بحث:مؤلفه‌های معرفت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام]] در [[تفکر شیعی]]، تنها [[سرپرست]] و مدیر جامعۀ [[مسلمین]] نیست، بلکه بیان کنندۀ [[احکام الهی]]، [[مفسر]] [[قرآن کریم]] و [[راهبر]] راه [[سعادت]] نیز هست. [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: «این [[جاهلان]] چگونه برای خود [[امام]] می‌تراشند، با آنکه [[امامت]]، [[مقام]] [[انبیا]] و [[ارث]] اوصیاست؟! [[امامت]]، [[خلافت]] از طرف [[خدا]] و [[رسول خدا]] و [[مقام]] [[امیرالمؤمنین]] و [[میراث]] [[حسن]] و [[حسین]] است»<ref>{{متن حدیث|فَمِنْ أَیْنَ یَخْتَارُ هَؤُلَاءِ الْجُهَّالُ إِنَّ الْإِمَامَةَ هِیَ مَنْزِلَةُ الْأَنْبِیَاءِ وَ إِرْثُ الْأَوْصِیَاءِ إِنَّ الْإِمَامَةَ خِلَافَةُ اللَّهِ تَعَالَی وَ خِلَافَةُ الرَّسُولِ {{صل}} وَ مَقَامُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مِیرَاثُ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ...}}؛ الغیبة، نعمانی، ص ۲۱۸؛ الإحتجاج، ج۲، ۴۳۴. </ref>. [[امام صادق]] {{ع}} نیز فرمود: «آیا شما [[گمان]] می‌کنید هر کس از ما [[امامان]] که [[وصیت]] می‌کند، به هر کس که می‌خواهد [[وصیت]] می‌کند؟! نه، به [[خدا]] چنین نیست؛ بلکه امر [[امامت]] [[عهد]] و فرمانی است از جانب [[خدا]] و رسولش، برای مردی پس از [[مردی از عترت پیامبر]]، تا به صاحبش ([[آخرین امام]]) برسد»<ref>{{متن حدیث|أَتَرَوْنَ الْمُوصِیَ مِنَّا یُوصِی إِلَی مَنْ یُرِیدُ لَا وَ اللَّهِ وَ لَکِنْ عَهْدُ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ص لِرَجُلٍ فَرَجُلٍ حَتَّی یَنْتَهِیَ الْأَمْرُ إِلَی صَاحِبِهِ}}؛ کافی، ج ۱، ص ۲۷۸.</ref>.<ref>ر.ک: صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص ۵۳ – ۵۹</ref>

*منظور از [[معرفت]] [[مقام]]، [[اعتقاد]] به [[الهی]] بودن [[منصب امامت]] و [[شناخت]] [[جایگاه امام]] و خلیفۀ بعد از [[پیامبر]] است. این بحث، یعنی [[اعتقاد]] به انتصابی بودن [[منصب امامت]] و غیر بشری بودن این [[مقام]]، از کلیدی‌ترین مباحث [[کلامی]] در [[باب ]][[امامت خاصه]] شمرده می‌شود. [[اختلاف]] [[شیعه]] و [[سنی]] تنها در شخص [[جانشین پیامبر]] نیست؛ بلکه نحوۀ نگرش این [[دو مذهب]] به مفهوم و [[جایگاه]] [[مقام امامت]] است که آنها را از یکدیگر متمایز می‌کند. از نظر [[اهل سنت]]، [[امامت]]، حاکمیتی [[دنیوی]] است، نه منصبی [[الهی]]. یعنی از آنجا که هر جمعیتی [[نیاز]] به [[پیشوا]] و بزرگی دارد، جامعۀ [[مسلمین]] نیز پس از [[پیامبر]] {{صل}} باید برای خود [[رهبری]] برگزیند و چون برای این [[گزینش]]، راه و رسم ویژه‌ای در [[دین]] ترسیم نشده است، [[انتخاب]] [[جانشین پیامبر]] {{صل}} می‌تواند از راه‌های مختلفی چون [[رجوع]] به آراء [[اکثریت]] [[مردم]] یا بزرگان آنها یا [[وصیت]] [[خلیفه]] پیشین و یا حتی کودتا و [[غلبه]] نظامی تحقق پیدا کند. اما [[شیعه]] که [[امامت]] را ادامۀ [[نبوت]] و [[امام]] را [[حجت خدا]] در میان خلق و واسطۀ [[فیض]] او به مخلوقات می‌داند، [[معتقد]] است [[امام]] صرفاً به تعیین [[الهی]] [[انتخاب]] و بر زبان [[پیامبر]] {{صل}} معرفی می‌شود. در [[تفکر شیعی]]، [[امام]]، تنها [[سرپرست]] و مدیر جامعۀ [[مسلمین]] نیست، بلکه بیان کنندۀ [[احکام الهی]]، [[مفسر]] [[قرآن کریم]] و [[راهبر]] راه [[سعادت]] نیز هست. به بیان دیگر، در [[فرهنگ شیعه]]، [[امام]]، [[مرجع]] امور [[مردم]] در دو بخش [[دین]] و دنیاست؛ نه اینکه تنها وظیفۀ او، [[حکومت]] داری و ادارۀ دنیای [[مردم]] باشد، آنگونه که [[اهل سنت]] معتقدند. تفاوت اساسی دیدگاه [[شیعه]] و [[سنی]] دربارۀ [[امامت]] این است که در [[اعتقاد]] [[شیعه]]، [[امامت]]، منصبی [[الهی]] و جزء [[اصول دین]] محسوب می‌شود، اما از نظر [[اهل سنت]]، [[امامت]] [[مقام]] [[دنیوی]] و امر عرفی است. از این‌رو، مهم‌ترین اثر باورمندی به [[امامت]] [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} [[الهی]] دانستن [[مقام]] آنان است.