تولی به امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

تولی به امام مهدی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۵۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'بزرگی' به 'بزرگی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 [[تولی]] یا [[پذیرش ولایت امام مهدی]] سه شاخه دارد:
 # [[ایمان]] به [[ولایت]] و [[امامت]]: [[ایمان]] و [[باور]] به [[ولایت]] داشتن و [[مقام]] [[امامت امام مهدی]] [[وظیفه]] هر [[مسلمانی]] است. [[باور]] [[حقیقی]] به اینکه [[امام مهدی]] [[دوازدهمین امام]] از [[نسل]] [[پیامبر خاتم]]{{صل}} است و نیز از جانب [[خدای متعال]] بر انسان‌ها [[ولایت]] دارد تأثیر مستقیمی در [[سبک زندگی]] و [[اعمال]] و [[رفتار انسان]] دارد. به‌نوعی می‌‌توان رکن اصلی [[سبک زندگی]] [[منتظران]] را [[اعتقاد]] و ایمانِ [[راسخ]] به [[ولایت]] و [[امامت امام مهدی]] دانست. [[امام سجاد]]{{ع}} می‌فرماید: «همانا کسانی که در [[زمان غیبت]] او به سر می‌‌برند و به [[امامت]] او [[اعتقاد]] داشته و [[منتظر]] ظهورش هستند از [[مردم]] هر زمانی برترند زیرا [[خداوند]] [[عقل]] و [[فهم]] و [[معرفتی]] به آنها داده است که [[عصر غیبت]] برای آنها نظیر زمان حضور و [[مشاهده]] است و آنها را در [[زمان غیبت]] به منزله کسانی قرار داده است که در پیش [[رسول خدا]]{{صل}} در [[راه خدا]] [[شمشیر]] می‌‌زنند. اینها [[مخلصان]] واقعی و [[شیعیان راستین]] و دعوت‌کنندگان [[پنهان]] و آشکار به [[دین خدا]] هستند»<ref>{{متن حدیث|"إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ وَ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ{{ع}}أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عَنْهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّیْفِ أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً"}}؛ بحارالانوار، ج ۳۶، ص ۳۸۷. </ref>.
-# [[محبت]] و [[مودت]]: از [[وظایف]] مهم [[مسلمانان]] در هر عصر و زمان، [[محبت]] و [[دوستی با اهل بیت]] [[پیامبر]]{{صل}} در [[جایگاه]] [[دوستان]] [[خداوند]] است. گرچه [[شیعیان]] موظف هستند تمام [[معصومان]]{{ع}} را [[دوست]] بدارند و به آنها [[عشق]] بورزند، اما نسبت به [[دوستی]] و [[محبت به امام مهدی]] تأکید شده است؛ زیرا او صاحب و [[امام زمان]] است؛ همچنین شخصیتی است که همۀ [[ائمه]]{{ع}} دربارۀ او، به [[عظمت]] و [[بزرگی]] سخن‌ها گفته و تأکیدها کرده‌اند. [[ایمان]] با [[محبت]] و [[ولایت امام]] عصر{{ع}} کامل می‌‌شود. [[عشق]] به [[امام]] چون رشته محکمی است که به پیوند [[امت]] با [[امام]]، معنا و عمق می‌بخشد و این پیوند را از یک پیوند فرمایشی و حزبی خشک خارج می‌سازد. در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانیم: «من أحبَّکم فقد احب [[الله]]»؛ این فراز به دوستیِ همسان [[اهل بیت]]{{عم}} و [[خداوند متعال]]، اشاره دارد که موضوع [[دوستی خدا]] و [[اهل]] بیتِ او، یکی است؛ یعنی نمی‌توان به [[خدا]] [[عشق]] ورزید، امّا [[اهل بیت]] او را [[دشمن]] داشت. از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: از [[پیامبر خدا]]{{صل}} شنیدم که می‌فرماید: "من، سَرور [[فرزندان آدم]] هستم و تو ‌‌ای [[علی]]‌‌ و [[امامان]] پس از تو، سروران [[امت]] من هستید. هر کس ما را [[دوست]] بدارد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دوست]] داشته است و هر کس ما را [[دشمن]] داشته باشد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دشمن]] داشته است و هر که [[یاور]] ما شد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[یاری]] کرده است و هر که [[دشمن]] ما شد، بی‌گمان، با [[خدا]] [[دشمنی]] ورزیده است<ref>{{متن حدیث| أَنَا سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ‏ وَ أَنْتَ‏ يَا عَلِيُّ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِكَ سَادَةُ أُمَّتِي مَنْ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَنَا فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ وَ مَنْ وَالانَا فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ مَنْ عَادَانَا فَقَدْ عَادَى اللَّهَ}}الأمالی، صدوق، ص ۵۶۳، ح ۱۶.</ref>.
