آسیب‌شناسی مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[انحرافات]] و [[کج‌رفتاری]]==

نوع دیگر [[انحرافات]]، رفتارهای ناصوابی است که توسط برخی افراد انجام می‌شود.

*'''[[استعجال]] [[ظهور]]''': [[استعجال]] یعنی [[عجله]] کردن و خواستن چیزی قبل از رسیدن وقت آن و تحقّق زمینه‌های لازم برای آن است. انسان‌های [[عجول]] به سبب [[ضعف نفس]] و کم ظرفیت بودن، [[متانت]] و سکون و [[آرامش]] خود را از دست می‌دهند و بدون در نظر گرفتن شرایط، خواهان تحقّق پدیده‌ها هستند. در [[فرهنگ ناب]] [[مهدویت]] و در برخورد با مسأله [[انتظار]]، انسانِ [[منتظر]]، پیوسته در طلب [[ظهور]] است و با تمام وجود و [[اشتیاق]]، خواستار [[ظهور]] است و برای [[تعجیل]] مر [[فرج]] [[دعا]] می‌کند؛ ولی هرگز [[عجله]] نمی‌نماید و هر چه [[غیبت]] به درازا کشد و [[انتظار]]، طولانی شود، باز هم [[صبر]] و [[شکیبایی]] را از [[کف]] نمی‌دهد؛ بلکه با وجود [[شوق]] فراوان به [[ظهور]]، در برابر [[اراده پروردگار]] و خواست او کمال [[تسلیم]] را از خود نشان می‌دهد و برای تحقّق همه زمینه‌های لازم برای [[ظهور]] می‌کوشد و [[بردباری]] می‌کند. [[عبدالرحمن بن کثیر]] گوید: [[خدمت]] [[امام صادق]]{{ع}} نشسته بودم که مهرم داخل شد و عرض کرد: قربانت گردم! به من خبر دهید این امری که در انتظارش هستیم، کی واقع می‌شود؟ [[امام]] فرمود: ای مهرم! [[دروغ]] گفتند وقت گذاران، و هلاک شدند شتاب کنندگان، و [[نجات]] یافتند [[تسلیم]] شدگان.<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۶۸، ح ۲.</ref> [[نهی]] از [[عجله]] و [[شتاب زدگی]] در امر [[ظهور]] به آن سبب است که به دنبال [[عجله]]، [[روحیه]] [[یأس]] و [[نومیدی]] در انسانِ [[منتظر]]، پیدا می‌شود، [[آرامش]] و [[صبوری]] را از دست می‌دهد و حالت [[تسلیم]] او به حالت گله‌مندی و [[شکایت]] تبدیل می‌شود و از [[تأخیر ظهور]] بی‌قرار می‌گردد. او این [[بیماری]] را به دیگران نیز سرایت می‌دهد و گاهی به سبب [[استعجال]] [[ظهور]] به حالتِ [[انکار وجود امام]]، گرفتار می‌شود. گفتنی است که منشأ [[استعجال]] [[ظهور]]، آن است که نمی‌داند [[ظهور]] از [[سنّت‌های الهی]] است و مانند همه سنّت‌ها باید پس از تحقق همه شرایط و زمینه‌ها، انجام گیرد.

*'''[[تعیین زمان]] [[ظهور]]''': از آسیب‌های [[فرهنگ مهدویت]] آن است که بعضی به دنبال [[تعیین زمان]] برای [[ظهور]] هستند؛ در حالی که [[زمان ظهور]] بر [[مردم]] مخفی است. در [[روایات]] [[پیشوایان دینی]] از [[تعیین وقت برای ظهور]] به شدت [[نهی]] شده است و وقت گذاران، [[دروغ‌گو]] شمرده شده‌اند. از [[امام باقر]]{{ع}} سؤال شد: آیا برای [[ظهور]] وقت (معینی) است؟ [[حضرت]] فرمود: آنها که برای [[ظهور]] [[تعیین وقت]] می‌کنند، [[دروغ]] می‌گویند. (و دو بار این جمله را تکرار کرد).<ref>غیبة طوسی، ص ۴۲۶.</ref> با این حال، بعضی آگاهانه یا ناآگاهانه برای [[ظهور]] وقت [[تعیین]] می‌کنند که کمترین اثر آن [[احساس]] [[یأس]] و [[ناامیدی]] برای کسانی است که این وعده‌های دروغین را [[باور]] کرده‌اند؛ ولی خلاف آن دیده‌اند. بنابراین منتظرانِ واقعی باید خود را از دام شیّادان و نیز نادانان [[حفظ]] کنند و درباره [[زمان ظهور]]، تنها [[منتظر]] [[اراده پروردگار]] باشند.