مِقداد بن عمرو بن ثَعلَبه بهراوی کنْدی، معروف به [[مقداد بن اسود]]، قامتی بلند و چهره‌ای گندمگون داشت. او از [[یاران]] [[شجاع]] و قهرمانان و نجیب پبامبر [[خدا]] بود که در تمام جنگ‌های [[پیامبر]]{{صل}} شرکت کرد. او را مجمعِ [[فضایل]] و [[مناقب]] دانسته‌اند و یکی از "ارکان اربعه" شمرده‌اند و [[پیامبر خدا]]، وی را یکی از چهار نفری برشمرده است که [[بهشت]]، شیفته [[دیدار]] آنان است. او پس از [[پیامبر خدا]]، [[استوار]] گام در [[صراط مستقیم]] بماند و [[حق]] [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} را پاس داشت و [[مخالفت]] خود را با تغییر [[نادرست]] جریان [[رهبری]] [[امت]] پس از [[پیامبر خدا]] در [[مسجد]] [[نبوی]] آشکارا بیان کرد. برخی [[روایات]]، [[مقداد]] را مطیع‌ترین [[یار]] [[امام]]{{ع}} دانسته‌اند و او از معدود کسانی است که بر [[پیکر مطهر]] زهرای [[طاهره]]{{س}} [[نماز]] گزارد. [[مقداد]] با [[خلافت عثمان]]، [[مخالفت]] کرد و با [[سخنرانی]] شکوهمندی در [[مسجد]] [[مدینه]]، این [[مخالفت]] را اعلام داشت و گفت: من از [[قریش]] در شگفتم! آنان مردی را وا نهاده‌اند که کسی را از او داناتر و عادل‌تر نمی‌شناسم... هان! به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر یاورانی می‌یافتم....
او به سال ۳۳ هجری و در هفتاد سالگی [[زندگی]] را بدرود گفت. [[مقداد]] از آغاز، ثروتمند بود و [[وصیت]] کرد که ۳۶ هزار درهم از دارایی‌اش را به [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} بدهند. این [[وصیت]]، نشان‌دهنده [[محبت]] او به [[اهل‌بیت]] و بزرگداشت و [[احترام]] او نسبت به ایشان است<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۵۸.</ref>.
