* '''مُغَیرَة بن شُعبَة ثقفی'''، مکنا به ابوعبدالله از [[قبیله]] بنی معتب، با آن‌که از [[صحابه پیامبر]] بود، اما از [[تقوا]] بهره‌ای نداشت و از [[دشمنان]] سرسخت [[امام علی]] {{ع}} به‌شمار می‌رفت. او مردی [[دنیاطلب]] و حیله‌گر بود. مغیره در سال ۲۰ [[قبل از هجرت]] متولد شد. او در سال پنجم هجری به [[اسلام]] گروید و در برخی [[جنگ‌ها]] نیز حضور داشت. در زمان [[خلیفه دوم]] [[والی بصره]] و سپس [[کوفه]] شد، اما [[خلیفه سوم]] او را برکنار کرد. مغیره در دوران [[خلافت ظاهری]] [[امام علی]] {{ع}} به ظاهر گوشه [[عزلت]] گزید، اما در خفا با [[مخالفان]] و [[دشمنان]] [[امام]] {{ع}} [[همکاری]] می‌کرد و چون مردی سیاس و نیرنگ‌باز بود. حیله‌های وی به کار [[دشمنان]] [[امام]] می‌آمد.
*مغیرة بن شعبه در دوران [[حکومت]] [[معاویه]] به [[ولایت]] [[کوفه]] [[منصوب]] شد و تا پایان [[عمر]] خویش بر این سمت باقی بود. در زمان او به‌دستور [[معاویه]] در منابر از [[امام علی]] {{ع}} [[بدگویی]] می‌کردند و همواره از [[خلیفه سوم]] به [[نیکی]] یاد می‌شد و برای او طلب غفران می‌کردند. [[امام علی]] {{ع}} هنگامی‌که گفت‌وگوی [[عمار یاسر]] با او را شنید، خطاب به [[عمار]] فرمود: ای [[عمار]]! او را واگذار، چه، او چیزی از [[دین]] برنگرفته جز آنچه را به [[دنیا]] نزدیک کردن تواند و به عمد خود را به [[شبهه‌ها]] درافکنده تا آن را عذرخواه خطاهای خود گرداند<ref>{{متن حدیث|دَعْهُ يَا عَمَّارُ، فَإِنَّهُ لَمْ يَأْخُذْ مِنَ الدِّينِ إِلَّا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُّنْيَا، وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَسَ عَلَى نَفْسِهِ، لِيَجْعَلَ الشُّبُهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۴۰۵</ref>. مغیرة بن شعبه در سال ۵۰ هجری درگذشت<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 736 -737.</ref>.
