بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
'''[[ویژگی پیامبر]]''' به معنای صفاتی است که [[پیامبر الهی]] بدان متصف میشود. | '''[[ویژگی پیامبر]]''' به معنای صفاتی است که [[پیامبر الهی]] بدان متصف میشود. | ||
برخی از این ویژگیها [[شرط نبوت]] یا [[شرط رسالت|رسالت]] [[پیامبر|پیامبرند]] و برخی دیگر قابل تقسیم به اقسام زیرند: | *برخی از این ویژگیها [[شرط نبوت]] یا [[شرط رسالت|رسالت]] [[پیامبر|پیامبرند]] و برخی دیگر قابل تقسیم به اقسام زیرند: | ||
{{ستون-شروع|3}} | {{ستون-شروع|3}} | ||
* صفات در حوزه [[مقامات]]؛ | * صفات در حوزه [[مقامات]]؛ | ||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
برای رسیدن به محتوای این مدخل، به مصداقهای ذیل مراجعه شود: | *برای رسیدن به محتوای این مدخل، به مصداقهای ذیل مراجعه شود: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
==[[وحی به پیامبر]]== | ==[[وحی به پیامبر]]== | ||
{{اصلی|وحی به پیامبر}} | {{اصلی|وحی به پیامبر}} | ||
==[[عصمت پیامبر]]== | ==[[عصمت پیامبر]]== | ||
{{اصلی|عصمت پیامبر}} | {{اصلی|عصمت پیامبر}} | ||
==[[بشر بودن پیامبر]]== | ==[[بشر بودن پیامبر]]== | ||
{{اصلی|مرد بودن پیامبر}} | {{اصلی|مرد بودن پیامبر}} | ||
==[[مرد بودن پیامبر]]== | ==[[مرد بودن پیامبر]]== | ||
{{اصلی|بشر بودن پیامبر}} | {{اصلی|بشر بودن پیامبر}} | ||
==[[علم پیامبر]]== | ==[[علم پیامبر]]== | ||
{{اصلی|علم پیامبر}} | {{اصلی|علم پیامبر}} | ||
خط ۸۰: | خط ۸۴: | ||
*پس [[پیامبران الهی]] زیر نظر [[خداوند سبحان]] به خوبی [[تربیت]] شده و به کمال رسیده و آن گاه به [[مقام]] [[نبوت]] نایل شدهاند. | *پس [[پیامبران الهی]] زیر نظر [[خداوند سبحان]] به خوبی [[تربیت]] شده و به کمال رسیده و آن گاه به [[مقام]] [[نبوت]] نایل شدهاند. | ||
*به طور کلی هیچ [[پیامبری]] را نمیتوان یافت که [[عزّت]] نفس و [[کرامت انسانی]] را مخدوش کرده باشد. همه [[پیامبران]] با [[زهد]] و [[پاکدامنی]] در میان [[انسانها]] زیستهاند. وهیچ گاه با وجود [[علم]] و [[دانش]] سرشاری که داشتهاند؛ [[کبر]] و [[غرور]] به آنان راه نیافته و همواره با طوایف مختلف با [[گشاده رویی]] و [[مهربانی]] برخورد نمودهاند. [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[خضوع]] و [[فروتنی]] آنان را اینگونه میستاید که: "[[پیامبران]] از روی [[فروتنی]] گونههای خود را بر [[زمین]] مینهادند و چهرههای خویش را به [[خاک]] میمالیدند و در برابر [[مؤمنان]] از خود [[فروتنی]] نشان میدادند"<ref>{{عربی|" فَأَلْصَقُوا بِالْأَرْضِ خُدُودَهُمْ وَ عَفَّرُوا فِي التُّرَابِ وُجُوهَهُمْ وَ خَفَضُوا أَجْنِحَتَهُمْ لِلْمُؤْمِنِين"}}؛ نهج البلاغه، خطبه:۱۹۲معروف به خطبۀ قاصعه.</ref><ref>[[محمد بیابانی اسکوئی]]، [[نبوت (کتاب)|نبوت]]، ص۱۵۳ - ۱۵۵.