سیمای حضرت مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'منتخب الاثر،' به 'منتخب الاثر،') |
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
*احادیثی معتبر از [[شیعه]] و [[سنی]] ویژگی‌های ظاهری [[امام مهدی]] {{ع}} را ترسیم کرده‌اند. بنابراین [[روایات]]، آن [[امام همام]] {{ع}} چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی [[براق]] و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش [[استوار]] و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و [[شکوه]] [[رهبری]] دارد. نگاهش [[آدمی]] را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر<ref>خورشید مغرب، ۲۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 291.</ref>. | *احادیثی معتبر از [[شیعه]] و [[سنی]] ویژگی‌های ظاهری [[امام مهدی]] {{ع}} را ترسیم کرده‌اند. بنابراین [[روایات]]، آن [[امام همام]] {{ع}} چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی [[براق]] و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش [[استوار]] و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و [[شکوه]] [[رهبری]] دارد. نگاهش [[آدمی]] را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر<ref>خورشید مغرب، ۲۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 291.</ref>. | ||
*[[پیامبر اسلام]] {{صل}} درباره ویژگی‌های ظاهری او می‌فرماید: "[[مهدی]] از من است. پیشانی‌اش گشاده است و [[نورانی]]، و بینی‌اش باریک و کشیده"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۸۰ و ۹۰.</ref>. در روایتی دیگر می‌فرماید: "[[مهدی]] از نسل من است. سیمایش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش [[عربی]] [گندمگون] است و جثه‌اش [[اسرائیلی]] [راست قامت و بلند] است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۸۵.</ref>. نیز فرموده است: "[[مهدی]] [[طاووس اهل بهشت]] است و هاله‌ای از [[نور]] او را احاطه کرده است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۴۷.</ref>. در روایتی دیگر آمده است: "محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالی زیبا دارد"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۶۶.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} نیز او را چنین [[وصف]] می‌کند: "چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش [[غلبه]] دارد"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۳۶.</ref> و [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند [[ستارگان]] می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۶۵؛ یوم‌الخلاص، ۵۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 291.</ref>. | *[[پیامبر اسلام]] {{صل}} درباره ویژگی‌های ظاهری او می‌فرماید: "[[مهدی]] از من است. پیشانی‌اش گشاده است و [[نورانی]]، و بینی‌اش باریک و کشیده"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۸۰ و ۹۰.</ref>. در روایتی دیگر می‌فرماید: "[[مهدی]] از نسل من است. سیمایش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش [[عربی]] [گندمگون] است و جثه‌اش [[اسرائیلی]] [راست قامت و بلند] است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۸۵.</ref>. نیز فرموده است: "[[مهدی]] [[طاووس اهل بهشت]] است و هاله‌ای از [[نور]] او را احاطه کرده است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۴۷.</ref>. در روایتی دیگر آمده است: "محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالی زیبا دارد"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۶۶.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} نیز او را چنین [[وصف]] می‌کند: "چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش [[غلبه]] دارد"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۳۶.</ref> و [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند [[ستارگان]] می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۶۵؛ یوم‌الخلاص، ۵۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 291.</ref>. | ||
*در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: "چون [[ظهور]] می‌کند، [[کهنسال]] است؛ ولی جسم و سیمای او [[جوان]] است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است .... اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۲۲۱.</ref>. همان گونه که [[احادیث]] و [[روایات]] فراوانی درباره [[سیمای ظاهری]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[نقل]] کرده‌اند، درباره سیمای [[باطنی]] و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار [[نقل]] کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که [[امام حسین]] {{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] را از [[وقار]] و سکینه‌اش خواهید [[شناخت]] و اینکه [[حلال]] و [[حرام]] را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز"<ref>همان، ۳۰۹.