علی اللهی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''علی اللهی''' گروه و فرقه‌ای که از روی [[غلو]]، به الوهیت و خدا بودن [[امام علی|علی]]{{ع}} معتقد بودند. این عقیدۀ کفرآمیز در زمان خود [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} هم بود، در زمان [[ائمه]] دیگر هم برخی چنین عقیده‌ای داشتند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۰۹.</ref>.

*موضع خود آن حضرت و [[امامان]] دیگر، برخورد شدید با صاحبان این تفکّر و انحرافی دانستن این عقیده از توحید بود.<ref>ر. ک: «بحار الأنوار» ، ج ۲۵ ص ۲۶۱ تا ۳۵۰</ref> ریشۀ پیدایش این تفکّر، گاهی محبّت فوق‌العاده و گاهی مشاهدۀ برخی معجزات و کارهای خارق عادت و کرامات از آن حضرت بود و این گرایش، ریشه در جهل نسبت به خدا و افراط در علاقه به [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} داشت. دربارۀ [[حضرت عیسی]]{{ع}} هم پیروانش برای او به الوهیّت قائل شدند، یا او را در الوهیت، شریک خدا پنداشتند. این فرقه که غلات گفته می‌شود، از فرقه‌های گمراه به شمار می‌آیند و با نام‌های دیگری همچون نصیریّه و "اهل حق" هم مشهورند. علی اللّهی‌ها [[امام علی|علی]]{{ع}} را مظهر تام و تمام ذات حق می‌دانند و خدا را حلول کرده در وجود او می‌پندارند و آداب و مراسم و سنن خاصّی دارند.<ref>برای آشنایی بیشتر ر. ک: «لغت‌نامۀ دهخدا» ، واژۀ علی اللّهی (ج ۱۰ ص ۱۴۲۵۵)، «اسرار العقاید»، میرزا ابو طالب شیرازی، ص ۱۹۴</ref> اهل حق بیشتر در مناطق غربی ایران مثل ذهاب، کرند، همدان و در میان کردهای کرکوک و سلیمانیّۀ عراقند. به نوشته یکی از محققان: غلاة شیعه که غالبا از موالی و غلامان آزادشدۀ ایرانی و ملل دیگرند، از دو دسته بیرون نبودند، یا مردمانی ساده‌دل و عامی بودند که تحت تأثیر سیمای جذّاب و چشمان نافذ و رفتار متین و کردار پسندیدۀ [[ائمه]] [[شیعه]] قرار می‌گرفتند و چون افکار غلوّآمیز را از دین پدران و نیاکان خود به ارث برده بودند، از این جهت مشاهدۀ [[ائمه]] و فضیلت و سیادت اخلاقی ایشان بر دیگر بزرگان [[اسلام]] آنان را تحت تأثیر قرار می‌داد... امّا دستۀ دیگر از غلاة را شیّادانی مانند ابو الخطّاب تشکیل می‌دادند که برای رسیدن به مقامات دنیوی و نفوذ و تأثیر در نفوس مردم و پیداکردن مرید، خود را به أئمّه بسته و در حالی که نسبت‌های غلوّآمیز به ایشان می‌دادند، خود را نیز در مرتبت باآنان شریک می‌پنداشتند...<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۰۹.</ref>.