توسل به اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*[[توسل]] به [[معصومان]]{{عم}} با [[توحید عبادی]] منافات ندارد؛ چنان‌که [[انسان]] تشنه، برای رفع عطش به سوی چشمه‌سار می‌رود، و اگر بنشیند و عمداً به سوی [[آب]] نرود و [[دعا]] کند که [[تشنگی]] او زدوده شود، سیراب نمی‌شود؛ زیرا تنها [[وسیله]] رفع [[تشنگی]]، [[آب]] زلال است.

*سرّ [[توسل]] به [[اهل بیت]]{{عم}} و [[سوگند]] دادن [[خدا]] به [[حق]] ایشان این است که آنان [[بهترین]] مجرای [[فیض]] الهی‌اند؛ زیرا [[قرآن کریم]]، بی‌نیاز کردن [[مردم]] را [[بالاصاله]] به [[خداوند]] و بالتبع به [[پیامبر]]{{صل}} نسبت می‌دهد: {{متن قرآن|أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ}}<ref>«خداوند و پیامبرش با بخشش خویش آنان را توانگر کرده‌اند» سوره توبه، آیه ۷۴.</ref>؛ ازاین‌رو، [[ضمیر]] را مفرد ذکر کرده: {{متن قرآن|مِنْ فَضْلِهِ}} نه تثنیه: {{عربی|مِنْ فَضْلِهِمَا}}؛ پس رو کردن و [[توسل]] به [[اهل بیت]] [[نبوّت]] و [[انتظار]] [[شفاعت]] از آن ذوات قدسی، به [[دستور]] ذات [[اقدس]] خداوندی است؛ زیرا اینان [[مظهر]] [[لطف]] و [[عنایت]] حقّ‌اند و از خود چیزی ندارند<ref>تفسیر تسنیم، ج۱۳، ص۳۸۰.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[وظایف امت نسبت به قرآن و عترت (کتاب)|وظایف امت نسبت به قرآن و عترت]]، ص ۸۷.</ref>.