آثار فردی انتظار امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۶ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۲۴
، ۱۶ آوریل ۲۰۲۰جایگزینی متن - 'آنها' به 'آنها'
جز (جایگزینی متن - ']]' به ' [[') |
جز (جایگزینی متن - 'آنها' به 'آنها') |
||
خط ۱۰۶: | خط ۱۰۶: | ||
[[پرونده:11386.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد سبحانینیا]]]] | [[پرونده:11386.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد سبحانینیا]]]] | ||
::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[محمد سبحانینیا]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]»'' در اینباره گفته است: | ::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[محمد سبحانینیا]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]»'' در اینباره گفته است: | ||
::::::«یکی از کارکردهای فردی [[انتظار]]، [[معرفت]]، [[محبت]] و علاقهمندی [[انسان]] به [[حضرت حق]] است؛ زیرا اگر [[انسان]] [[چشم به راه]] کسی باشد و نتواند حضور او را [[درک]] کند، به کسی که بتواند برای او تکیهگاهی محکم و مطلق باشد، [[پناه]] میبرد و او، جز [[خدای سبحان]] نیست؛ چنانکه [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} از قول [[خداوند]] میفرماید: "هرگاه اشتغال من برجان [[بنده]] غالب آید، خواهش ولذت او را در یاد خود قرار دهم و چون خواهش و لذتش را در یاد خویش قرار دهم، [[عاشق]] میگردد و من نیز [[عاشق]] او میشوم و چون [[عاشق]] یکدیگر شدیم، پرده میان خود و او را بالا میزنم و مشاهد جلال و [[جمال]] خود را بر [[جان]] او مسلط میکنم؛ طوریکه وقتی [[مردم]] دچار [[سهو]] و اشتباه میشوند، او دستخوش [[سهو]] نمیشود<ref>{{متن حدیث|إذا کان الغالب علی العبد الاشتغال بی جعلت بغیته و لذته فی ذکری، فإذا جعلت بغیته و لذته فی ذکری، عشقنی وعشقته، فإذا عشقنی وعشقته رفعت الحجاب فیما بینی وبینه و صیرت ذلک تغالبا علیه، لا یسهو إذاسها الناس}}؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج۱، ص۴۳۳، ح۱۸۷۲.</ref>؛ [[امام سجاد]]{{ع}} میفرماید: "کسانی که قائل به [[امامت]] و [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] ([[مهدی]]) باشند، [[بهترین]] انسانهای هر زماناند و [[خداوند]] به آنان [[عقل]]، [[معرفت]] و [[فهم]] میدهد که [[غیبت]] نزد | ::::::«یکی از کارکردهای فردی [[انتظار]]، [[معرفت]]، [[محبت]] و علاقهمندی [[انسان]] به [[حضرت حق]] است؛ زیرا اگر [[انسان]] [[چشم به راه]] کسی باشد و نتواند حضور او را [[درک]] کند، به کسی که بتواند برای او تکیهگاهی محکم و مطلق باشد، [[پناه]] میبرد و او، جز [[خدای سبحان]] نیست؛ چنانکه [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} از قول [[خداوند]] میفرماید: "هرگاه اشتغال من برجان [[بنده]] غالب آید، خواهش ولذت او را در یاد خود قرار دهم و چون خواهش و لذتش را در یاد خویش قرار دهم، [[عاشق]] میگردد و من نیز [[عاشق]] او میشوم و چون [[عاشق]] یکدیگر شدیم، پرده میان خود و او را بالا میزنم و مشاهد جلال و [[جمال]] خود را بر [[جان]] او مسلط میکنم؛ طوریکه وقتی [[مردم]] دچار [[سهو]] و اشتباه میشوند، او دستخوش [[سهو]] نمیشود<ref>{{متن حدیث|إذا کان الغالب علی العبد الاشتغال بی جعلت بغیته و لذته فی ذکری، فإذا جعلت بغیته و لذته فی ذکری، عشقنی وعشقته، فإذا عشقنی وعشقته رفعت الحجاب فیما بینی وبینه و صیرت ذلک تغالبا علیه، لا یسهو إذاسها الناس}}؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج۱، ص۴۳۳، ح۱۸۷۲.</ref>؛ [[امام سجاد]]{{ع}} میفرماید: "کسانی که قائل به [[امامت]] و [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] ([[مهدی]]) باشند، [[بهترین]] انسانهای هر زماناند و [[خداوند]] به آنان [[عقل]]، [[معرفت]] و [[فهم]] میدهد که [[غیبت]] نزد آنها، مانند حضورشان نزد ما باشد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذِكْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ}}؛ کمال الدین، ج۱، ص۲۹۹ و ۳۰۰، ح۲.</ref>؛ و بدیهی است این [[عشق]] و معرفت، در [[خودسازی]] [[انسان]] مؤثر است»<ref>[[محمد سبحانینیا|سبحانینیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۶۹-۷۰.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||