسان]] را به [[رفتار نیکو]] جهت می‏‌دهد<ref> مصباح، محمّدتقى، آيين پرواز، تلخيص محمّدجواد محدثى، ص 141</ref>. از این‏ رو، [[باور]] به [[وجود مهدی]]{{ع}} [[انگیزه]] فرد را در [[انتظار]] به [[ظهور]] آن [[حضرت]] تقویت می‏‌کند. اگر مهدویت‌‏باوری [[قوی]] شد، تحولی در [[رفتار]] [[منتظران]] نیز پدید خواهد آمد<ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[زمینه‌سازی تربیتی مهدویت (مقاله)|زمینه‌سازی تربیتی مهدویت]]، ص؟.</ref>.
#'''[[پرورش]] [[شناخت امام مهدی]]:''' از جمله اهداف والای [[تربیتی]] [[مکتب]] [[انتظار]]، [[معرفت امام عصر]]{{ع}} است. این امر چنان اهمیت والایی دارد که [[نبی]] مکرم [[اسلام]] [[معرفت]] نداشتن به [[امام زمان]]{{ع}} را مساوی با [[مرگ جاهلی]] می‌‌دانند واز آن جا که [[آدمی]] آن گونه می‌‌میرد که زیسته است، پس حیات چنین کسی نیز حیات جاهلانه وغیرمعقول خواهد بود. [[غایت]] وهدف نهایی از [[شناخت امام]]، [[شناخت]] [[مقام]] [[ربوبیت]] [[حضرت]] رحمان است. در [[بینش]] [[شیعی]]، [[معرفت امام عصر]] [[بهترین]] ودر [[حقیقت]] تنها راه دستیابی به معرفة [[الله]] است. برقراری [[حکومت اسلامی]] وگستراندن [[عدل]] در روی [[زمین]] به دست توانای [[حضرت]] [[ولیّ]] عصر{{ع}} خود مقدمه‌ای برای تأمین [[هدف]] والاتری است وآن این که زمینه‌ای فراهم شود تا بیشتر [[انسان‌ها]] بتوانند به مراتب [[معرفت]] لایق برسند<ref>مصباح [[یزدی]]، ۱۳۸۲: ۲۰</ref>. [[مکتب]] [[تربیتی]] [[انتظار]] نیز والاترین [[هدف]] خود را به واسطه آموزه‌های [[ناب]] [[مهدوی]]، [[معرفت]] [[الهی]] قرار داده است، همچنان که [[هدف]] اصلی [[قیام امام زمان]]{{ع}} ایجاد [[معرفت]] صحیح وخالی از ابهام نسبت به ذات باری تعالی در [[مدینه فاضله جهانی]] [[مهدوی]] است<ref>[[محمد نجفی|نجفی محمد]]، [[فاطمه هاشمی|هاشمی فاطمه]]، [[سمیه کیانی|کیانی، سمیه]] و [[حسین رجایی‌ راد|رجایی راد، حسین]]، [[مشرق موعود (نشریه)|مشرق موعود]]، [[ نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی (مقاله)|نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی]]، ص؟ </ref>.
#'''[[پرورش]] [[شناخت امام مهدی]]:''' از جمله اهداف والای [[تربیتی]] [[مکتب]] [[انتظار]]، [[معرفت امام عصر]]{{ع}} است. این امر چنان اهمیت والایی دارد که [[نبی]] مکرم [[اسلام]] [[معرفت]] نداشتن به [[امام زمان]]{{ع}} را مساوی با [[مرگ جاهلی]] می‌‌دانند واز آن جا که [[آدمی]] آن گونه می‌‌میرد که زیسته است، پس حیات چنین کسی نیز حیات جاهلانه وغیرمعقول خواهد بود. [[غایت]] وهدف نهایی از [[شناخت امام]]، [[شناخت]] [[مقام]] [[ربوبیت]] [[حضرت]] رحمان است. در [[بینش]] [[شیعی]]، [[معرفت امام عصر]] [[بهترین]] ودر [[حقیقت]] تنها راه دستیابی به معرفة [[الله]] است. برقراری [[حکومت اسلامی]] وگستراندن [[عدل]] در روی [[زمین]] به دست توانای [[حضرت]] [[ولیّ]] عصر{{ع}} خود مقدمه‌ای برای تأمین [[هدف]] والاتری است وآن این که زمینه‌ای فراهم شود تا بیشتر [[انسان‌ها]] بتوانند به مراتب [[معرفت]] لایق برسند<ref>مصباح [[یزدی]]، ۱۳۸۲: ۲۰</ref>. [[مکتب]] [[تربیتی]] [[انتظار]] نیز والاترین [[هدف]] خود را به واسطه آموزه‌های [[ناب]] [[مهدوی]]، [[معرفت]] [[الهی]] قرار داده است، همچنان که [[هدف]] اصلی [[قیام امام زمان]]{{ع}} ایجاد [[معرفت]] صحیح وخالی از ابهام نسبت به ذات باری تعالی در [[مدینه فاضله جهانی]] [[مهدوی]] است<ref>[[محمد نجفی|نجفی محمد]]، [[فاطمه هاشمی|هاشمی فاطمه]]، [[سمیه کیانی|کیانی، سمیه]] و [[حسین رجایی‌ راد|رجایی راد، حسین]]، [[مشرق موعود (نشریه)|مشرق موعود]]، [[ نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی (مقاله)|نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی]]، ص؟ </ref>.
#'''[[پرورش]] [[ایمان]] و [[تولی]] به [[امام مهدی]]:''' عاملیت [[محبت]] وبیزاری، یعنی [[میزان]] علاقه پیرو [[امام]] وسالک راه [[حق]] در [[دین]] باوری ودین داری، آن [[قدر]] مهم وبزرگ است که فرموده‌اند: {{متن حدیث|هَلِ الدِّینُ إِلَّا الْحبُّ والْبُغْضُ}}؛<ref>. «آیا دین چیزی جز حب و بغض است؟» بحارالانوار، ج۶۵، ص۶۳. </ref>.این [[هدف]] بیشتر جنبه [[اجتماعی]] دارد وارتباط [[منتظر]] را با سایر [[انسان‌ها]] مدنظر قرار می‌‌دهد. [[معرفت]] وحب [[امام]] شاخص‌ها ومعیارهایی را در [[اختیار انسان]] می‌‌گذارد وعواطف او را چنان منقلب می‌‌کند که [[دوست]] دارِ [[دوست]] داران [[امام]] ودشمنِ [[دشمنان]] او می‌‌شود. [[تولّی]] وتبرّی در کنار هم معنا پیدا می‌‌کنند؛ یعنی کسی نمی‌تواند ادعا کند [[امام]] ویاران او را [[دوست]] دارد، اما از [[دشمنان]] ومعاندان ایشان متنفر ومنزجر نباشد یا این که آنها را نیز [[دوست]] داشته باشد<ref>[[محمد نجفی|نجفی محمد]]، [[فاطمه هاشمی|هاشمی فاطمه]]، [[سمیه کیانی|کیانی، سمیه]] و [[حسین رجایی‌ راد|رجایی راد، حسین]]، [[مشرق موعود (نشریه)|مشرق موعود]]، [[ نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی (مقاله)|نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی]]، ص؟ </ref>.
#'''پرورش [[ایمان]] و [[باور به مهدویت]]:''' مقصود از تقویت [[باور به مهدویت]] آن است که افراد اگر تردید یا شبهاتی در این زمینه در ذهن دارند یا با پرسش‏‌هایی مواجه هستند، باید درصدد رفع آن برآیند؛ چراکه [[اندیشه]] و [[باور]] نقش اساسی در شکل‏‌گیری شخصیت و چگونگی [[رفتار]] [[انسان]] دارد. کسی [[منتظر]] آمدن مهمان یا شخصیت دیگری خواهد بود که [[باور]] به آمدن او داشته باشد، وگرنه [[منتظر واقعی]] نخواهد بود؛ چه اینکه رابطه عمیقی میان [[باور]] و عمل برقرار می‌‏باشد و [[ایمان]] درونی است که [[انسان]] را به [[رفتار نیکو]] جهت می‏‌دهد<ref> مصباح، محمّدتقى، آيين پرواز، تلخيص محمّدجواد محدثى، ص 141</ref>. از این‏ رو، [[باور]] به [[وجود مهدی]]{{ع}} [[انگیزه]] فرد را در [[انتظار]] به [[ظهور]] آن [[حضرت]] تقویت می‏‌کند. اگر مهدویت‌‏باوری [[قوی]] شد، تحولی در [[رفتار]] [[منتظران]] نیز پدید خواهد آمد<ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[زمینه‌سازی تربیتی مهدویت (مقاله)|زمینه‌سازی تربیتی مهدویت]]، ص؟.</ref>.