</ref>. | *به طور کلی هیچ [[پیامبری]] را نمیتوان یافت که [[عزّت]] نفس و [[کرامت انسانی]] را مخدوش کرده باشد. همه [[پیامبران]] با [[زهد]] و [[پاکدامنی]] در میان [[انسانها]] زیستهاند. وهیچ گاه با وجود [[علم]] و [[دانش]] سرشاری که داشتهاند؛ [[کبر]] و [[غرور]] به آنان راه نیافته و همواره با طوایف مختلف با [[گشاده رویی]] و [[مهربانی]] برخورد نمودهاند. [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[خضوع]] و [[فروتنی]] آنان را اینگونه میستاید که: "[[پیامبران]] از روی [[فروتنی]] گونههای خود را بر [[زمین]] مینهادند و چهرههای خویش را به [[خاک]] میمالیدند و در برابر [[مؤمنان]] از خود [[فروتنی]] نشان میدادند"<ref>{{عربی|" فَأَلْصَقُوا بِالْأَرْضِ خُدُودَهُمْ وَ عَفَّرُوا فِي التُّرَابِ وُجُوهَهُمْ وَ خَفَضُوا أَجْنِحَتَهُمْ لِلْمُؤْمِنِين"}}؛ نهج البلاغه، خطبه:۱۹۲معروف به خطبۀ قاصعه.</ref><ref>[[محمد بیابانی اسکوئی]]، [[نبوت (کتاب)|نبوت]]، ص۱۵۳ - ۱۵۵.</ref>. | ||
==تکلم به زبان [[قوم]] خود== | ==تکلم به زبان [[قوم]] خود== | ||
*از دیگر اوصاف عمومی [[پیامبران]] در [[قرآن]] این است، هر [[پیامبری]] به زبان [[امت]] خویش سخن میگفته است. حتی پیامبرانی که دارای [[رسالت]] عمومی و جهانیاند به زبان آن قومی که از میان آنان برخاسته و در بین آنان میزیستهاند تکلم میکردهاند<ref>دخان:۵۸؛ شعرا:۱۹۵و ابراهیم:۴.</ref> [[دلیل]] این مطلب طبق [[آیه]] چهارم [[سوره ابراهیم]] آن است که [[هدف]] از ارسال [[پیامبر]] [[تبیین]] [[اهداف الهی]] [[رسالت]] به واسطه اوست اگر زبان [[پیامبر]] که اصیلترین ابزار مفاهمه اوست با زبان قومش تفاوت داشته باشد در [[تبیین]] کامل [[رسالت]] و تحقق بخشیدن [[اهداف بعثت]] خویش کامیاب نخواهد بود<ref>المیزان، ج۱۲، ص ۱۵و تفسیر مراغی، ج۱۳، ص ۱۲۶.</ref> این نکته در [[روایات]] مختلف مورد تأکید قرار گرفته است<ref>اصول کافی، ج۸، ص ۲۶۸و کنزالعمال، ص ۳۲۲۸.</ref><ref>[http://lib.eshia.ir/23021/1/86، [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، دانشنامه کلام اسلامی، ج۱، ص۸۶.]</ref>. | *از دیگر اوصاف عمومی [[پیامبران]] در [[قرآن]] این است، هر [[پیامبری]] به زبان [[امت]] خویش سخن میگفته است. حتی پیامبرانی که دارای [[رسالت]] عمومی و جهانیاند به زبان آن قومی که از میان آنان برخاسته و در بین آنان میزیستهاند تکلم میکردهاند<ref>دخان:۵۸؛ شعرا:۱۹۵و ابراهیم:۴.</ref> [[دلیل]] این مطلب طبق [[آیه]] چهارم [[سوره ابراهیم]] آن است که [[هدف]] از ارسال [[پیامبر]] [[تبیین]] [[اهداف الهی]] [[رسالت]] به واسطه اوست اگر زبان [[پیامبر]] که اصیلترین ابزار مفاهمه اوست با زبان قومش تفاوت داشته باشد در [[تبیین]] کامل [[رسالت]] و تحقق بخشیدن [[اهداف بعثت]] خویش کامیاب نخواهد بود<ref>المیزان، ج۱۲، ص ۱۵و تفسیر مراغی، ج۱۳، ص ۱۲۶.</ref> این نکته در [[روایات]] مختلف مورد تأکید قرار گرفته است<ref>اصول کافی، ج۸، ص ۲۶۸و کنزالعمال، ص ۳۲۲۸.</ref><ref>[http://lib.eshia.ir/23021/1/86، [[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، دانشنامه کلام اسلامی، ج۱، ص۸۶.]</ref>. | ||
==زیرشاخه ها== | ==زیرشاخه ها== | ||
{{ستون-شروع|3}} | {{ستون-شروع|3}} |