حمزة بن عبدالمطلب: تفاوت میان نسخه‌ها
برچسب: واگردانی |
(←پانویس) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
{{صحابه}} | |||
[[رده:حمزة بن عبدالمطلب]] | [[رده:حمزة بن عبدالمطلب]] | ||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۰:۰۸
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
حمزة بن عبدالمطلب، عموی پیامبر اسلام، از شخصیت‌های برجسته قریش و از بزرگ‌ترین حامیان حضرت محمد(ص) بود. رسول خدا به او "شیر خدا و پیامبر" لقب داده بود و این به خاطر حمایت‌های شجاعانه او از پیامبر و دین خدا، به ویژه در میدان‌های جهاد بود. رسول خدا علاقه و عنایت خاصّی به حضرت حمزه داشت. حمزه در جنگ اُحد شجاعانه جنگید و شهید شد. مدفن او و جمعی از شهدای این جنگ، در دامنه کوه احد، زیارتگاه مسلمانان است. حمزه را پس از شهادت به خاطر مقام والایش، "سیّد الشهدا" می‌گفتند، یعنی سرور شهیدان. این لقب بعدها به حضرت امام حسین(ع) اختصاص یافت[۱].
مقدمه
- حمزه عموی پیامبر اکرم(ص)، کنیه‌اش ابوعماره و ابویعلی، پدرش عبدالمطلب و مادرش هاله بنت اُهیب بود. سال تولد او را سال ۲ یا ۴ قبل از عام‌الفیل نوشته‌اند، از این رو اختلاف سنی او با پیامبر بین ۲ تا ۴ سال است. حمزه در جوانی همراه با پیامبر اکرم (ص) در پیمان حلف‌الفضول شرکت داشت. نیز از او در همراهی با ابوطالب و پیامبر در خواستگاری از خدیجه نام برده‌اند. حمزه، آن هنگام که روزگار بر ابوطالب تنگ آمده بود، سرپرستی جعفر را بر عهده گرفت. وی در دوران جاهلیّت ریاست یافت و به جایگاهی رسید که با او پیمان می‌بستند. حمزه در آغاز رسالت پیامبر، گرچه هنوز مسلمان نشده بود، اما مانند برادرش ابوطالب به حمایت از پیامبر اکرم در برابر مشرکان برخاست و در مواردی به تلافی آزار مشرکان پرداخت.
- حمزه در سال سوم بعثت به دین اسلام مشرف شد. پس از اسلام آوردن همواره یا و یاور پیامبر بود و از یاران خاص ایشان به شمار می‌رفت. حضور وی در غزوات بدر و احد نقطه عطف جان‌فشانی‌های او در راه اسلام است. وی در جنگ احد در مرکز سپاه اسلام قرار داشت، با دو شمشیر می‌جنگید که در همین جنگ به‌دست وحشی بن حرب، غلام حبشی، به شهادت رسید. هند، همسر ابوسفیان، کنار بدن حمزه آمد و بدن او را مثله کرد و از اعضای بدن او برای خود زیورآلات ساخت و جگر او را از سینه خارج کرد. پیامبر اکرم از وضعیت حمزه بسیار ناراحت شد و در حال او گریست. پس از جنگ، پیامبر نخست بر پیکر حمزه نماز گزارد، سپس سایر شهیدان را در کنار پیکر حمزه آوردند و پیامبر بر آنان نماز گزارد، به‌طوری که تا هفتاد بار بر پیکر او نماز خواند. سپس او را در پارچه‌ای کفن و دفن کردند. پیامبر اکرم او را پس از شهادت، سیدالشهداء لقب داد. امام علی (ع) در نامه ۲۸ نهج البلاغه، در احتجاج با معاویه می‌فرماید: گروهی از مهاجران در راه خدا به شهادت رسیدند. آری هر یک را فضیلتی بود، تا شهادت نصیب شهید خاندان ما شد که او را سیدالشهداء خواندند و رسول الله بر کشته او نماز خواند و به هفتاد تکبیرش اختصاص داد...[۲]»[۳].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۹۲.
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۲۸؛ «أَنَّ قَوْماً اسْتُشْهِدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ تَعَالَى مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ وَ لِكُلٍّ فَضْلٌ، حَتَّى إِذَا اسْتُشْهِدَ شَهِيدُنَا قِيلَ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ خَصَّهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) بِسَبْعِينَ تَكْبِيرَةً عِنْدَ صَلَاتِهِ عَلَيْهِ»
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 311.