#'''[[پرورش]] [[تولی به امام مهدی]]:''' عاملیت [[محبت]] وبیزاری، یعنی [[میزان]] علاقه پیرو [[امام]] وسالک راه [[حق]] در [[دین]] باوری ودین داری، آن [[قدر]] مهم وبزرگ است که فرموده‌اند: {{متن حدیث|هَلِ الدِّینُ إِلَّا الْحبُّ والْبُغْضُ}}؛<ref>. «آیا دین چیزی جز حب و بغض است؟» بحارالانوار، ج۶۵، ص۶۳. </ref>.این [[هدف]] بیشتر جنبه [[اجتماعی]] دارد وارتباط [[منتظر]] را با سایر [[انسان‌ها]] مدنظر قرار می‌‌دهد. [[معرفت]] وحب [[امام]] شاخص‌ها ومعیارهایی را در [[اختیار انسان]] می‌‌گذارد وعواطف او را چنان منقلب می‌‌کند که [[دوست]] دارِ [[دوست]] داران [[امام]] ودشمنِ [[دشمنان]] او می‌‌شود. [[تولّی]] وتبرّی در کنار هم معنا پیدا می‌‌کنند؛ یعنی کسی نمی‌تواند ادعا کند [[امام]] ویاران او را [[دوست]] دارد، اما از [[دشمنان]] ومعاندان ایشان متنفر ومنزجر نباشد یا این که آنها را نیز [[دوست]] داشته باشد<ref>[[محمد نجفی|نجفی محمد]]، [[فاطمه هاشمی|هاشمی فاطمه]]، [[سمیه کیانی|کیانی، سمیه]] و [[حسین رجایی‌ راد|رجایی راد، حسین]]، [[مشرق موعود (نشریه)|مشرق موعود]]، [[ نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی (مقاله)|نگاهی به فلسفه تربیتی انتظار موعود در رویکرد شیعی با تاکید بر اهداف تربیتی]]، ص؟ </ref>.
#'''[[پرورش روحیه خودسازی]] برای [[ظهور امام مهدی]]:''' مدعی [[انتظار فرج]] [[مهدی]] از همه شایسته‌‏تر است که به [[خودسازی]] بپردازد و [[افکار]] و [[رفتار]] خویش را پالایش دهد تا راهی به اردوگاه او بیابد. بنابراین، از [[وظایف]] مهم [[تربیتی]] فرد در زمان [[غیبت امام زمان]]، توجه به [[تزکیه نفس]] و پرورش بعد [[اخلاقی]] و [[رفتاری]] خویش است؛ زیرا به فرموده [[خدای سبحان]]، تنها [[صالحان]] و [[پارسایان]] راهی به اردوگاه [[یاران مهدی]] خواهند داشت؛ چه اینکه او [[اصحاب]] آن [[حضرت]] را {{متن قرآن|عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«بندگان شایسته من ...» سوره انبیاء، آیه 105.</ref> می‏خواند؛ آنان [[بندگان]] [[صالح]] من هستند. [[عبودیت]] و [[شایستگی]] حاصل نمی‏ شود، مگر با [[تزکیه نفس]] و [[خودسازی]]<ref> ر. ک: سيد اسداللّه هاشمى شهيدى، ظهور حضرت مهدى، ص 209.</ref><ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[زمینه‌سازی تربیتی مهدویت (مقاله)|زمینه‌سازی تربیتی مهدویت]]، ص؟.</ref>.
#'''[[پرورش روحیه خودسازی]] برای [[ظهور امام مهدی]]:''' مدعی [[انتظار فرج]] [[مهدی]] از همه شایسته‌‏تر است که به [[خودسازی]] بپردازد و [[افکار]] و [[رفتار]] خویش را پالایش دهد تا راهی به اردوگاه او بیابد. بنابراین، از [[وظایف]] مهم [[تربیتی]] فرد در زمان [[غیبت امام زمان]]، توجه به [[تزکیه نفس]] و پرورش بعد [[اخلاقی]] و [[رفتاری]] خویش است؛ زیرا به فرموده [[خدای سبحان]]، تنها [[صالحان]] و [[پارسایان]] راهی به اردوگاه [[یاران مهدی]] خواهند داشت؛ چه اینکه او [[اصحاب]] آن [[حضرت]] را {{متن قرآن|عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«بندگان شایسته من ...» سوره انبیاء، آیه 105.</ref> می‏خواند؛ آنان [[بندگان]] [[صالح]] من هستند. [[عبودیت]] و [[شایستگی]] حاصل نمی‏ شود، مگر با [[تزکیه نفس]] و [[خودسازی]]<ref> ر. ک: سيد اسداللّه هاشمى شهيدى، ظهور حضرت مهدى، ص 209.</ref><ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[زمینه‌سازی تربیتی مهدویت (مقاله)|زمینه‌سازی تربیتی مهدویت]]، ص؟.</ref>.
#'''[[پرورش روحیه مسئولیت‌پذیری]]:'''
#'''[[پرورش روحیه مسئولیت‌پذیری]]:'''
۲۱۸٬۸۳۴

ویرایش