عرفان

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

• عرفان: به معنای شناخت است، شناخت حق و خدا و اسماء و صفات او، یافتن حقیقت اشیاء و هستی از راه کشف و شهود، نوعی جهان‌بینی و شناخت نسبت به خدا و جهان و انسان، که خدا را در همه هستی دیدن و با چشم دل، قدرت و اراده او را در جهان مشاهده کردن و خود را هیچ ندیدن از جمله این معرفت‌هاست و عارف کسی است که با چنین شناختی توحیدی، در مسیر بندگی و توجه خالصانه به خدا قرار می‌گیرد و حالات خاصی در عبادت و امور دیگر زندگی دارد.
• عرفان نام علمی است که از این‌گونه امور بحث می‌کند و کتاب‌های عرفانی و اصطلاحات عرفانی به این‌گونه مباحث مربوط می‌شود. در یک تقسیم‌بندی هم عرفان به "نظری" و "عملی" تقسیم می‌شود. در عرفان نظری بیشتر درباره خدا و جهان و انسان و مسائل علمی و اصطلاحات این علم بحث می‌شود و در عرفان عملی، اخلاق و رفتار و عبادت و سیر و سلوک عارفان مطرح می‌شود.
• به عارفان، سالک، اهل معرفت، اهل دل، اهل معنی و... هم گفته می‌شود. آنان معتقدند برای شناخت خدا باید مراحلی را طی کرد و برنامه‌هایی در سلوک و عمل داشت. عرفان شاخه‌ها و شعبه‌ها و گرایش‌های فراوان و مختلفی دارد و بین عرفان و تصوف هم فرق است و مرز میان دراویش و صوفیه با عارفان نباید آمیخته شود، هر چند بعضی تصوف را شاخه‌ای از عرفان دانسته‌اند. عرفان واقعی در معرفت و معارفی است که از طریق قرآن و اهل بیت(ع) به دست می‌آید و سلوک و سیره امامان بهترین الگو و نمونه عرفان عملی است.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی