رشد شخصیت در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[فرهنگ انتظار]]، با برخورداری از عناصری چون [[امید]]، [[شوق]] و یاد، می‌‌تواند این [[نیاز]] روانی [[انسان]] را با سازوکارهایی تأمین کند؛ مانند:

#ایجاد [[انگیزه]]: [[امید]]، محرک [[انسان]] برای رویارویی با [[آینده]] است. [[آدمی]]، پیوسته و در پی انجام هرکاری، دنبال [[غایت]] و مقصودی مشخص بوده و قبل از [[اقدام]] به آن نیز، [[نیازمند]] انگیزه‌ای برای آغاز عمل است. بر این اساس، [[انسان]] برای تداوم [[زندگی]] و [[تحمل]] دشواری‌های آن، [[نیازمند]] انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده "[[امید به آینده]]" [[تجلی]] می‌‌یابد؛ آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد. وقتی [[منتظر]]، [[باور]] دارد که [[موعود]] می‌‌آید، به آمدنش هم [[اشتیاق]] دارد و دائم به یاد اوست، ناگزیر خود را برای آمدنش آماده می‌کند و سعی دارد وقتی او می‌‌آید، در [[آمادگی]] کامل باشد.

#[[خودشناسی]]: [[خودشکوفایی]] تا حد زیادی‌ متوقف بر [[شناخت]] جنبه‌های مثبت شخصیتی و [[آگاهی]] از استعدادها و توانایی‌ها و قابلیت‌هاست<ref>ر.ک. [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۸۰-۸۱.</ref>.

==نتیجه گیری==