</ref>. و [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: "[[خوی]] [[نیک]] او همانند جدش [[پیامبر اکرم]] {{ع}} است. به [[مردم]] از خود آنان دلسوزتر است، از [[پدر]] و [[مادر]] بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه [[خداوند]] از هر کس بیش‌تر است. اگر [[مردمان]] را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه | *در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: "چون [[ظهور]] می‌کند، [[کهنسال]] است؛ ولی جسم و سیمای او [[جوان]] است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است .... اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۲۲۱.</ref>. همان گونه که [[احادیث]] و [[روایات]] فراوانی درباره [[سیمای ظاهری]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[نقل]] کرده‌اند، درباره سیمای [[باطنی]] و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار [[نقل]] کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که [[امام حسین]] {{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] را از [[وقار]] و سکینه‌اش خواهید [[شناخت]] و اینکه [[حلال]] و [[حرام]] را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز"<ref>همان، ۳۰۹.</ref>. و [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: "[[خوی]] [[نیک]] او همانند جدش [[پیامبر اکرم]] {{ع}} است. به [[مردم]] از خود آنان دلسوزتر است، از [[پدر]] و [[مادر]] بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه [[خداوند]] از هر کس بیش‌تر است. اگر [[مردمان]] را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یک [[دانش]] بیکران و دیگر، [[دعای مستجاب]]. آنچه در [[آینده]] خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از [[پدران]] خود از [[رسول اکرم]] {{صل}} به [[ارث]] برده است"<ref>یوم الخلاص، ۱۵۴.</ref>. همچنین می‌فرماید: "[[مهدی]] جامه‌ای [[خشن]] در می‌پوشد و نان جو می‌خورد"<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 292.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۴۵
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سیمای حضرت مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- احادیثی معتبر از شیعه و سنی ویژگی‌های ظاهری امام مهدی (ع) را ترسیم کرده‌اند. بنابراین روایات، آن امام همام (ع) چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی براق و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش استوار و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و شکوه رهبری دارد. نگاهش آدمی را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر[۱][۲].
- پیامبر اسلام (ص) درباره ویژگی‌های ظاهری او می‌فرماید: "مهدی از من است. پیشانی‌اش گشاده است و نورانی، و بینی‌اش باریک و کشیده"[۳]. در روایتی دیگر می‌فرماید: "مهدی از نسل من است. سیمایش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش عربی [گندمگون] است و جثه‌اش اسرائیلی [راست قامت و بلند] است"[۴]. نیز فرموده است: "مهدی طاووس اهل بهشت است و هاله‌ای از نور او را احاطه کرده است"[۵]. در روایتی دیگر آمده است: "محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالی زیبا دارد"[۶]. امام علی (ع) نیز او را چنین وصف می‌کند: "چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش غلبه دارد"[۷] و امام باقر (ع) می‌فرماید: "چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند ستارگان می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است"[۸][۹].
- در روایتی از امام صادق (ع) آمده است: "چون ظهور می‌کند، کهنسال است؛ ولی جسم و سیمای او جوان است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است .... اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند"[۱۰]. همان گونه که احادیث و روایات فراوانی درباره سیمای ظاهری امام مهدی (ع) نقل کرده‌اند، درباره سیمای باطنی و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار نقل کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که امام حسین (ع) می‌فرماید: "مهدی را از وقار و سکینه‌اش خواهید شناخت و اینکه حلال و حرام را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز"[۱۱]. و امام رضا (ع) می‌فرماید: "خوی نیک او همانند جدش پیامبر اکرم (ع) است. به مردم از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه خداوند از هر کس بیش‌تر است. اگر مردمان را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یک دانش بیکران و دیگر، دعای مستجاب. آنچه در آینده خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از پدران خود از رسول اکرم (ص) به ارث برده است"[۱۲]. همچنین می‌فرماید: "مهدی جامه‌ای خشن در می‌پوشد و نان جو می‌خورد"[۱۳].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ خورشید مغرب، ۲۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 291.
- ↑ بحارالانوار، ۵۱/ ۸۰ و ۹۰.
- ↑ منتخب الاثر، ۱۸۵.
- ↑ منتخب الاثر، ۱۴۷.
- ↑ منتخب الاثر، ۱۶۶.
- ↑ بحارالانوار، ۵۱/ ۳۶.
- ↑ منتخب الاثر، ۱۶۵؛ یوم‌الخلاص، ۵۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 291.
- ↑ منتخب الاثر، ۲۲۱.
- ↑ همان، ۳۰۹.
- ↑ یوم الخلاص، ۱۵۴.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 292.