+# [[محبت]] و [[مودت]]: از [[وظایف]] مهم [[مسلمانان]] در هر عصر و زمان، [[محبت]] و [[دوستی با اهل بیت]] [[پیامبر]]{{صل}} در [[جایگاه]] [[دوستان]] [[خداوند]] است. گرچه [[شیعیان]] موظف هستند تمام [[معصومان]]{{ع}} را [[دوست]] بدارند و به آنها [[عشق]] بورزند، اما نسبت به [[دوستی]] و [[محبت به امام مهدی]] تأکید شده است؛ زیرا او صاحب و [[امام زمان]] است؛ همچنین شخصیتی است که همۀ [[ائمه]]{{ع}} دربارۀ او، به [[عظمت]] و بزرگی سخن‌ها گفته و تأکیدها کرده‌اند. [[ایمان]] با [[محبت]] و [[ولایت امام]] عصر{{ع}} کامل می‌‌شود. [[عشق]] به [[امام]] چون رشته محکمی است که به پیوند [[امت]] با [[امام]]، معنا و عمق می‌بخشد و این پیوند را از یک پیوند فرمایشی و حزبی خشک خارج می‌سازد. در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانیم: «من أحبَّکم فقد احب [[الله]]»؛ این فراز به دوستیِ همسان [[اهل بیت]]{{عم}} و [[خداوند متعال]]، اشاره دارد که موضوع [[دوستی خدا]] و [[اهل]] بیتِ او، یکی است؛ یعنی نمی‌توان به [[خدا]] [[عشق]] ورزید، امّا [[اهل بیت]] او را [[دشمن]] داشت. از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: از [[پیامبر خدا]]{{صل}} شنیدم که می‌فرماید: "من، سَرور [[فرزندان آدم]] هستم و تو ‌‌ای [[علی]]‌‌ و [[امامان]] پس از تو، سروران [[امت]] من هستید. هر کس ما را [[دوست]] بدارد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دوست]] داشته است و هر کس ما را [[دشمن]] داشته باشد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[دشمن]] داشته است و هر که [[یاور]] ما شد، بی‌گمان، [[خدا]] را [[یاری]] کرده است و هر که [[دشمن]] ما شد، بی‌گمان، با [[خدا]] [[دشمنی]] ورزیده است<ref>{{متن حدیث| أَنَا سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ‏ وَ أَنْتَ‏ يَا عَلِيُّ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِكَ سَادَةُ أُمَّتِي مَنْ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَنَا فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ وَ مَنْ وَالانَا فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ مَنْ عَادَانَا فَقَدْ عَادَى اللَّهَ}}الأمالی، صدوق، ص ۵۶۳، ح ۱۶.</ref>.
 #[[اطاعت]] و [[نصرت]]: از مهم‌ترین ویژگی‌ها و [[وظایف مسلمانان]]، [[اطاعت]] و [[نصرت امام مهدی]] است. در واقع، [[اطاعت]] و [[نصرت]] رکن عملی از [[وظایف منتظران]] است. به عبارت دیگر، پس از [[شناخت]] و [[ایمان]] به [[ولایت]] و [[امامت امام مهدی]] و نیز [[مودت]] [[قلبی]] و [[حقیقی]] نسبت به ایشان، [[مسلمانان]] در حیطۀ عمل نیز باید تابع [[دستورات امام]] باشند و از آنان [[پیروی]] کنند. [[قرآن کریم]] در کنار [[اطاعت خدا]] و [[پیامبر]]، به [[اطاعت از اولی الأمر]] [[فرمان]] می‌دهد: {{متن قرآن|ْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَ أَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلىِ الْأَمْرِ مِنكم‏}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند  فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> [[اولی الامر]] به [[ائمه اهل بیت]]{{ع}} [[تفسیر]] شده است<ref>ر.ک: موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۲ ص ۱۷۱ به نقل از تفسیر عیاشی؛ مناقب، ج ۳، ص ۱۵؛ محسن قرائتی|قرائتی، محسن، زندگی مهدوی در سایه دعای عهد (کتاب)|زندگی مهدوی در سایه دعای عهد، ص۱۰۲‌‌۱۰۴.</ref> همچنین بنا به فرمایش [[حضرت علی]]{{ع}}، [[اطاعت از امام]] یک [[فریضه]] و [[بزرگداشت امامت]] است: {{متن حدیث|و الطّاعة تعظیما للإمامة}}؛<ref> نهج البلاغه (صبحی صالح)، حکمت ۲۵۲</ref>. در [[حقیقت]] [[اطاعت از امامان]]، [[اطاعت]] از خداست؛ [[پیامبر خاتم]] در این باره می‌‌فرماید: «به [[فرمانبرداری از امامان]] خود تمسّک جویید و با آنان [[مخالفت]] نکنید؛ چراکه [[اطاعت]] آنان [[اطاعت]] خداست»<ref>{{متن حدیث|"تمسّکوا بِطَاعَةِ أئمّتکم وَ لَا تُخَالِفُوهُمْ، فَإِنْ طَاعَتُهُمْ طَاعَةِ اللَّهِ"}}؛ اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۳۶۹.</ref>. [[وظیفه]] اصلی [[انسان منتظر]] در [[اطاعت از امام مهدی]] به‌‌اختصار عبارت‌اند از: [[شناخت]] و عمل به [[آموزه‌های قرآنی]]؛ [[فراگیری]] گفتار، [[رفتار]] و [[سیره اهل بیت]]{{ع}}، [[پیروی]] از [[نایبان عام]]؛ یعنی [[مراجع]] [[دینی]] و [[فقهای جامع الشرایط]] و....
 ==نتیجه==